Medya- Angel Baby
Şarkı Ege'den Hakan'a ve bu kitabın şarkısı olsun. Birinci bölümede koydum.
(Sözler onlara ait ölürüm🥺)
Elimde kalan tek yere baktım dolu gözlerimle. Hakan ile beni olduğumuz gibi kabul eden tek yer bu sahil kenarı idi.
İçimden dolup taşan pişmanlık duygusu ile yine aynı yere gelmiştim. Başka bir yere gidemezdim ki. Zaten gidecek bir yerim de yoktu. Babam vardı bir tek ama onu da görürsem daha çok ağlayacak ve üzülecektim.
Dönüp dolaşıp kendimi aynı noktada buluyordum. Birşeyleri yapıyor ve sonra pişman oluyordum.
Yapmamalıydım. O odada her ne yaşanmış olursa olsun tanımadığımız birinin yanında Şermin'e öyle davranmamalıydım. Bu çok fazla ve çok başka bir seviyeydi.
Ama yemin ederim bu kadar ileri gideceğimi bilmiyordum. Selim'e bile zarar verecektim neredeyse. Ben böyle bir şeyi isteyerek yapamazdım. Sanki aklım uçmuş gibiydi o an.
Ama tek suç benim değildi ki. O kadın da ileri gitmiş babamı kullanmıştı. Hem o öyle yapmasa böyle bir şey yaşanmayacaktı.
"Ege?"
Düşünceli bir şekilde denizi izlerken duyduğum tiz ses ile arkamı döndüm. Onun burada ne işi vardı?
"Aleyna?"
İsmini hatırlamam ile kocaman gülümseyen kız yanıma oturdu. Harika! Sanırım artık burasıda bana iyi gelmeyecekti.
"Beni hatırlıyorsun."
"Maalesef evet." diye mırıldandım ağzımın içinde. Şuan Hakan'la bile olamayacak durumdayken Aleyna bonustu gerçekten.
"Kırılıyorum ama Ege."
"Tamam bir şey demiyorum."
Yine gülümseyen kız yüzümü süzdü biraz. Artık ne haldeysem suratı düştü.
"Sen iyi misin?"
Bende bilmiyordum ki.
"Eğer okulda olanları soracaksan inan hiç havamda değilim."
Bizim okul biraz işsizdi. Tek bildiklerinin dedikodu olduğu gibi. Yani bu olay çoktan şuanda okulda deli gibi konuşuluyordu.
"Ben bugün okula gitmedim. Ayrıca gitsem burada niye gezeyim."
Aslında kız haklıydı ama arkamdan falan gelmiş olabilirdi. Bunlardan herşeyi beklerdim.
"Yani hiç bir şey bilmiyorsun."
Hızlıca başını salladı Aleyna. El mecbur ona inanacaktım.
"Bugün kendimi iyi hissetmediğim için okula gitmedim. Evimde yakın olunca yürüyüş yapayım dedim. Sonrada seni gördüm işte."
Ona neden geldiğini sormamıştım. Umrumda da değildi şahsen ama sanki dinlemiş gibi başımı salladım. Yetmemiş olacak ki tekrar açtı ağzını.
"Peki sen neden okulda değilsin?"
"Bende kendimi iyi hissetmiyorum." Tabiki de ona gerçeği söylemeyecektim. Zaten o da diretmeyip sadece başını sallamıştı.
İkimizden de ses çıkmayınca Aleyna ayağa kalktı.
"Belki sıkılmam diye geldim ama sen daha da bunalttın beni. Hoşçakal."
Ona cevap vermezken arkasını döndü. Gidecekken kendimden beklenmeyecek bir şey yapıp arkasından seslendim.
"Gitme."
"Anlamadım." Aleyna anlamamış olacak ki afalladı.
"Yalnız kalmak istemiyorum. Benimle burada oturur musun?"
Karşımdaki kız kararsızca bir gideceği yola bide bana baksada en son bir nefes verip yanıma tekrar yerleşti.
Yalnız kalmak istemiyordum ve elimde sadece yanımda oturan Aleyna kişisi vardı. Onunla biraz dertleşebilirdim.
"Hala benden hoşlanıyor musun?" Eğer bu devam ediyorsa ona umut vermek istemiyordum. Tek amacım buydu.
Ona bakmadan sorduğum soruyla bana döndü büyük bir kahkaha attı. Bu kadar komik olan neydi acaba.
"Saçmalama Ege. Seni sadece beğenmiştim. Ayrıca sen çocuk gibşsin. Ben olgun erkeklerden hoşlanıyorum."
Hah ben mi çocuk gibiydim. Benim yaşadıklarımı başkası yaşasa atlardı bir yerden. Neyse bu kızın dediklerini umursayacaktım.
"Yoksa bana çıkma teklifi mi edecektin." dedi tekrar gülerken.
"Saçmalama benim sevgilim var."
"Ha biliyorum. Şu veli toplantısındaki yakışıklı adam."
Bu nereden biliyordu ya? Ayrıca Hakan'a nasıl yakışıklı derdi? Yolardım ben bunu ama.
"Sen..."
'Yaa ben canım. Benden hiç bir şey kaçmaz. Hem merak etme saygı duyuyorum ben ve kimseye anlatmam."
Ona çok güvenmesemde başımı sallamakla yetindim. Hem bizim bir düşmanlığımız yoktu. Niye bunu bana karşı kullansın ki diye geçirdim içimden.
"Siz kavga falan mı ettiniz? Çünkü geldiğim de suratın berbattı."
"Hayır onunla değil başka biriyle."
"Peki niye yanında olup sana destek olmuyor?"
Haklıydı. Hakan neden yanımda değildi?
Cevap veriyorum adamın aramalarını açmayıp ondan kaçtığım için.
"Sende ne meraklı çıktın kızım."
Aleyna ani çıkışıma sadece gülümsedi. Galiba o kadar da kötü biri değildi.
"Hala cevap vermedin."
"Ben istemedim." dedim yutkunurken. Cidden neden böyle yapıyordum. Hakan'ın bir suçu yoktu ki. Ama ben onu merakta bırakıp kendimden uzak tutuyordum.
"Aranızda ne geçti bilmiyorum ama bence böyle yapma."
Kaşlarım çatılırken Aleyna'ya döndüm.
"Nasıl?"
"Gerçekten çocuksun sen Ege."
Haklı olabilir miydi? Ben kendimi hep olgun ve aklı başında olarak görüyordum ama sanırım başkaları öyle düşünmüyordu.
"Sevgilini kendinden uzak tutma bence. Aksine böyle kötü olaylarda o istemese bile yanında dur. Böylece bağınız artar ve kendinizi iyice birbirinize ait hissedersiniz." diye ekledi karşımdaki kız. Ne diyebilirim ki. Haklıydı.
Ben Aleyna'yı başımla onaylarken arkamızdan koşarak birinin bize doğru geldiğini gördüm. Bu Hakan'dı. Yine ne yapıp edip beni bulmuştu.
"Hakan." diyebildim sadece ve ayağı kalktım.
Yanıma koşarak gelen adam etrafta olan kimseyi umursamadan hızlıca kollarını sardı belime. Kokusunu içime çekerken karnım onun özlemi ile kasılıyordu. Şu kısacık zamanda bile ona hasret kalabiliyordu bünyem.
"Sana bir şey oldu sandım."
Sesindeki endişe kendini belli ediyordu. İstemsizce gülümsedim. Beni önemseyen bu halleri çok hoşuma gidiyordu. Yüzünü görmek istiyordum. Ayrılmak için hamle yaparken daha sıkı sardı beni.
"İyiyim Hakan. Ama bırakmazsan gerçekten bir şey olacak."
Sözlerim ile aniden bıraktı beni. Neredeyse düşecektim. Bu halimizi gören Aleyna kıkırdıyordu. Ona uyarıcı bir bakış yollamam ile sustu aniden.
Hakan hala endişeli sesi ile ellerini omuzlarıma çıkardı.
"Neden bana haber vermedin Ege?"
"Ben, telefonumu yanıma almamıştım."
"Niye almadın? Başına bir şey gelebilirdi. Seni bulamayabilirdim."
Hakan hala sorguya çekerken Aleyna gülümsedi ve böldü konuşmayı.
"Kusura bakmayın bölüyorum ama ben artık gideyim de sizde rahat rahat hesaplaşının."
Hakan Aleyna'nın konuşması ile ona döndü. Sanırım kızı yeni fark ediyordu.
Onu başımla onayladıktan sonra Hakan'ın elini tutup onu düz olan kayaya oturttum. Biraz sakin olması gerekiyordu.
Oturduğumuz anda kollarını bana tekrar sardı ve boynumu iyice kokladı. Görende bir yıl ayrı kaldık sanırdı. Kıkırdadım ve kollarından sıyrıldım.
"Hakan sakin ol iyiyim işte."
"Söylemesi kolay tabii. Öğretmenin arayınca nasıl çıktım evden biliyor musun." dedi sahte bir sinirle. Gülsem beni dövermiydi acaba.
"Oyy kıyamam ben sana çok mu endişelendin sen."
Bir çocuk gibi yanağını severken oda başını salladı. Etrafta insanlar olmasa dudağına yapışabilirdim. Ben dudaklarını izlerken o fark edip ellerimi yanağından çekti ve doğruldu.
"Cevap ver bakalım neden yaptın bunu?"
"Neyi?" Salağa yatmak her zaman işe yarardı. Ki Koray kesinlikle bu sayede hayattaydı. Koray demişken onunlada kesin aram açılacaktı. Bunu kesinlikle istemiyordum.
"Hiç boşuna yemezler aslanım. Neden saldırdın Şermin'e?" Tamam işe yaramamıştı. Sanırım bu sadece Koray da geçerliydi.
"Şimdi konuşmasak Hakan."
"Hayır anlat. Şimdi öğreneceğim."
Oflayarak Hakan'a tam bir şekilde döndüm. Bu halime gülümseyip etrafı kolaçan etti. Ardından kimse bakmıyorken dudaklarıma kısa ama sıkı bir öpücük bıraktı.
"Ama böyle yaparsan ben nasıl anlatayım."
"Hadi." dedi gülerek.
"Şermin bana iftira attı. Baban senin yüzünden öldü dedi. Kendimi kaybettim bi baktım Şermin'in boğazını sıkıyorum."
"Öyle bir anlatıyorsun ki görende basit bir olay sanar."
"Ama ne yapayım. Böyle oldu işte."
"Beni niye aramadın peki."
"Telefonum okulda kaldı dedim ya Hakan."
Sinirle söyleyince Hakan bir elini belime attı ve hızlıca kendine çekti beni. Allah'tan kimse bakmıyordu.
"Bana bağırma ısırırım o ağzını."
"Öyle mi?"
"Öyle." dedi muzip ve kısık sesi ile. Allah'ım çıldıracaktım. Keşke şuan evde olsaydık ya. Atlardım boynuna ve oda ağzıma istediğini yapabilirdi.
"Asıl ben ısırırım bak."
Güldü ve "Yaparsın sen yavrum." dedi. Kalbim eriyordu şakasız.
Bir anda ciddileşip "Bir daha böyle yapma tamam mı?" diye de eklemişti tabiki.
Onu sadece başımla onayladım.
İkimizde susunca aklına bir şey gelmiş olacak ki aniden bana döndü.
"Az önce ki kız kimdi?"
"Bizim okuldan biri. Bana selam vermek istemiş."
Aleyna'nın önceden beni beğendiğini ona söyleyip içine şüphe düşürmeyecektim. Zaten fiziksel olarak yorgunduk. Hakan'ın birde bunları düşünüp kendine sıkıntı yapmasını istemiyordum. Zaten anlaşılan bitmiş bir meseleydi.
Cevabımla Hakan başını sallayıp tekrar önüne döndü. Bunu fırsat bilip bende başımı Hakan'ın omzuna yasladım.
Evet yine aynı yere üzgün ve çaresiz bir şekilde gelmiş ve yine aynı yerde yaralarımızı sarmıştık. Burayı bu yüzden seviyordum işte. Her ne yaşanırsa yaşansın bura beni tekrar Hakan'a itiyordu. Her ne olursa olsun biz yine buraya gelecek ve yine birlikte buradan ayrılacaktık.
Burası bu yüzden Hakan ile benim yani bizim yerimizdi...
İkisini burada ayırıp angst bitirmem yok mu...
(Şaka)
Bu arada Jeff de söylediği için heralde ama medyadaki şarkı bana direkt kinnporsche vibe veriyor. Ağlicam.