မနက္ေစာေစာ ဆက္ထုံး ထမင္းဟင္းထခ်က္ေပးကာ လဲ့လဲ့ကို မွာထားခဲ့ ၿပီး ျပန္ဝင္အိပ္လိုက္သည္။ အရင္အလုပ္မွာ အစားေသာက္မမွန္ခဲ့တာေတြေကာဒီမွာစားခ်ိန္မူမမွန္တာေတြေၾကာင့္ပါခုတစ္ေလာ သူမၾကာခဏ ဗိုက္ေအာင့္ ေနတတ္သည္။
အခုလဲ ဗိုက္ထဲကေအာင့္ေနတာမို႔ အခုထိမႏိုးေသးပဲ အိပ္ေနေသာေမာင့္ကိုလဲ ဝမ္းနည္းေဒါသျဖစ္မိသည္။ညကဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာအခုထိ ေရေရရာရာ မသိရေသး။နာေနေသာဗိုက္ေၾကာင့္သက္သာမလားအထင္နဲ႔ သူမ်က္လုံးမွိတ္ကာ မွိန္းေနသည္။
"အားး ကြၽတ္ကြၽတ္ ေခါင္းေတြကိုက္လိုက္တာ "
ထုံး လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေမာင္အိပ္ယာမွ ႏိုးလာလို႔ေခါင္းကိုက္ေနသည္ထင္ သူနားထင္ကို ႏိုပ္ကာ ေအာ္ေနသည္။သူ႔ကိုလဲျမင္ေရာ
"ဟင္ ထုံး အခုထိမထေသးဘူး ေမာင့္ကို ေစာင့္ေနတာလား"
"မဟုတ္ပါဘူး ထမင္းဟင္းခ်က္ ၿပီးမွ ျပန္လွဲေနတာပါ"
"မွန္း ေနမေကာင္းလို႔လား ထုံး"
ေမာင္နဖူးကိုလွမ္းစမ္းေတာ့ ဆက္ထုံး ေခါင္းကိုယမ္းျပလိုက္သည္။
"ေနေကာင္းပါတယ္ စိတ္ပဲမေကာင္းတာ"
"ေျပာပါဦး ဘာကိုစိတ္မေကာင္းေနတာ ေမာင့္ထုံးက"
"ေမာင္ညက မူး႐ူးၿပီးျပန္လာတယ္ေလ "
"အာ...ေမာင္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကြာ သြယ္ ရဲ႕party မို႔ ေမာင္နဲနဲ ေသာက္လိုက္တာပါ"
"ေမာင့္ နဲနဲကလဲ လူမွန္းသူမွန္းမသိမူးေနတာပဲေနာ္"
"ေမာင့္ကို ယုံပါေနာ္ ေမာင္အလုပ္လုပ္ေနတာပါ။ အကုန္လုံး လူမူ႔ေရးအရပဲ ေမာင္ရင္ထဲမွာ ထုံးပဲရွိတာ"
"ေတာ္ေသးတာေပါ့ သတိရေနေသးလို႔"
႐ြဲ႕သလို ေျပာလာသူေၾကာင့္ သ႑န္စိတ္ကတိုသြားသည္။
"မင္းက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ငါဒီေလာက္ရွင္းျပေနတာကို"
"ငါ့ကို ဘာလို႔ေအာ္တာလဲ သ႑န္သုေမာင္ "
"မင္း ငါ့ကိုလာ႐ြဲ႕ေနလို႔ေလ "
"ေအာ္ အဲ့လိုျဖစ္သြားတာလား ဟက္!!"
"ဒီမွာ ထုံး ငါအခုမင္းသဝန္တိုေနတာကို နားလည္တယ္။ ငါလဲ အလုပ္သေဘာအရ ဆက္ဆံေနတာေလ မင္းလုပ္မကူႏိုင္ရင္လဲ အိမ္မွာ ေအးေဆးေနပါ ထုံးရာ ေနရာတကာ လိုက္ေျပာမေနပဲခဏ လ်စ္လ်ဴ႐ူထားေပးလိုက္"
"ေအာ္... အင္းပါ"
"အဲ့ဒါပဲ ေျပာလိုက္ရင္ မထုံတတ္ေတး နဲ႔မင္း႐ြဲ႕မယ္၊ ေစာင္းမယ္၊ မင္းဒါပဲတတ္တယ္။ အခုငါဘယ္ေလာက္ခက္ခဲေနလဲ ငါဘယ္ေလာက္ထိ ေခါင္းစားေနလဲ မင္းမသိဘူးထုံး"
"ဟုတ္တယ္ ငါတစ္ခုမွမသိသလို ငါနဲ႔လဲမဆိုင္ဘူးေမာင္ ။ ငါ့ဝင္ေျဖရွင္းေပးရေအာင္ မင္းရဲ႕မိသားစုက ငါ့ကို လူရာသြင္းလို႔လား မင္းကေရာ ငါ့ကိုအႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘာမ်ားေျပာျပဖူးလို႔လဲ ဟုတ္ပါတယ္ ငါက ေတာ႐ြာကလာတဲ့ မထုံတတ္ေတး ငႏုံ ငအပဲ ေတာက္!!"
"မင္းကြာ!!"
ဆက္ထုံး ဘာမွေျပာခ်င္စိတ္မရွိေတာ့တာမို႔ အိပ္ယာမွထကာ အေပၚထပ္ အက်ႌအကြက္ေလးေကာက္၀တ္လိုက္သည္။
"ဒါကဘယ္လဲ "
"တိုက္ခန္းျပန္မလို႔ လိုအပ္တာေလးေတြ သြားယူမယ္။ မျမင္နဲ႔ကိုထြန္းကိုလဲ မေတြ႕ရတာၾကာၿပီ မင္းလိုက္မလို႔လား"
"မလိုက္ပါဘူး ဒီေန႔မအားဘူး။ေလွ်ာက္သြားမေနနဲ႔ အိမ္ေစာေစာျပန္လား ဘာယူစရာမ်ားရွိေသးလို႔လဲ အကုန္အစုတ္ေတြပဲ က်န္ခဲ့ေတာ့တာမဟုတ္လား၊ ဒီမွာအကုန္ျပည္စုံေနတာကို ယူမေနေတာ့နဲ႔ ထားလိုက္ "
ဆက္ထုံး ရင္ထဲမွာ ဆစ္ခနဲ နာသြားသည္။
*အစုတ္ျပတ္ေတြတဲ့လား ေမာင္ မင္းနဲ႔ငါပထမဆုံးဘဝစခဲတဲ့ အခန္းေလး ကေပ်ာ္စရာေတြအတိပါ၊ ေမာင္ပူမွာဆိုးလို႔ သူဝယ္ေပးထားတဲ့ ပန္ကာေလးက အခုေမာင့္အခန္းက Aircon ေလာက္ မေအးရင္ေတာင္ သူ႔ေမတၱာေတြကအျပည့္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မဂၤလာဦး ပစၥည္းေလးေတြ၊ ၾကမ္းျပင္မွာအတူထိုင္ သူခြံ႕သမွ် ဒိုင္ခံစားခဲ့တဲ့ ေမာင္က အခုေတာ့အစုတ္ေတြတဲ့လား ေျပာရက္လိုက္တာ ေမာင္ရယ္ မင္းမို႔ ေျပာရက္လိုက္တာ*
ဆက္ထုံး က်အံဆဲမ်က္ရည္ေတြကို ထိန္းလိုက္ရင္း အံကိုႀကိတ္လိုက္သည္။
"ေတာက္!!သ႑န္သုေမာင္ မင္းသိပ္တရားလြန္တယ္"
"ငါေျပာတာ ဘာမွားလို႔ ငါကိုျပန္ေအာ္တာလဲ ထုံး"
"ေတာက္!!"
"ပိုက္ဆံယူသြားဦး"
"မင္း ေစာက္ပူမပါဘူး"
*ေနေပါ့ ေစတနာနဲ႔ သူအဆင္ေျပေအာင္ေျပာရေသး ဒီလူအခုတစ္ေလာ ဘာျဖစ္ေနသည္မသိ၊ လူပုံ
ၾကည့္ေတာ့လဲ မလန္း ဒီမွာေနရတာ အဆင္မေျပစရာလဲ မရွိပါဘူး။ ေမေမက သားငယ္သားငယ္နဲ႔ ဒီေလာက္ခ်စ္ေပးေနတာကို ဒီလူ ကိုကမာနတစ္ခြဲသားနဲ႔ျဖစ္ေနတာ*
သ႑န္ အေတြးကိုျဖတ္လိုက္ကာ ေရခ်ိဳးဖို႔ျပင္ရေတာ့သည္။ မနက္စာ စားၿပီ သြယ္ဆီေျပးရဦးမည္။
သြယ္ကိုသူ႔ရဲ႕Compnay မွာ ရွယ္ယာထည့္ဖို႔ ဒီေန႔သူ ေျပာရမည္။
သူေနာက္ၾကလွ်င္ ထိုအမိက စိတ္ေကာက္ေတာ္မူဦးမည္။
ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳးရမွာမို႔ သီခ်င္းတစ္ေအးေအးေလးနဲ႔ သ႑န္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္ခဲ့သည္။
"ဒါက ဘယ္လဲ "
"တိုက္ခန္းကို လိုတာေလးေတြယူဖို႔ ခဏျပန္မလို႔ပါ အန္တီ"
"ငါအိမ္ကို ႐ူပ္႐ူပ္ယွက္ယွက္ ေတြ ယူမလာနဲ႔ေနာ္ အိမ္က်က္သေရ မရွိဘူး "
"ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္တီတို႔ရဲ႕ က်က္သေရ ရွိလွတဲ့ အိမ္ကို အန္တီသား ေနခဲ့တဲ့ က်က္သေရ မရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြ ယူမလာပါဘူးဗ်
အန္တီ့သား က်က္သေရ ေတြ ယုတ္ ကုန္မွာဆိုးလို႔ပါ"
"မင္း ! !"
"ေတာ္ၿပီ ထင္ မင္းလဲေနရာတကာ လိုက္ေျပာမေနနဲ႔"
"အို ကိုႀကီးဘာသိလို႔လဲ အဲ့ေကာင္ေလးကို သားမ်က္နာနဲ႔မို႔သည္းခံေနတာ တစ္္ကယ့္အ႐ိုင္းစိုင္း ေလး"
ဆက္ထုံး ရင္ထဲတြင္ေအာ္ရယ္လိုက္မိသည္။ ပေလာင္းပလဲ တတ္လြန္းသည့္ ယကၡမႀကီးအား ၾကည့္ကာ အစာမရွိတဲ့ ဗိုက္ထဲကေတာင္ ပ်ိဳ႕တတ္လာသည္။
"ဟုတ္ က်က္သေရ နဲ႔ျပည္စုံ ယဥ္ေက်းလိမ္မာတဲ့ အန္တီ ကြၽန္ေတာ္ သြားလိုက္ပါအုံးမယ္ဗ်"
"ႂကြေဟ့ ႂကြႂကြ ေစာေစာစီးစီးက်က္သေရကိုမရွိဘူး။ ျပန္လာ ခ်င္းမွျပန္လာ၊ ဝင္ခ်င္တိုင္းဝင္ ထြက္ခ်င္တိုင္းထြက္ရေအာင္ ငါအိမ္ကဇရပ္ မဟုတ္ဘူးေနာ္ "
ဆက္ထုံး ရယ္လိုက္မိသည္။ ဇရပ္ကမွ အန္တီအိမ္ထက္ ေအးခ်မ္းဦးမည္ဟု သူမေျပာေတာ့ပါ ။ ကားဂိတ္ေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ရဦးမည္မို႔ သူထိုေရွ႕ကသာျမန္ျမန္ထြက္လာခဲ့သည္။မဟုတ္လွ်င္ ထိုအိမ္တြင္ သူပူေလာင္လြန္းလို႔ပါ။
"ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ ေမေမ ဆူညံေနတာပဲ"
"အို ဘာျဖစ္ရမွာလဲ သားရဲ႕အေကာင္ေပါ့ ေမေမက သူပစၥည္း ေတြ ျပန္သြားယူမွာမို႔ ကိုျမင့္ကို ကားနဲ႔ထဲ့ေပးမလို႔ဟာကို ေမေမ့ကို ရန္ေတြ႕သြားလိုက္တာမ်ား။ အမေလး သားမ်က္နာေၾကာင့္ သာသည္းခံလိုက္ရတာ ေမေမ့ရင္ေတြနာလိုက္တာ ဟင့္ဟင့္.."
"ထင္.."
"ကိုႀကီး အသာေနစမ္းပါ"
"မငိုပါနဲ႔ေမေမရယ္ သားထုံးကိုေျပာပါ့မယ္ ထုံးက အဲ့လိုလူစားမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး အေျပာင္းလဲမွာမို႔ စိတ္နဲနဲဆတ္ေနလို႔ပါ"
"ေကာင္းပါတယ္ ေကာင္းၾကပါတယ္ ဒီအေမက ကြၽန္မကမေကာင္းတာပါ ကြၽန္မကသာလူဆိုးမႀကီးပါ"
"ဟာ ေမေမကလဲ သားဘဝမွာ ေမေမကအေကာင္းဆုံးပါ ႐ႊတ္!မငိုနဲ႔ေတာ့တိတ္ "
သ႑န္ ေမေမ့ပါးေလးကိုနမ္းကာ ေျပးထြက္ခဲ့သည္။
"ဟဲ့ မနက္စာ မစားသြားေတာ့ဘူးလား"
"သြယ္နဲဲၾကမွ စားလိုက္ေတာ့မယ္ေမေမေရ အေရးႀကီးေနလို႔"
"ကားကို ျဖည္းျဖည္းေမာင္းေနာ္ "
"ဟုတ္ေမေမ"
ေဒၚထင္သ႑န္ ၿပဳံးလိုက္သည္။ ငါ့သားလို႔ ေ႐ႊလင္ပန္း နဲ႔အျခင္းေဆး မင္းေမြးသည့္ သားလို႔ထားတဲ့ သူကို ဒင္းလို ႐ြာႀကိဳ႐ြာၾကား ဇနပုဒ္က လူေတြနဲ႔ ဘဝကို တစ္သက္လုံး မကုန္ဆုံး ခိုင္းႏိုင္ပါ။ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ သြယ္ေလးနဲ႔နီးစပ္ဖို႔ လုပ္ေပးရမည္။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
"ထိုင္ ....ဆက္ထုံးေလး မျမင့္က လြမ္းေနတာ ကေလးရယ္ ၾကည့္ပါဦး ပိန္သြားလိုက္တာ"
"အဆင္ေရာေျပရဲ႕လားညီေလး ဟိုမွာေနရတာေရာဘယ္လိုလဲ
သ႑န္ကေရာ ဂ႐ုစိုက္ရဲ႕လား "
"ဟုတ္ အဆင္ေျပပါတယ္ သ႑န္က company ကိစၥ ေတြနဲ႔ အားတယ္လို႔မရွိပါဘူးကိုႀကီးရာ"
"ေအးေပါ့ကြာ သူအဆင္ေျပေတာ့လဲ မင္းနားနားေနေန ေနလို႔ရတာေပါ့ မင္းလဲ ဒီတစ္ေလွ်ာက္လုံး ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းခဲ့လဲ ငါတို႔အသိဆုံးပဲေလ"
"မျမင္နဲ႔ကိုထြန္းကို သိပ္လြမ္းေနတာ ယြန္းေလးေရာ"
"မင္းညီမေလး က
ေက်ာင္းသြားတယ္ေလ မင္းမရွိတဲ့ေနာက္ပိုင္း ေမးလိုက္တာ အရမ္းပဲ ငါတို႔ျဖင့္ မနဲေျပာျပထားရတယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ လဲသတိရပါတယ္ဗ်ာ "
မ်က္နာ မေကာင္းေသာ ေကာင္ေလးကို ၾကည့္ကာ မျမင့္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ သူသာ ကိုထြန္းကိုယူခဲ့တာ ယကၡမ မရွိသည့္မို႔ဒဏ္မခံရေသာ္လဲ ျမင္ေနၾကပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ထိုအရာေတြကို သူနားလည္ႏိုင္သည္။
ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပလည္တယ္ ေျပာေျပာ ညိဳးငယ္ေနေသာ ဆက္ထုံးေလး မ်က္နာက အဆင္မေျပေနတာအသိသာပင္။ သို႔ေသာ္ ကေလးစိတ္မေကာင္းမွာဆိုး၍ သူအတင္းမေမးေတာ့ပါ။
"အဲ့ဆို ငါညီ မျမင့္နဲ႔ေနခဲ့ဦးကြာ အကိုကားကိစၥ ေလးရွိေသးလို႔ သြားရဦးမယ္"
"သြားသြား ကြၽန္ေတာ္က ရတယ္
ညေနမွ ျပန္မွာ"
ကိုထြန္း ထြက္သြားေတာ့ မျမင့္ဆီက ေသာ့ေတာင္းကာ အေပၚထပ္သို႔ တတ္လာခဲ့သည္။ သူအခန္းေလးကို ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း သူရင္ထဲက နာၿပီးမြန္းၾကပ္ေနသည္။
ေမာင္ကသူျပန္လာရင္ အၿမဲစေနာက္ေနတတ္ၿပီး သူ႔ကိုေနာက္ကေနဖက္ကာ အၿမဲနမ္း႐ူံ႕ေနတတ္သည္။
အဲ့လိုမလုပ္ဖို႔ ေျပာရင္ေမာင္က သူကိုနမ္းရတာ အမ်ားႀကီးသေဘာၾကသည္တဲ့ သူၿပဳံးလိုက္မိသည္။ထိုအရာေတြကို ေမာင္ေမ့သြားၿပီလား ေမာင့္အလုပ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားျဖင့္ အားလုံးကိုေမ့ျပစ္လိုက္သည္
လား ။
သူဖုန္ေလးေတြ ရွင္းကာ ဘာလုပ္ရမယ္ မသိသျဖင့္ ထိုင္ေနလိုက္သည္။ ေနရာအႏွံကို လိုက္ၾကည့္ကာ သူငိုခ်င္သည့္ စိတ္ကို မနဲထိန္းထားေပ့မယ့္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ က်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကိုသူ စိတ္ပ်က္မိသည္။
"ဆက္ထုံး... ကေလး မျမင့္ဝင္လာမယ္ေနာ္"
"ဟုတ္မႀကီး "
မ်က္ရည္ေတြကိုကမန္းကတမ္းသုတ္ရင္း သူဆိုလိုက္သည္။
"ဒီမွာ ဆက္ထုံးႀကိဳက္တတ္တဲ့ အသုပ္နဲ႔လက္ဖက္ရည္ ဝယ္လာခဲ့တယ္၊ စားလိုက္ဦး မနက္ထဲကဘာမစားရေသးဘူးမလား "
ဆက္ထုံး ေခါင္းကိုငုံထားမိသည္။ မျမင့္ေရွ႕မွာ သူမငိုခ်င္။။ ေမာင့္ကို အျပစ္ေျပာၾကမွာသူမလိုလား။ ဒါေပ့မယ့္ သူေပါက္ထြက္ပစ္ခ်င္သည္။ မြန္းၾကပ္ပိတ္ေလွာင္ေနေသာ သူရင္ကိုဖြင့္ကာ ေအာ္ဟစ္ငိုခ်င္မိသည္။
"ဆက္ထုံး ေမာင္ေလး ဘာျဖစ္တာလဲဟင္ ငိုေနတာလား။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကေလးရယ္ မျမင့္ကိုေျပာျပ ။ မျမင့္ ရင္ေတြပူလိုက္တာ တစ္ေယာက္ထဲမခံစားနဲ႔ေလ မျမင့္ကိုရင္ဖြင့္လို႔ရတယ္ကေလး "
သူမျမင့္ရင္ခြင္ထဲေခါင္းတိုးဝင္လိုက္ကာ မျမင္ဖက္၍ ငိုခ်ျပစ္လိုက္ေတာ့သည္။
"ဟီး..အီး သူတို႔က သားကို မိသားစုလိုမသတ္မွတ္ၾကဘူးမႀကီး သားကို ႏိုင္တယ္ ႏိုင္ခ်င္ၾကတယ္ ေမာင္ကလဲ ေမာင္ကလဲ"
"ေျပာပါဦး သ႑န္ ကဘာျဖစ္လဲ ဘာျဖစ္တာလဲ လို႔"
"သားကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး၊ သူအရင္အဆက္ေဟာင္းနဲ႔ အလုပ္ဆိုၿပီ တစ္ပူးပူးတစ္တြဲတြဲလုပ္ေနတယ္ ဟင့္ ဟီးအီးသားနားမွာသားဘက္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိၾကေတာ့ဘူး ဟင့္ဟီးအီး "
"ငိုလိုက္ ရင္ထဲမွာခံစားရတာေတြကို ရွင္းထုတ္လိုက္ ကေလး မျမင့္ရွိတယ္ေနာ္ မျမင့္ကဆက္ထုံးအနားမွာ အၿမဲရွိတယ္ ငိုလိုက္ အားရပါးရငိုခ်လိုက္"
မျမင့္က ဆက္ထုံး ေခါင္းေလးပုတ္ကာ ေခ်ာ့ရွာသည္။ ဒီေလာက္ လိမ္မာတဲ့ကေလး သည္းခံေပးတတ္တဲ့ကေလးကို ဘယ္လိုလူေတြက လုပ္ရက္တာလဲ။ သ႑န္ကေရာ ေခၚသြားၿပီးကာကြယ္မေပးဘူးလား။ ဒီေကာင္ ေတြ႕မွ ေျပာကိုေျပာရမည္။
"သား ဟင့္ ဟင့္ ဗိုက္ဆာေနတာ ဗိုက္အရမ္းဆာေနတာ "
"စားေလ စားလိုက္ ကေလး ဒီမွာ မျမင့္ဝယ္လာတယ္ စားလိုက္"
ဆက္ထုံးေလး မ်က္ရည္ေတြနဲ႔႐ိူက္ကာ အသုပ္ေတြကို အတင္းထိုးသြပ္ေနသည္။ သူနံေဘး ကေနၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ပါက်မိသည္။
"ျဖည္းျဖည္း စားပါဆက္ထုံးရယ္ လက္ဖက္ရည္လဲေသာက္ ဘာမွမပူနဲ႔ မျမင့္တို႔က သားအနားမွာ အၿမဲရွိေနမွာကိုေနာ္ "
"ေမာင္က ေမာင္က ဟင့္ ဟင့္ သားကို မခ်စ္ေတာ့ဘူး မခ်စ္ေတာ့ဘူးေနမွာ ဟင့္ဟင့္ အီး... "
"သူ အလုပ္ေတြမအားလို႔ေနမွာပါ ဆက္ထုံးေလးရယ္"
"သူ သားဝယ္ေပးထားတဲ့ ဒီအိမ္က ပစၥည္းေတြ ကိုလဲ အစုတ္ေတြတဲ့ ဟင့္ အဟြတ္!!ဟြတ္!! "
"ေဟာ.... သီးကုန္ၿပီ ျဖည္းျဖည္း စားပါဆို ဆက္ထုံးရယ္ ေရာ့ေရေသာက္"
ဆက္ထုံးေလးကေရေသာက္ကာ
႐ိူက္ေနတုန္းပင္ မျမင့္ရင္ထဲၾကည့္ၿပီးဘယ္လိုမွစိတ္မေကာင္း။ ငါ့သားေလးကို မင္းဘယ္လိုေတြ သေဘာထားေနလဲ သ႑န္။
"ဆက္ထုံး အေမေတြနဲ႔ေရာ အဆက္သြယ္ ရလား ဘာမွလွမ္းမေျပာျပဘူး လား"
"တမင္မဆက္သြယ္တာ သိရင္အိမ္ကျပန္ေခၚၾကမွာ ။ သားေမာင္နဲ႔မခြဲႏိုင္ဘူးမႀကီး အေမနဲ႔အစ္မကိုလဲ စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္ဘူး သားရေအာင္ေနမယ္ ရေအာင္ေနဦးမွာ"
"ဆက္ထုံးေလးရယ္ ေမေမတို႔က ျပန္ေခၚေနလို႔လား."
"အဲ့လို မဟုတ္ေပ့မယ့္ အခုလိုေတြသိရင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေခၚမွာ သား ေမာင္နဲ႔ မခြဲႏိုင္ဘူး မႀကီး
ဟုတ္တယ္ ကြၽန္ေတာ္ ေမာင္မရွိပဲ မေနႏိုင္ဘူး ကြၽန္ေတာ္ ႐ူးသြားလိမ့္မယ္ မႀကီးရဲ႕"
"ဆက္ထုံးရယ္...."
ငို႐ိူက္ေနေသာ ဆက္ထုံး ေလးအား မျမင့္ ေခါင္းေလးကို အုပ္ကိုင္ကာ
ႏွစ္သိမ့္ေပးမိသည္။ ဘယ္သူအတြက္ ဘယ္ေလာက္ဆိုးေနပါေစ ဘာေတြပဲ ျဖစ္ေနပါေစ မိဘေတြက ကိုယ့္သားသမီးကိုေတာ့ အထိမခံႏိုင္ၾကပါ ။ ဒါေတြသိရင္ ဆက္ထုံးကို သူအိမ္ကေသခ်ာေပါက္ ျပန္ေခၚၾကလိမ့္မည္။
မင္းသန္႔ေျပာစကားအရ ဆက္ထုံးတို႔ကလဲ အေျခမဲ့အေနမဲ့ေတာ့မဟုတ္။ ထမင္းဆိုင္ေလးနဲ႔ ခ်မ္းသာသည္မဟုေတာင္ ေျပလည္သည့္မိသားစုတစ္ခု ။
အိုဘယ္လိုပင္ျဖစ္ေစကာမူ ဘယ္သူအတြက္မွ အရာမဝင္ရင္ေတာင္ ကိုယ္ဟာ ကိုယ္အိမ္ကရတနာခ်စ္မဝေလးေတြပဲ မဟုတ္ပါလား....
Ah Shin💛
(ျဖည္းျဖည္း ေလးပဲဆူေနာ္😁😘)