"ထုံးေရ ေမာင့္ထုံး ေရ လာပါဦး ထုံးေရ"
"ဘာလဲကြာ မင္းႏိုးေနရင္လဲျပန္အိပ္ေနစမ္းပါ သဏၭန္ရာ ငါဟင္းခ်က္ေနတာဟ!"
သ႑န္ ႏိုးႏိုးျခင္း မ်က္စိဖြင့္ေတာ့ အနားတြင္ မေတြ႕ရသည့္ ထုံး အား မေက်နပ္။ လူေလး ႏွစ္ေယာက္ရွိတာကို သူနားတြင္ကပ္မေနပဲ ခ်က္ျပဳတ္ ေနသည္ကို စိတ္ထဲကဘဝင္မက်ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူနားမလာ လာေအာင္ ဂ်စ္တိုက္ေနတာျဖစ္သည္။
"ခဏ လာပါဦးဆိုမွ ဒီမွာ ဘာျဖစ္တာလဲမသိဘူး အရမ္းနာေနလို႔"
"ဟင္... ဟုတ္လား လာၿပီ လာၿပီ"
ထိုသို႔ဆိုလွ်င္လဲ သူ႔အားအလြန္စိုးရိမ္တတ္ေသာ လူသားပါေလ၊ ထိုလူသားေလးအား ၾကာေလၾကာေလသူ႔မွာ အခ်စ္ပိုကာ ျမတ္ႏိုးလြန္းပါဘိ့။
"ဘာျဖစ္ေနတာလဲ အဲ့ေလာက္ေအာ္ဟစ္ေနရေအာင္ မင္းက ကေလးလား "
"အြန္း ကေလး ဟုတ္တယ္ ထုံးရဲ႕ကေလးေလး"
"ေတာ္စမ္းပါ ခြၽဲျပစ္မေနနဲ႔ ဘာျဖစ္တာလဲ ေျပာ"
"ေမာင္ ေျခေထာက္ေတြ အရမ္းေညာင္းေနလို႔ ဟင့္"
"ဘာ!!!ငါေညာင္းရမွာ မဟုတ္ဘူးလား မင္း မင္းေနာ္"
" ထုံးကလဲ ေမာင္တစ္ကယ္ေညာင္းေနလို႔ပါ "
ထုံး ၿဂိဳလ္ၾကည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီးထိုင္လိုက္သည္။
"ႏိုပ္ေပးရမလား "
"ေနေန ရတယ္ ဒီနားေလးပဲ ခဏလာ "
သူအိပ္ယာေလးအား လက္နဲ႔ပုတ္ေခၚေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးကာ အနားကပ္လာေသာထုံးအား သူအူယားလြန္း၍ လွမ္းဖက္လိုက္ၿပီး ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ခြျပစ္ကာခ်ဳပ္ထားလိုက္သည္။
"ဖယ္ပါ ေမာင္ရာ ငါ ဟင္းအိုးတည္ထားတယ္လို႔ "
"ခဏေလးပါပဲ ထုံးရဲ႕ ထုံးကလဲကြာ ေမာင့္နားကို ကပ္မေနဘူး အားေန အလုပ္လုပ္ေနတာပဲ"
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ ငါခ်က္ျပဳတ္ၿပီး အလုပ္ကိစၥ သြားေျပာရဦးမွာ၊
မင္းလဲ သင္တန္းသြားမွာမလား"
"ေမာင္အကုန္သိပါတယ္ အိမ္ရွင္ထီးေလးရဲ႕"
"ေမာင္ေနာ္"
YOU ARE READING
မောင့်.....သက်ဆက်ထုံး (Complete)
Romanceအလုပ်လွန် ကျွန်ဖြစ်တဲ့.... အချစ်လွန်တော့ အရူးမူးဖြစ်.... ပေးဆပ်လွန်ပြန်တော့ အရူံးဖြစ်တယ်တဲ့ဗျ...💛
