[Scarlett's POV]
At the call. "Okay! Tawagan mo ako kapag may bago kang information." bilin ko sa kausap ko sa kabilang linya.
Nasa loob lang ako ng kwarto. Hindi pa ako lumalabas. Ayoko muna silang makita ngayon. I just want to focus on my plan. Lalabas lang ako kapag nakaisip na akong plano.
"Tok!Tok!Tok!" someone knocking at my door.
Naglakad ako patungo doon upang tingnan kung sino ang kumakatok.
Binuksan ko ito ang bumungad sakin ang napaka gwapong nilalang. Ngumiti ito ng matamis.
"Dinalhan kita ng makakain." saad nito sabay pasok sa kwarto ko
Napa smirk na lamang ako. Hindi man lang siya nagtanong kung pwedeng pumasok.
Nilagay na lamang niya ang dala nitong pagkain sa mesa at sabay lingon sa akin.
"By the way. Bakit hindi ka lumalabas ng room mo? May problema ka ba?" tanong nito na may halong pag-aalala.
Tiningnan ko siya ng nakakaloko. "Bakit gusto mo bang samahan ako dito?" maloko kong sabi dito na ikinanginig ng buong katawan nito.
"A-ah e-eh...w-wag na lang. S-sige maiwan na k-kita...m-may gagawin pa pala ako." utal-utal nitong sabi na ikinangiti ko ng kaonti.
Hindi ko alam kung bakit sila na uutal sa oras na tingnan ko sila ng seryoso o kaya naman nakakaloko. Hindi ko naman sila kakainin.
Nang tuluyan na itong makalabas ng kwarto agad kong nilock ang room at doon bumalik na ako sa aking ginagawa. Kinuha ko ang laptop ko at sabay open ng account ko sa Facebook. Meron akong titingnan na facebook friends na alam kung palaging active sa mga balita katulad na lamang ng problema sa pamilya ko. She's an stalker. Yes she's a girl but look like a boy. Because she likes to wear a boy clothes i don't know.
Nang mabuksan ko na ang facebook account ko, someone send me a message that shocked me.
[From Unknown: Be ready on Sunday, you're enemy will attacked your mafia organization.]
Agad naman akong nagreply sa kanya.
["Who are you? Bakit mo sinasabi sakin ito?"]
Nakita kong nag tatype siya. Kaya naman hinintay ko hanggang sa isend na niya ito.
[From Unknown: I'm not an enemy and also I'm not your ally. I just want to inform you this because i don't want someone die with their hands. I hope your going to have a good plan about this.]
Napaisip ako saglit at napatingin muli sa reply nito. What should i do? Hindi ko inaasahan na sa linggo sila aatake, ang akala ko kapag kabilugan na ng buwan. Pero bakit ang aga naman, hindi kaya may iba pa silang binabalak.
Ting!!
Another message has been send.
[From unknown: Do your best to win on this war. Sana makamtam mo na ang matagal mo ng gustong makamit—ang kalayaan.]
Nang mabasa ko ito, may biglang pumasok sa isipan ko. Ang mga katagang ito parang matagal ko ng nabasa at narinig. Pero hindi ko alam kung saan at kanino ko ito narinig.
"Scarlett! Gusto kang makausap ni Mom." malakas na sigaw ng kapatid ko sa labas ng kwarto kaya naman napalingon ako sa pinto.
Napatakip na lamang akong mukha ng tawagin niya ako. "Nakakainis naman sila!" inis kong sabi habang takip ng dalawa kong kamay ang aking mukha.
"Scarlett!" muli nitong tawag sakin kaya naman napatayo ako at nagtungo sa pinto sabay itong binuksan.
Tiningnan ko siya ng matalim. "Ano ba! Hindi ba't sinabi ko na ayoko munang maistorbo ngayon. Hindi ba kayo marunong makinig?" galit ko sabi sa kanya
Napayuko naman ito. "Pasensya naman, pinagutusan lang ako ni Mommy." mahinahon nitong sagot
Napairap na lamang ako sa sinabi nito. "Pakisabi sa kanila na susunod ako. Itatago ko lamang mga gamit ko sa tamang lalagyan." saad ko sa dito
Bigla nitong ini-angat ang kanyang ulo at napangiti ng konti. "Okay, pero..." putol nitong sabi na ikinakunot noo ko
"Pero ano?" taas kilay kong sabi
"H-hindi ka naman nagaayos ng gamit mo. Ang pagkakatanda ko hinahayaan mo lang na makalat ang gamit mo sa loob." saad nito na nagpakaba sakin.
Shit! Oo nga pala. Hindi nagaayos ng gamit si Scarlett.
"Alam mo minsan nagbabago ang tao. Kagaya ko, naglilinis na ngayon." saad ko sa kanya pero pakiramdam ko hindi parin ito naniniwala.
Napaisip ito saglit at agad akong tiningnan mula ulo hanggang paa. "May na aalala ako sayo." wika nito na ikinakaba ko bigla.
"Huh? S-sino naman?" utal kong sabi
Nagisip muna ito saglit at hindi nagtagal napangiti ito. "Na aalala ko na! Kung paano ka ngayon kumilos yun din ang dating kinikilos ng kilala ko." wika nito
Tiningnan ko siya sa mata. "S-sino naman ang taong yun?" tanong ko na animoy hindi alam kung sino
Ngumiti ito sandali. "Edi si Sapphire! Siya lang naman ang malinis sa palagi sa kwarto." pagbanggit sa pangalan ko. "Pero–" dugtong nito na ikinahinto nito bigla
Tiningnan ko siya sa mata. Mapapansin mo ang kalungkutan sa kanyang mga mata.
"Pero ano?" kalma kong tanong
Nagbuntong hininga muna ito at tumingin saking mga mata. "Pero matagal na siyang patay. Hindi ko alam kung paano siya namatay. Mom said to me na kasalanan niya naman daw kung bakit siya namatay. Mabuti't hindi ka nadamay sa nangyari." saad nito na bigla kong ikinainit ulo.
Napapikit ako saglit upang pakalmahin ang aking sarili sa narinig. Kung ganon okay lang kay mom na mawala ako pero si Scarlett hindi sa kanya pwede.
"Ate Scarlett!" biglang tawag sakin ni Min kaya naman bigla kong iminulat ang aking mga mata.
"B-bakit?" pa-utal kong tanong
"B-bakit ka umiiyak? May problema ka ba?" alalang tanong nito kaya naman bigla kong hinawakan ang aking pisngi. May basa nga ng luha. Agad ko itong pinunasan at daling napabaling sa loob ng kwarto.
"Pakisabi sa kanila susunod ako." wika ko dito at sabay sinara ang pinto
Kumakatok si Min pero hindi ko siya pinapansin bagkus pinakinggang ko lang ang sinabi nito. "Ate, wag mo ng isipin yun. Wala ka namang kasalanan sa nangyari kay ate Sapphire. Hindi ka naman namin sinisisi dahil hindi mo siya nailigtas." saad nito na ikinahikbi ko bigla.
Wala kang alam Min, ako ang may kasalanan kung bakit namatay ang ate Scarlett ninyo. Kaya kahit anong sabihin mo na hindi ako maniniwala.
Napaupo ako bigla sa sahig at doon muli inalala ang lahat-lahat. I love Scarlett so much but because of my hatred towards her, all of the loves that i have to her is now gone. Kung hindi niya lang kinuha ang atensyon nila mom at dad edi sana hindi ito nangyari.
"Ate sumunod ka na lang. Sa library tayo maguusap." wika nito ulit
Tumayo ako bigla at agad binuksan ang pinto. Inayos ko muna sarili ko at nagtungo na sa library. Malapit lang room ko sa library kaya naman nakarating ako ka agad.
Binuksan ko ang pinto kaya naman pumasok na ako. Nang nasa loob na ako nakita ko silang lahat na nakaupo na sa kanya-kanya nilang upuan habang si Mom nakatayo.
Tiningnan ko sila ng walang emosyon.
"Scarlett sweetie come here." bigla tawag sakin ni Mom kaya naman naglakad na ako patungo sa kanila. Umupo ako sa tabi ni Clyde.
Tahimik ang lahat ng biglang nagsalita si mom kaya naman nabasag ang katahimikan.
"Okay! Lahat na nandito. Kaya naman magsisimula na tayo." panimula nito
"Patungkol saan ba ang paguusapan natin ngayon?" malamig kong saad na ikinalingon nito sakin
"Sweet heart, alam kong nakalimutan mo na ito. Pero noong bata ka pa nangako ka sakin na kapag dumating ang araw na ikaw na ang namamahal ng organization magpapatawag ka ng pagpupulong at dito sa library mangyayari." turan nito na ikinaisip ko bigla. Hindi ko alam ito.
Tiningnan ko silang lahat. "Matagal na yun. Pwede bang wag na ninyong ipaalala sakin ang mga bagay na yan mas lalong nasasaktan ako." kalmado kung sabi na ikinagulat nilang lahat
"Scarlett! Nahihibang ka na ba. Nangako ka sa harapan namin noon. Hindi mo ito pwedeng kalimutan man lamang." wika ulit ni Mom
"Wala kasi akong matandaan na nangako ako noon." saad ko na ikinagulat ni mom
"Anong ibig mong sabihin na hindi mo matandaan. It can't be, hindi mo maaaring kalimutan ang bagay na 'yun." hindi makapaniwalang sabi ni mom sakin
Konti na lang magagalit na siya. Okay fine! Pagalitin natin siya para naman masaya. Ginulo nila pagkukulong ko sa kwarto kaya naman ito ang bawi ko.
"Mommy! Hindi kaya dahil sa nangyari 8 years ago kaya hindi niya matandaan." biglang singit ni Min na ikinatingin ko ng matalim sa kanya kaya naman bigla itong napayuko.
"Ghad! Bigla ko ng makalimutan yun." saad ni Mom. "Just tell me sweet heart. What Sapphire did to you that day?" bigla nitong tanong na ikinainis ko lalo.
"Oo nga Scarlett! Hindi mo pa nasasabi sa amin kung anong nangyari 8 years ago. Bakit nga ba namatay si Sapphire that time, balak ka ba niyang patayin kaya nilabanan mo siya.?" biglang singit ni Mae Shin
Tiningnan ko sila ng nakakatakot. "Sa totoo wala naman talaga siyang ginawa sakin. Pero ikinaiinisan niya na makita ako dahil kila mom at dad that time." sagot ko na ikinalingon ko kay Mom
"Palagi naman yan ang reason niya." mom said
"Mom, ano ba ang dahilan kung bakit hindi mo magawang mahalin si Sapphire? Wala naman siyang ginawang kasalanan sainyo." tanong ko na ikinagulat nito. Hindi niya yata inaasahan na itatanong ko ito.
Napabuntong hininga ito. "Malas siya sa buhay natin, simula ng isinilang ko siya nagkamalas-malas na buhay natin." sagot nito na ikinangiti ko saglit. Kung ganon malas pala ako sa kanila kaya ba siguro malas ngayon ang buhay ng mga kapatid ko dahil nandito ako.
Napatawa ako bigla kaya naman nagtaka silang lahat. "Hahaha! Malas pala si Sapphire sa buhay natin, kaya naman pala malas din ang buhay natin ngayon." makahulugan kong sabi na ikinataka nilang lahat.
"W-what do you mean by that." Mon ask
Napatayo ako at agad naglakad patungo sa kanya. "Do you think Sapphire is dead?" sabi ko sa kanya na nagpaingay sa lahat.
Gulat na gulat si mom sa sinabi ko. Kaya naman tiningnan ko silang lahat. Ito na ba ang oras para sabihin ko sa kanila ang totoo—na ako si Sapphire na matagal na nilang kinamumuhian. Ano kaya ang magiging reaksyon nilang lahat sa oras na aminin ko ang totoo.
"Scarlett! Ano bang kahibangan ang pinagsasabi mo. Matagal ng patay ang kapatid mo. Kaya paanong nasasabi mo na buhay siya?" wika ni Mae Shin
"Oo nga, hindi ba't kita ng dalawa nating mga mata na si Sapphire nga yung nakahandusay sa loob ng bahay habang ikaw nasa–" wika ni Min na bigla naman nitong pinutol ang sasabihin pa nito.
"Min, bakit ka napahinto." takang tanong ni Ace
Tiningnan niya ako ulit at bigla itong nagulat. "HINDI ITO PWEDENG MANGYARI!" sigaw nitong sabi na ikinangisi ko.
I think she already find out.
"Min! Anong hindi pwedeng mangyari?" takang tanong ng lahat maging si Mom kinakabahan sa susunod na nasasabihin ni Min.
Tiningnan ko si Clyde base on he's reaction, naguguluhan siya sa nangyayari. I'm sorry Clyde but I'm not Scarlett that you love.
Biglang bumalik ang atensyon ko kay Min nang bigla itong napatayo.
"Tama ako! You're not Scarlett." turo nito sakin na ikinataka ng lahat.
"Min! Ano bang ibig mong sabihin na hindi siya si Scarlett?" pagtatakang tanong ni kuya Tyler.
"Now i remember why you like Sapphire because your Sapphire." matapang nitong sabi. "Kaya pala kanina biglang kang umiyak ng ibanggit ko ang pangalan na Sapphire dahil ikaw yun." muli nitong sabi
"Ano ka ba Min. Ano bang pumapasok sa utak mo. Paano siya magiging Sapphire, 'e matagal na itong patay." wika naman ni kuya Andrie
"No! Hindi si Sapphire ang namatay ng panahon na yun, 'kundi si Scarlett." pasigaw nitong sabi na ikinangiti ko lalo
"No! It can't be. Min, kung ano-ano na ang pinagsasabi mo. Si Sapphire ang namatay ng araw na 'yun hindi ang ate Scarlett mo." hindi makapaniwala na sabi ni Mom
"No! Mom. I swear i saw that day when the police cary the body. There something problem to her face." pagmamakulit ni Min sa kanila.
"No! You're wrong!" malakas na sabi ni mom sa kaniya
"What happened? Bakit ngayon hindi ka na naniniwala sa sinasabi ni Min. Hindi ba't sa lahat ng anak mo ang tatlong babae ang pinaniniwalaan mo. Pero bakit ngayon tila nagbago na yata." mahinahon kong sabi na ikinalingon ng lahat sakin.
"Scarlett! Sabihin mo sa amin na hindi totoo ang sinasabi ng kapatid mo." wika nito
Tiningnan ko siya ng matalim. "Okay fine! I will tell you the truth." sabi ko na ikinatahimik nilang lahat. Tingnan natin kung anong gagawin ninyo sa oras na sinabi ko ang totoo. Maglulumpasay ba kayo sa sahig dahil sa lungkot.
"Ano na! Sabihin mo na!" iritang sabi ni Mae Shin kaya naman nginitian ko siya ng nakakaloko.
"Min said is......" putol kong sabi.
"ANO BA! SASABIHIN MO BA O HINDI!" pagalit na sabi ni Ace kaya naman napabuntong hininga na lamang ako.
"Okay fine! Sasabihin ko na. Ihanda na ninyo ang sarili ninyo sa isasagot ko." panakot ko sa kanila.
Here it is. "Min said is..........TRUE!!"
💕💕END OF CHAPTER 88💕💕
Next chapter will be posted soon.
Sorry for typographical and grammatical errors. Be ready for the last 3 chapters.