NATHAN'S POV
Nagising ako sa loob ng operating room. May mga kung anong ikinabit na sila sa akin.
"Doc, nawala ang bisa ng sedative. Nagkamali yung calculations natin."
Nakita ko yung Dad ni Scarlet sa loob ng operating room. And I know na may hindi tama sa nangyayari dito. Kaya dali dali akong tumayo at tinanggal ang mga kung anong ikinabit nila sa katawan ko.
"Nathaniel! Calm down!"
"Mr. Tolentino!"
"Doc, nagwawala na ang pasyente!"
"Bakit ba kasi nagkamali kayo ng calculation?!"
Dali dali akong tumakbo at lumabas sa OR. Nakaupo sa waiting area yung Mama at Papa ko kasama si Scarlet.
Dali daling tumayo si Mama para pigilan ako. Lintek na. Wala si Jura!
"Nathaniel! Calm down will you!" hinawakan ako nang maigi ni Dad. Pakshet nasaan si Jura!!
"Where's Jura?"
"He left you!"
"No Dad! Something is definitely wrong here! Nasa loob ang Dad ni Scarlet and Scarlet's here sitting with you! Samantalang yung girlfriend ko, wala dito! Being dead is so much better than living without her!" Dali dali akong kumawala sa hawak nang Tatay ko at tumakbo palabas ng hospital.
Jura would not and would never leave me. Not like this.
******************
JURA'S POV
Kararating lang nang sundo namin ni Angel. Aalis kaming dalawa. Pupuntang states. Instead of our parents going home dito for 2 weeks. I forced them na kami nalang ang papuntahin dun sa kanila. Total, may business naman sila dun baka mapabayaan pa pag iniwan nila. Tsaka, I am planning to spend more of my time there. To forget and start a new life as what Nathan would do. Kasi baka pag nagtagpo pa rin ang landas namin dito, magkandaleche leche na lahat.
Hindi ko kinikibo si Angel kasi gusto ko muna mapag isa. At isa pa, baka magtatatanong pa yung batang yun. Mas lalong gugulo.
I am now bringing the last box na dadalhin namin sa states papunta sa sasakyan nang may humarang sa pintuan.
WTH! ANong ginagawa niya dito?
"Bi?" Sh't anong ginagawa niya dito? Nakadamit pang hospital pa siya!
I looked at my watch. It is still his schedule para sa surgery. Pero bakit siya nandito?!
"Bi, saan ka pupunta?"
"Anong ginagawa mo dito?! Just leave me alone." Hinawakan niya yung dalawang balikat ko.
"HINDI AKO TANGA! I KNOW THAT SOMETHING IS WRONG! ALAM KO NA THEY FORCED YOU TO LEAVE! HINDI NILA AKO MALOLOKO, KITANG KITA KO NA NANDUN SA OPERATING ROOM ANG DADDY NI SCARLET! AT ISA PA, IKAW. IKAW NA GIRLFRIEND KO AY WALA SA WAITING AREA! HOW CAN I F'CKING BELIEVE NA YOU JUST LEFT ON YOUR OWN?!"
"Nathan, just face it! No one forced me to go. I did it myself! Kasi kapag nawala ka, ano nalang ang matitira sa akin? There is a small amount of chance for you to survive, at pag nawala ka, ano nalang ang gagawin ko?!"
"Kaya nga kakayanin ko di ba? Kakayanin ko naman Jura. Please. Huwag mo lang akong iwan." hinawakan niya ang mukha ko. Nasasaktan ako. Awang awa na ako sa kanya. Bakit ba siya ganito?
"Kakayanin mo?! Paano pag nabigo ka?! Anong makukuha ko?! Isa pa, pag nakaya mo, nanjan naman si Scarlet. Mahal ka nun." Wala akong ibang maisip na paraan para lubayan niya ako kundi ang sabihan siya ng mga masasakit na salita.
"Matagal ko nang alam na mahal niya rin ako Jura. Pero binaliwala ko, kasi ikaw ang gusto ko. Kasi ikaw ang sinisigaw nitong puso ko! Kaya pwede ba, stop hurting me like this. Ang sakit na. Sa tingin mo ba ginusto ko na magkasakit nang ganito?! Hindi ko toh pinangarap! Kasi ang gusto ko, makasama ka ng matagal kaya nga kakayanin ko Jura para sayo. Kaya nagmamakaawa ako. Huwag mong gawin toh oh. Please." lumuhod siya sa harapan ko.
"Tumayo ka Nathan!" Gustong gusto ko na siyang yakapin at patahanin. Pero kailangan kong pigilan ang sarili ko.
"Sabing tumayo ka eh!!"
"Hindi ako aalis dito hanggat hindi mo sinasabi sa akin ang totoong dahilan kung bakit ka aalis. Sabi mo they didn't force you, and I know na the reason you just said ay hindi totoo. Because the Jura I knew, would never leave."
"No, she would." I just walked passed him and wiped my tears. I can't look back kasi kapag ginawa ko yun, alam ko na hindi ko kakayaning iwan siya.
"JURA BUMALIK KA PLEASE! Kakayanin ko. I promise. I would do anything just to keep you. JURA, BABY PLEASE COME BACK." Sumakay ako sa kotse and he ran and stopped the car.
"Jura, please. Don't do this. I love you so much. Huwag mo akong iwan oh. Sige na naman. Kung ang pagkakawala nang kasiguraduhan na mabubuhay ako ang rason kung bakit mo ako iiwan, nangangako ako na hindi yan mangyayari. Jura just please.. Ple..."
"Hindi kita mahal." Wala na akong ibang masabi. Hindi ko alam kung paano siya patitigilin.
"Ano?"
"Bingi ka ba? Hindi kita mahal. Kaya please step out at mahuhuli na kami sa flight."
"Jura, sabi mo noon.. Mahal na mahal mo ako, di ba? Sabi mo na matter what happens, you'll love me. Sabi mo mahal mo ako eh. Why change that? Jura, kung gumaganti ka for making you feel less important long ago, well panalo ka na. Now, can you stop hurting me? Kasi, nasasaktan na ako. Kasi hindi ko na kaya. Jura, I'll do anything please. Just stay."
"Can you just leave Ate Jura alone? She doesn't love you. Stay away from her!"
"No, Angel please. Jura, maawa ka naman oh. Ikaw nalang ang meron ako. Don't leave me like this."
"Manong, pakiandar na nga ho." Hindi ko siya pinansin ni tiningnan man lang. Kasi, mas lalong masakit. Mas lalo ko siyang masasaktan. Gustong gusto ko na siyang yakapin pero hindi pwede. Gusto ko na ulit madama ang kasayahan ko sa piling niya. Pero kailangan kong pigilan ang sarili ko. Gusto ko nang sabihin sa kanya ang totoo and just stay with him. Gusto kong bumaba and just be with him and tell him that everything is going to be alright. Gusto ko siyang tingnan at sabihin sa kanya na mahal na mahal ko siya. Pero, that would be too selfish of me.
Umandar na ang sasakyan. And I heard Nathan yell.
"I STILL LOVE YOU EVEN IF IT HURTS! MAHAL PA RIN KITA KAHIT ANG SAKIT SAKIT NA!" And at that moment, I am now permanently leaving him behind. At least I brought our memory together. I touched the necklace and cried so hard.
I texted Scarlet na nasa bahay si Nathan for them to pick him up. Then, I checked my inbox. Ang dami ko palang missed calls and texts from my parents, Denice, Javier and a long message from Nathan.
Ayokong basahin kasi masasaktan lang ako. Pero gusto kong basahin kasi ito siguro yung bagay na gusto niyang sabihin sa akin.
Kanina lang niya itinext yung message. Right after I went outside his room. Kasi nga daw iihi ako. Pero I never came back.
From: Mr. Bitter (naiyak ako sa pagbasa ko pa lang nang name niya sa contacts ko. I will never get a chance to tease him about him being sobrang bitter at perv.)
Hi Baby Ko. Hahaha! Naalala ko tuloy kung gaano ka ka slow nung una nating pagkikita. Sobrang react mo pa when I called you Bi. Hahahaha! Nung una, I thought na ang stupid mo for not getting what Bi meant. Pero ngayon, habang I recall all our memories, natatawa ako kasi mula sa simula ang inosente mo talaga.
Jura, ang tagal mo naman bumalik galing CR. Siguro umiiyak ka dun noh? Kasi iniisip mo na baka hindi ko kayanin toh? Naku bi, masamang damo ata ako. Kaya huwag kang mag alala. Kakayanin ko. At isa pa, I still want to start a healthy new life na kasama ka. Kaya pwede, bumalik ka na? Kasi, ikaw ang huling taong gusto ko makita bago ako pumasok sa Operating Room.
Siya nga pala Bi. Gusto ko lang sabihin sayo na mahal na mahal kita. At nagpapasalamat ako na dumating ka sa buhay ko. Kasi kung hindi, baka wala na ako ngayon. I just wanna tell you how much I love you. Baka kasi pag minalas ako, hindi ko kayanin. At least I said how much you meant to me. Pero dahil tinuruan mo akong maging positive, alam ko na kakayanin ko. And I wanna thank you for making me better. You changed me a lot. And that's one thing I'll always be grateful for.
At dahil hindi ka pa rin bumabalik. I'll just scan through our pics together. Para good vibes ako pagkapasok kong Operating Room. Para rin makakuha ako nang lakas ng loob lumaban.
I love you Ms. Proper. Bumawi ka, ha. Kasi, you may not be the last person I'll see pagkapasok ko sa OR, but I want you to be the first person I see when I wake up right after my surgery.
Hugs and kisses.
Umiyak lang ako nang umiyak sa loob ng sasakyan. Angel sat beside me at umiyak din. Naku lang. Mas lalo akong nasasaktan.
"Ate?" tiningnan ko siya and she gave me something.
"It's your new contract with Kuya Nathan. He gave that to me for me to check if it was okay. I was supposed to give that to you last week pero kasi busy ka with Kuya. And when you get home, ang antok mo tingnan." hindi nalang ako kumibo. Bubuksan ko na sana ang paper nang nagsimulang magsalita si Angel.
"You know what. I've never seen a boy cry over a girl before. Kasi, I've never seen how much a boy truly loves a girl before. Pero I saw it in Kuya Nathan's eyes. He loves you so much that he is willing to set aside his operation and his life just to see you. Nakita ko kung paano siya nasaktan sa ginawa mo Ate. Pero alam ko rin naman na what you did was for his own good. Kasi nga, alam ko rin na you love him as much as he loves you. Siguro, love gave you a hard time. Kasi both of you ended up getting hurt so bad. Pero kasi, true love hurts. At kahit man na hindi maging kayo ni Kuya Nathan sa huli, I still believe na what you have back then, was and will always be a picture of how true love works. Kaya Ate, don't waste your tears over something and someone so wonderful. Sayang lang." tiningnan ko si Angel and hugged her so tight.
Ang sakit sakit pala magmahal ng totoo.