Duyduklarıma inanamadım. Hayal olmamalıydı. Gözlerimi kaldırıp Selim'in yüzüne bakmaya cesaretim yoktu. Eğer bu hayalse ya da uyuyakalmışsam ve bunlar rüyaysa uyanmak asla istemiyorum.
Sonunda zorda olsa korktuğum için kısık ve göz yaşı birikmiş gözlerimi Selim'in yüzüne çevirdiğimde yarı açık gözlerine baktım. Allahım sana şükür. Ömrümden ömür gitti.Hayata bağlanma sebebimi elimden alacaklar diye çok korktum.
"Selim sen...Beni bırakmadın.Buradasın artık sadece hayal değilsin tekrar gerçeğimsin.Beni bırakacağını düşündüğüm her saniye canım yandı.İlk kez seven bir çocuk gibi sevdim seni,belki de canım bu yüzden bu kadar yanıyor.Sen olmadan ben bir hiçim,hiçliğim.Ya sana bir şey olsaydı yaşarken ölümüm olurdun.Daha sonraları belki zamanla unuturdum seni,bende ki yerini.Oysa ben seni unutmak için sevmedim.Her gün uyandığımda aklıma ilk sen gel, uyuyacağım zaman da en son sen çık istedim Selim."dediğimde artık hıçkırıklarımı beni tüketmişti,konuşamıyordum.Selim eliyle yaklaş işareti yaptı.Ne çok konuştum adam daha yeni uyandı ama ona söylemek istediğim o kadar çok şey varki.Şu an ona kocaman sarılmak ve dudaklarına yapışmak istiyorum.
"Ben doktora haber vereyim."dedim.Ancak sağlıklı düşünmeye başlamıştım.
"Yaklaş, sadece yaklaş.Kokunu içime çekip tekrar can bulmak istiyorum."dedi zor çıkan sesiyle.Sonra ona doğru eğildiğimde kokumu öyle bir içine çektiki uzun aradan sonra oksijene kavuşmuş gibiydi.
"Seni çok seviyorum İpek."dedi.Bu sırada hala tuttuğum eliyle elimi sımsıkı tutuyordu.
"Ben de seni çok seviyorum."dedim.Akan göz yaşlarım artık mutluluktandı.Yüzümde buruk bir gülümsemeyle ona bakıyordum.
Odadan dışarı çıkıp "Uyandııı."diye bağırmaya başladım.Sanki bu söylediğimde bende Selimle birlikte derin bir kabustan uyanmıştım.Uyandığım kabus o kadar korkunçtuki üzerimden bir türlü etkisini atamıyordum.Artık hayatımda yapmak istediğim ama yapamadığım hayallerim olmayacak artık sadece Selim var hayatımda.Sadece Selim.Bu sırada birkaç hemşire ve doktor koşarak bana doğru geliyorlardı.Hepsi yanımdan geçip odaya girdi bir tanesi hariç,sürekli bana Selim'in iyileşeceğini söyleyen ve ağladığım zamanlarda yanımda olan hemşire mutluluğumu paylaşmak içinde yanımdaydı.
"Canım bak ben sana iyileşecek demiştim."dedi bana sarılırken.
"Evet sonunda."dedim sarılmayı bırakıp ağlamaya kaldığım yerden devam ederken.
"Ben her şeyi farkındayım.Siz bir öğretmen ve öğrenciden farklısınız,daha fazlasısınız.İlk zamanlarda ben de anne olduğum için bu ilişki tuhaf gelmişti ama sonrasında senin ona olan aşkın bütün hastanenin konusu oldu çünkü bu aşkın son günlerinin yaşandığını düşünüyorlardı.Doktor bey söylemedi ama bu hastalıktan uyanma ihtimali yüzde bir bile değildi.Bu aranızdaki şey her neyse onu hayata bağladı.Ondan vazgeçme benim sana tavsiyem."dedi.
"Ondan artık asla vazgeçmem korkma."dedim gülümseyerek.Sonra sırtımı sıvazlayıp odaya girdi.Bir süre benim kapıda beklememi istedi.Aradan 15 dakika geçmeden odadan çıktılar.Doktor konuşmaya başladı.
"Gözümüz aydın hastamız gayet sağlıklı.Hayati tehlike gibi bir şey söz konusu bile değil.İçin rahat edebilir."dedi.Bu sefer sesindeki umutsuzluğun yerini sevinç bürümüştü.
"Çok sağolun."dedim gülerek.
"Gülebiliyormuş."dedi az önce benim konuştuğum hemşire.
"Peki bir şeyler yiyip içebilecek mi?"dedim bir umut.
"Tabi tabi ama aradan birkaç saat geçsin olur mu?"dedi doktor.
"Tamam doktor bey."dedim.İçimedrki hamarat İpek koş eve dedi ama ilk önce Selimle konuşmam gerektiği kafama kaktı aptal aşık İpek.Tabi ki aptal aşık olan İpek hamarat İpeği ezip geçmişti.
İçeri girdim Selim gözlerini biraz daha açmış ve küçük ama küçüklüğünün tam tersi bir şekilde çok karizmatik görünen gülüşüyle bana bakıyordu.Bir insan böyle bir olaydan sonra bile nasıl bu kadar seksi görünebilir.Allahım düşündüğüm şeye bak.
"Canımm."dedi bütün içtenliği ve sıcacık gülümsemesiyle Selim.Yüzünde her ne kadar gülümsemeye çalışsa da acının verdiği bir burukluk vardı.
"Efendim hayatım."diyerek olabildiğince gülümsemeye çalıştım.
"Ben iyiyim lütfen artık ağlama."dedi.
"Tamam bak ağlamıyorum.Sen yeterki iste."dedim alel acele göz yaşlarımı silerek.Sonra ardından yanındaki sandalyeye oturdum.Elimi tuttu.Bir süre öyle kaldıktan sonra Selim'in ailesinin neden hala gelmediği aklıma takılmıştı.Düşündüm durdum,aklımda hep daha kötü senaryolar kurdum,içim içimi yiyordu.Dayanamadım ve odadan çıkıp onları aramaya karar verdim.
"Canım ben iki dakika Melike'yi arayıp geleceğim hem de sen çenemden kurtul da rahat et."dedim.
"Ne kurtulması İpek?Senden kurtulmam gibi bir şey söz konusu bile olamaz."dedi biraz sinirlenmişti.
"Şaka yaptım sadece şaka hayatım."dedim."Gidiyorum canım o zaman.Bir şey istiyor musun?Gerçi bir iki saat bir şey yememen lazımmış ama istersen canının çektiği bir şey varsa bir şekilde hallederim."diye hızlı hızlı konuştum.
"Benim istediğim tek şey sensin,senin kokun,tenin."dedi Selim.Bu söylediğine gülümseyerek cevap verdim.
Odadan çıkıp kapıyı kapattığımdan emin oldum çünkü bu saate kadar gelmediklerine göre bir sıkıntı vardı.Odanın kapısından uzaklaştıktan sonra telefonumu cebimden çıkarıp 'Kaynanam'ı aradım.
"İyi günler ben İpek geçen gün konuşmuştuk nasılsınız?"dedim içimden yalvarıyordum.Selim eğer kötü bir şey olduysa bunu kaldıramaz.
"İyi değiliz kızım.Gelemedik de oraya."dedi sesi gerçekten kötü geliyordu.
"Ben iyi bir haber vereyim size.Selim...Selim hoca uyandı.Hem de gayet iyi içinizi ferah tutun."dedim.Sürekli Selim diyesim geliyor artık.Eee dil alıştı bir kere.
"Allah'a şükür.Ohhh kuzum korkuttu bizi.Dualarım kabul oldu.Gelemedik oğlumun yanına gerçi yavrum biz de dert bir değilki.Selim'in ablası doğum yaptı ama erken doğum olduğundan bebek tam gelişememiş,şimdi küvezde.Allahtan ki doktorumuz Türkiye de bu tür hastalıklarla ilgilenenlerin en iyisiymiş ama işte.Selim'in ablası da üzüntüden hastalandı.Bizim ne zaman geleceğimiz belli olmaz Selim size emanet."dediğinde şoka girmiş,üzülmüştüm.Ne denililirdi ki böyle bir durumda.Sevgilim benim ya duysa ne kadar üzülecek kim bilir en iyisi söylememek.
"Çok geçmiş olsun.Umarım iyileşir ikiside.Şimdilik bundan Selim hocaya bahsetmesek olur mu?"
"Tabi tabi en iyisi o.Benim gitmem lazım görüşürüz evladım."dedikten sonra telefonu kapattı.
Arkamı döndüğümde tanıdık birkaç kişiye rastlamıştım.Bunlar Selim'in arkadaşlarıydı.
"Merhaba."dedim ürkek bir sesle.
"Merhaba."dedi içlerinden tanımadığım bir ses.
"Aaa ben seni tanıyorum.Selim'in instagramında seninle fotoğrafı vardı.Dur dur ne yazmıştı altına en sevdiklerimleee..."dediğinde şaşkınlığımı gizleyemerek ağzım açık bakıyordum.Çok tatlı bir kadına benziyordu ve tekrar konuşarak
"Ama adını hatırlayamıyorum."diye soru sormuştu ama benim aklım Selim'in paylaştığı fotoğrafdaydı.Heralde süpriz yaptığı gün çekindiğimiz fotoğraflardan birini arabada olduğu sırada koymuştu.
"Ben...Ben İpek."diyebildim kısık bir sesle.
"Biz de Selim'in en yakın arkadaşlarıyız."dedi arkadan bir ses.Bunu söyleyen iri yarı bir erkekti Selim hepsini bana tek tek anlatmıştı.Bu sanırım İlkerdi.Bundan önce konuşan kadında Masal,Masal'ın yanında duran adam Masal'ın sevgilisi Barış, onun yanındaki gözlüklü yakışıklı adam model arkadaşı Burak,diğer masum yüzlü olan kız Meltem,şu inek tipli olan adamda...Neydi adı?Heh tamam Emin.Sonra Meltem konuşmaya başladı.
"Şehir dışındaydık.Her sene bir başka şehire gideriz yılın bu zamanı ama bu sefer Selim gelmedi.Önemli bir işi mi varmış neymiş."dedi tam da bilmediği belliydi sebebini.
"Birine süpriz hazırlayacak,kendini affettirrecek yani daha doğrusu kötü olaylar yaşamışlar onları unutturacakmış.Benden yardım istedi.Anlıyorum bu işlerden sonuçta."dedi Burak.Model olduğundan ego tavan tabi.
"Belliki hayatında biri var.Sen biliyor musun İpek?"diye sordu Masal.İşte bu soru beni köşeye sıkıştırmıştı.Bir şekilde geçiştirmeliydim ve tabi ki bir fikir buldum.
"İçeri geçelim mi?"dedim.Korkak gözlerle bakıyordum.Onları tanımama rağmen onlara yabancıydım aslında.
İçeri girdiğimizde ellerindeki çiçekleri masaya bıraktılar.Selim'i öptüler falan.Öyle oturduk muhabbet ettik.Sıra Selim'in süprizi kime yaptığını sormaya gelince Selim pot kırmamak için şekilden şekile girdi.Bu sırada ben kıpkırmızı olmuştum utançtan.Gerçekten hepsi iyi insanlardı ve muhabbetleri de öyle.Onlar gitmeden bu gece burada kalmak için bir plan yapmam gerektiğine karar vermiştim.Saatlerdir burdalardı ama illaki gideceklerdi ve Selim'e kim bakacaktı?Tabiki ben.Odadan çıkıp hemen telefonuma sarıldım.Melike'yi aradım.Bir sürü dil döktükten sonra annesini ikna edip burada kalmamı sağlayacaktı.Annesi annemi ikna edecekti.Annem de babamı.Malum kadınlar her işi başarabilir.
İçeri girdiğimde gitmek için hazırlanmışlardı.Selim bana kaş göz yaparak konuşmaya başladı.
"İpekcim şimdi bana bakmaya gelecekler dimi?Arkadaşlarım gidebilir."
"Tabi tabi hocam."dedim afallamıştım ama Selim'in dememi istediği şeyi yerine getirmiştim.Tek tek Selim'i ve beni öpmüşlerdi ve kapıya kadar onlara eşlik ettikten sonra odaya geri döndüm.
"Canım hadi git sende."dedi Selim.
"Hayır Selim böyle bir şey söz konusu değil."dedim ses tonumun yorgunluğuma rağmen kararlı çıkmasına sevinmiştim.
"İpek git lütfen.Hemşireler söyledi zorla birkaç saatliğine gitmişsin eve.Yoruldun sende.Hem bak ben iyiyim.Hayatım bir de sen hasta ol istemiyorum."dedi.Ne kadar düşünceli bu adam böyle.İyi ki hayatıma girmiş.
"Tamam kal seninle başa çıkamam ben."dedi gülerek.
"Tamam o zaman.Ben yastık ve battaniye bulayım kendime sevgilim."dememle Selim'in konuşması bir oldu.
"Madem kalacaksın burada aynı yatakta kokunla uyuyacağım."dedi bu sırada elini yatağa küçük küçük vurarak gelmemi istiyordu.