"Emanet? Kime emanet etmiştin onları"
Kaan kaşlarını kaldırarak Uraz'a baktı. 3 senedir olmayan adam şimdi emanetlerimi almaya geldim diyordu sanki Kaan'la dalga geçer gibi....
"Sana emanet etmediğim kesin!"
Uraz dişlerinin arasından Kaan'a bakarak tısladı. Bu adamın kendine güveni dağları titrettirirdi.
Uraz'ın verdiği karşılığa, Kaan yapay bir şekilde gülümsedi, aklınca Uraz'dan hesap soruyordu .
"Giderken hangisi aklındaydı?"
"Sana vazife olmayan şeylere burnunu sokma "
"Sen de emanet deme onlara o zaman, insan sevdiğini emanet etmez etse de eli hep üstünde olur. Sen nerdeydin? , "
"Lan ne demek istiyorsun sen açık konuşsana "
"Sen bile isteye Efsunu bıraktın, şimdi gelmiş buraya erkeklik yapma"
Uraz, Kaan'ın yakasından tuttup kendine doğru çekti, "ulan sen kimsin de beni sorguluyorsun haa"
Uraz, Kaan'ın söylediklerine takılsa da şimdi Efsunun aklının karışmasına izin vermeyecekti. Artık Uraz buradaydı ve hep de olacaktı. Kaan Efsunun hep yanındaydı bunu zorda olsa kabul etmişti Uraz ama buraya kadar artık dönmüştü ve hiçbir yere gitmeyecekti.
Kaan'la Uraz birbirlerinin yakalarından tutmuş birbirlerine meydan okuyorlardı.
"Ben Efsunu sevdim sen değil" Kaan son çırpınışlarını yapıyordu. Uraz kahkahayla güldü.
"Ama Efsun seni sevmedi, o sadece beni sevdi anladın mı , ve biz yine aile olduğumuzda sen defolup gidiceksin"
"Yeter!!!"
Efsunun çığlıkları hastanenin koridorunda yankılanıyordu. Neyin savaşıydı bu, neyin hesaplaşması...
"Benim oğlum içerde yatarken siz neyin derdindesiniz, aklım almıyo"r
Efsun Hem bağırıyor hem titreyen bedenine kollarını sarıyordu.İkisi de iki adım geri attı. Bu savaşı Efsunun bitirmesi gerekiyordu.
"İkinizi de görmek istemiyorum "
İkisi de Efsunun yüzüne bakıyordu. Efsun koridorun en ucundaki sandalyeye oturdu. Şu an tek düşündüğü Rüzgardı. Efsun 2 saate yakındır yalnız oturuyordu, aklında tek kişi vardı , o da Rüzgarıydı...
Hemşire koluna dokunduğunda bakışlarını ona çevirdi. Ne mi hissetti.. Sadece korktu...
"Efsun hanım doktor hanım sizi bekliyor"
"Rüzgar?"
"Rüzgar iyi ateşi düştü, "
Efsun derince bir iç çekti , Arafta kalmak buydu. Sevinmekle sevinmemek arasındaydı....
Oturduğu sandalyeden güç alıp kalktı. Avuçlarının içini sıkmaktan tırnakları etine batmış izini bırakmıştı. Arkasından efsunla birlikte gelen ayak sesine aldırış etmeden doktorun odasını çaldı. İçeriye girdiğinde sevil hanım hafifçe gülümseyerek ayağa kalktı.
"Gel efsun"
"Rüzgar nasıl sevil hanım"
Yalpalayan bedeni , Beline aniden dokunan el onu tutarak sakince sandalyeye oturttu, bakmadı kim diye. Gerek var mıydı?
Usulca Efsuna yetmeyen nefesini doktora bakarak verdi.
"Rüzgar sıklıkla atak geçiriyor, şu an Rüzgar için yapılması en uygun olan şey donör bulmak. "
Efsun gözlerini hafifçe kıstı, söylediği şeyleri beyni algılamıyordu sanki. Yutkundu. Kafasında o kadar çok şey vardı ki.. Hangisini duymalıydı, hangisine yumsaydı gözlerini ..
"Donör?"
Korktu.. Korkmak sadece köpekten ya da insandan korkmak değildi , ya da karanlıktan.. Kaybetmekten korkar insan.. Hele de canından parçaysa işte o zaman ölüm kokar en küçük ayrılık bile ...
"Yani anne - baba, amca , hala , teyze yani akrabalarınızdan uyabilecek kan"
Dudakları titredi, çocukluğunda pamuk şekeri çalınmış küçük bir kız çocuğundan farkı yoktu. Ağlamak istedi, bağıra çağıra ağlamak sonra annesi gelip başından öpsün , geçti bir tanem desin istedi... Ama hiçbiri olmayacaktı.
"Ya tutmazsa" ağlamamak için dirensen de olmuyordu işte , sessiz çığlıkları şimdi bedeninde yankılanıyordu.
"Uymazsa dışarıdan kanı uyan başka bir kişininkini deniyeceğiz "
Efsunun yanında duran bedende şimdi onun gibi titriyordu, olumsuzluklar kaybetmişliğin vereceği şarkıyı mırıldanıyordu şimdi kulaklarına .
"Peki o da tutmazsa" Bu kez Uraz sormuştu, son çare , son umut, son çıkış...
"Son çare... Yeni bir Bebek!"
Doktorun söylediği son kelime Efsunu. nefesini tutmasına sebep olmuştu, kalbi korkarak çarpmaya başladı.. Yeniden... Yeniden dokunmak... Yeniden sevmek... Yeniden ona inanmak... Yeniden ona kapılmak... Yeniden vazgeçememek.....
"Olmaz!!!"
Efsun tüm heybetiyle ayağa kalktı, daha küçücük kalbi onu affedememişken, daha yeni çabalarken olmaz... Ardında onları bırakıp kapıyı çarptı. Şimdi ellerinin tersiyle sildiği göz yaşları tek tek yanağından aşağıya doğru süzülüyordu. Tuzlu tat , Efsuna acımsı geliyordu. Acıydı gözünden akan yaş.. Yastı, matemdi şimdi...
Efsun başını yukarıya doğru kaldırdı. Gözlerini kapatıp , ellerini hızla çarpan kalbinin üzerine koydu..
"Allah'ım yardım et , yavruma yardım et , bana yardım et... Rüzgar için her şeyi yaparım, ama yalvarırım Uraz'ın bana dokunmasına dayanamam .. daha onu kalbimden atamamışken tekrar bağlanamam ..
Yavrumla bana bir şans ver... Her şey yolunda gitsin ve biz Uraz'la ...."
Söyleyememişti işte , Uraz'la tekrardan beraber olmaz . Uzak olsun diyemedi. Dili söyledi de kalbi konuşamadı ki.. Zaman onlara ne göstericekti, neye mecbur bırakıp neyi onlardan alacaktı...
Aşk herşeyi affeder miydi? Efsun bunun cevabını bilmiyordu, Uraz da bilmiyordu. Tek bildikleri sadece çok sevmişlerdi, eğer onu da becerebilselerdi....
Ah be Efsun bu kadar çok sevmeseydin olmaz mıydı..
Ah be Uraz sevdaya uzaktan bakan sen nasıl kapıldın Efsuna ... Efsun hâlâ senin ona olan aşkına inanmıyorken hâlâ orada mı bekleyeceksin.. Hadi çabala artık.. Hayat kısa.. Yarın olmayabilirsin ,
O yarın olmaya bilir..
Elini tam da çarpan kalbine koy ve senin için söylediği şarkıyı dinle....
Şimdi git omuzları çökmüş ağlayan kadının elini sıkı sıkı tut. Rüzgarı da , Efsunu da o karanlıktan kurtar...
Efsun tekrar güneş olsun , sen gece.... Uraz içindeki sesi duydu.
"Ağlama artık " Uraz Efsunun arkasında belirdi. Onu hastaneden çıkarken görmüştü. Arkasından yetişmek için o da Efsun gibi koşmuştu. Uraz Efsunun gölgesi misali dindiğinde durmuştu.
"Canım acıyor"
Kelimeler zar zor dökülürken dudaklarından efsun sadece ileriye bakıyordu. Hoyrat rüzgar şimdi esip Efsunun saçlarının arasından süzülüyordu.
Uraz , Efsunun oturduğu bankın boş kısmına oturdu. İkisi de şimdi aynı yere bakıyorlardı. Çocuklar sevinçle kaydıraktan kayarken kahkaha sesleri şimdi ikisinin de yüreğine değiyordu. Uraz saklamadı yanağından süzülen gözyaşını.. Canının bir parçası buruktu işte ne yi kimden saklacaktı?
"Rüzgar... İyi olacak" Uraz önce kendine sonrada Efsuna yalancı olmayı seçti. İnanmak istediği kelimeleri tek tek dokundurdu .
"Nerden biliyorsun , ya olmazsa" Efsun hıçkırıkla karışık ağlayışını dudaklarına bastırdığı eliyle sessizleştirdi. Ağlamaktan başka çaresi yoktu.
"Biliyorum çünkü , o bizim... Senle benden bir parça . Kolay kolay pes etmez" Uraz burukça gülümseyip birleştirdiği ellerini birbirinden ayırıp yanağından süzülen göz yaşını tek harekette sildi. Şimdi kara gözleri kapkaraydı bu adamın.
Efsun Uraz'a döndü, gözlerinin kırmızılığı tüm hüznünü ortaya seriyordu. Gördü oda acı çekiyordu . Bunu görmezden gelemezdi ,görebiliryordu her şeyi.
"Keşke geçmişi geri alabilseydik"
Uraz ayaklarını sembolik şekilde yere vurmaya devam ediyordu, alnına düşen iki tel saç ona bakılmasını zorlarken kapkara gözlerini Efsuna çevirdi.
"Eğer öyle bir gücüm olsaydı, yapardım "
"Seni bırakmazdım o gün " ilk defa Efsun kalbindeki sızıdan bahsetti , ilk kez Uraz'a yarasını gösterdi , İkisi de yaralıydı.
"Ben yine giderdim , sırf o it ölsün diye"
"Yine giderdim diyorsun !!!"
Efsun kaşlarını çatıp tam da gözlerinin içine baktı. Hâlâ gitmekten bahsediyordu Efsuna , o gitmeseydi onalar ayrılmayacaktı , peki şimdi neden acı çekiyolardıki ..
" Sana bir şey yaparsa işte o zaman ölürdüm ben, sana dokunmasın diye ben yine ölümü göze alırdım. Sen nefes alırken ben, sen yaşadığın için her gece şükrettim Allah'a. "
Efsun sustu... O da sustu... Efsunu bu kadar sevmiş miydi? Peki doğru muydu bu? İnsan sevdiği için canından geçer miydi? Sırf o yaşasın diye kendinden geçer miydi.?
"Sırf ben yaşayayım diye sen kendinden geçiyorsun bu doğru değil!" Kendince doğrularını Uraz'a sordu,
Uraz Başını usulca salladı, gözleri kapkaranlığa gitti... En derindeki en acısına gitti... Yine o kara gözleri dolmaya başladı, boğazına düğüm olan yumru tam da ordaydı.
" Eğer gözlerinin önünde çok sevdiği için ölen bir annen olsaydı , sen de ölürdün be güzelim"
Efsun dudaklarının altını ısırdı, onu en derindeki acısı Annesiydi... " babam , annemi sevmeyi beceremedi.."
Uraz'ın Bakışları yine tek bir noktadaydı, efsun yüzünü ona doğru döndürdü , ondan daha neyin hesabını soruyordu... O da haklıydı kendince ..
"Seni sevememekten korktum, şimdi bu kadar yakınken bana uzak olmanı kaldıramıyor bu kalp"
Uraz avucunun içini kalbinin üzerine bastırarak öylece durdu. Şimdi onu ordan alabilse alırdı.
"Eğer Rüzgara, şu canımı verebilsem verirdim , onun yaşayacağını bilsem gözümü kırpmadan yapardım. Yaşamak benim için anlamsız , "
Efsunun Elleri titredi ilk kez , canından vazgeçse ne olurdu ki ... Yine canını yakmaz mıydı yok oluşu.. Efsun , korktu onu kaybetmek korktu , yok olmasından korktu...
"Rüzgarın sana ihtiyacı var" efsun, benim ihtiyacım var diyemedi, sensiz iyi olamam diyemedi, sensiz düşerim , kalkamam diyemedi.
"Sadece rüzgar mı?" Uraz Efsunun sessiz haykırışlarını duymak istedi, artık o da tükeniyordu.. Yanındayken sarıp sarmalayamıyordu. Ellerini gamzelerine dokunduramıyordu.. Çaresizlik şimdi titreyen ellerindeydi.
"Sen git diyene kadar sizi yalnız bırakmayacağım" Uraz onlara söz vermişti, onlar git diyene kadar, ya da ecel gelene kadar..
" sana inanmak istiyorum " her anlamda inanmak istedi , aklıyla , bedeniyle , en çok da kalbiyle...
Uraz ayağa kalktı, Efsun şaşkınca bakışlarını ona çevirip kafasını kaldırdı. Parkın sonundaki adamdan bir tane , elma şekeri aldı... Efsunun yanına gelip uzattı.
Efsun , Uraz'ın uzattığı elma şekerini aldı.
"Bu niçin?"
"Bugün elma şekeri anlaşması yapıyoruz" o güzel gülüşünden bir tanesini şimdi Efsuna armağan ediyordu.
"Elma şekeri.... O elma sensin Efsun , bende ucundaki sap " güldü, efsunda güldü... efsun hafifçe elma şekerinin üzerindeki jelatini açtı..
"Üzerindeki şeker de çocuklarımız"
Efsunun Bakışlarını onun muzur gülüşüyle karşılaştı, ilk kez ona ayak uydurdu belki de hayal kurmak istedi...
"Çocuklarımız? Bizim bir tane oğlumuz var zaten Uraz!"
Uraz Başını salladı.. "Rüzgar abi olacak.. En yakışıklısından... "
Efsun duymak istedi... İlk kez hayal kurmadan geleceği duymak istedi Uraz'ın dudaklarından....
"Bir kızımız olsun istiyorum, bu kez sana benzesin ... Annesi gibi güzel.. Yine gamzeleri olsun çukurlarında ölünecek kadar... "
Efsun gözlerini kapattı, hayal etti . Sahi Efsun hiç Uraz gittiğinden beri Hayal kurmuş muydu , kurmamıştı...
"Ama kimse ölemez orada ben ölürüm bir tek" Uraz kendi söylediği şeye kendi tepki verdi,
"Olmayan kızını mı kıskandın?" komikti... Efsun gülümsedi... Rüzgar iyi olacak abi olucaktı... Uraz'la Efsundan bir tane daha bebek.. Bu kez eksik olmadan bu kez yarım hissetmeden ..
"Ben benim olanı kıskanırım ... rüzgarı , kızımı en çok da seni...."
"Ben senin değilim Uraz!"