Saatlerdir Rüzgar , Uraz'ın kucağından inmemiş arada dönüp dönüp Uraz'ın yanağına öpücükler kondurmuştu. Saat geceye devrildiğinde Rüzgar , Uraz'ın kucağında uykuya daldı, herkes hayranlıkla onları izliyordu. Uraz hepsinin gözlerinin içine baktı. Birazdan bütün hesapları kapatacaktı.
Uraz kucağındaki Rüzgarın alnına minik bir öpücük kondurdu. Merdivenlere doğru yöneldiğinde Efsunda onun peşinden gitti.
Odanın kapısına geldiğiklerin de Efsun, istemsizce kasıldı. En son vedalaşmaya gelmişti bu eve. Odaya girdiğinde Uraz'ın önüne geçip yatağın üstündeki örtüyü kaldırdı. Uraz Rüzgarı yavaşça yatırıp , boynunun girintisini kokladı.
"Bebekken de mi böyle kokuyordu?"
Uraz'ın söylediği şey içini acıtmıştı. Efsun başını salladı , bir şey diyemedi ki.
Efsun odada asılı olan gelinliği farketti. Nasıl yani hâlâ onun bıraktığı gibi miydi? Uraz, Efsunun bakışlarını farketti. Parmağıyla gelinliği gösterdi,
"Bıraktığın gibi..."
"Neden bunca sene"
"Çünkü bir gün gelirsin diye bekledim"
"Bekleme"
Efsun odadan çıkıp , aşağıya koşar adım indi. Merdivenlerin sonunda Oğuz'la karşılaştı. Oğuz Efsuna kızgındı, hem de çok.
"Hoş geldin Efsun"
"Hoş bulduk Oğuz, sen de hoş buldun"
"Pek hoş bulmadım gelişini Efsun"
Oğuz , Efsun tam yanından geçecekken karşısında durdu ve içindekini diline vurdu.
"Sana kızgınım"
Oğuz kelimelerini tek tek seçerek konuşuyordu. En kötüsü de neydi biliyor musun hesaplaşma.
"Neden Oğuz?"
"Rüzgarı bizden nasıl saklarsın?"
Bu Efsunun duyduğu en saçma şeydi. Efsun ellerini yanda tutarak, Oğuz'un yanından geçti. Oğuz arkasından Efsunu izliyordu . Efsun salonun tam ortasında durdu, hepsine baktı. Ellerini hafifçe açtı işaret ettiği Oğuz'un ta kendisiydi.
"Sizin sakladığınız gibi mi? Uraz'ı yaşarken öldü demeniz gibi mi Oğuz!"
Efsun nefes alamadı, camın önüne gitti. Açık olan cam dan derince bir iç çekti. Artık soğuk havalar yerini biraz daha ılıklaştırmaya başlamıştı...
Oğuzla , Uraz da salona girdiğinde gergin bir atmosfer onları ele geçirmişti.
Oğuz sinirle karşısına geçti, sesindeki hiddeti ilk defa Efsuna duyurmuştu, ilk defa Efsuna sinirle , öfkeyle bakıyordu Oğuz .
"İkisi aynı şey değil"
Aynı öfkeyle Efsunda onlara döndü.
"İkisi aynı şey değil mi?"
Efsun yalancı kahkahasını gülüşüne yaydı. Bu gece herkes içindekini dışa vuracaktı, bu gece son düello oynanacaktı.
"Ben burada bu evde, sizinleydim gördünüz halimi , bitişime şahit oldunuz . Biriniz çıkıp da demediniz Uraz yaşıyor. Hepiniz sustunuz , Uraz kadar hepiniz suçlusunuz"
Oğuz elini beline koyup , çatık kaşlarını efsuna dikti.
"Defalarca Uraz'a söylemesi için yalvardım istemedi"
"Söyleseydin Oğuz , sen söyleseydin Mete. Yanına gidip sarıldığımda kızmazdı size , kızamazdı. Ben onun ayakları olurdum, yarım kolu olurdum , yarım bedeni olurdum"
"Ben senin için susturdum onları da kendimi de " Efsun alayla yüzüne baktı Uraz'ın . Efsun kırgınlıkla baktı Uraz'ın siyah gözlerine . Uraz devam etti, sanki konuşmasa bir daha konuşamazdı.
"Seni çok sevdim ben , Allahım şahit şu canımdan vazgeçeçek kadar , evet aptallıkmış ahmaklıkmış sana söylememem şimdi olsa yapar mıyım sanıyorsun?"
"Yapma, hiçbir şey yapma bundan sonra Uraz "
"İzin ver herş eyi sonlandırayım" Uraz bir orta yol bulmak istercesine sunuyodu her aklına geleni.
"Mesela, bizden aldıklarını geri verebilir misin ? "
"Peki ya sen benden çaldıklarını geri verebilir misin? "
Efsun Uraz'ın önüne geçip parmağıyla göğsüne vurdu. " senin bedeline , beni alet etme sakın "
"Sen kendini ettin "
"Özür diledim senden "
"Yani beni affettin " Uraz tek kaşını kaldırdı. Beni affedersen özür dile demişti.
Efsun başını salladı. "Affetmek " düşündü. Gözleri doldu, tekrar yaşadı geçmişi..
"Evet geçmişi unutmak istiyorum . Yapayalnızdım ben, bebeğimi öğrendiğimde, ondan vazgeçtiğimde, tekrar hayata tutunduğumda... "
Derince bir nefes aldı, şimdi herkes her şeyi duyacaktı.
"En zoruda neydi biliyor musunuz? Onun ilk hareketini hissettiğimde senin yokluğunu bir kez daha hissettim , gelmeyeceğini. Sonra yapamadım, Asya'ya söyledim. Siz benim ailem olmuştunuz"
Efsun ağlıyordu, Asya'da ağlıyordu. Oğuz öfkesini de sinirini de dindirmişti şimdi. Neler yaşamıştı Efsun böyle, hiç düşünmemişti.
"O doğumda, elimi kimse tutmadı, defalarca senin adını andım ben , onu ilk gördüğümde sende olmalıydın yanımda, o büyürken sen daha çok tükendin içimdeki nefretle , ama yine de seni Rüzgara her gece anlattım, en güzel hallerini"
"Neden?"
"Çünkü bir gün rüzgarla karşılaşacaktınız sana kızgın olmasın istedim, seni tanımadan nefret etmesin"
"Beni affettin mi? Efsun" Uraz kendinin zor duyduğu tonda sordu sorusunu.
"Seni affettim"
"Çünkü, Rüzgar var, bizi birbirine zorunlu tutan bir varlığa sahibiz ama , seni affetmem demek seninle bir daha beraber olacağım demek değil"
Uraz sinirle Efsunun kolunu tuttu. Bakışları kor gibiydi.
"Kiminle olacakmışsın "
"Bırak kolumu"
"Söyle"
"Nişanlıyım ben "
Uraz , Efsunun elini sertçe tutup parmağındaki yüzüğü çıkartıp odanın en bilinmez yerine fırlattı.
"Sen benim karımken, kimseyle nişanlanamazsın"
"Ben senin karın değilim "
Uraz efsunu kendine çekip , gözlerinin siyahını gözlerine dikti. Kendinden emin bir tavırla konuştu.
"Git sor bakalım hocalara ben seni eşim olarak boşamadığım sürece hâlâ eşimsin "
"Ben seni boşadım"
"Sen boşayamazsın karıcım o hak bende "
Uraz ne söylüyordu. Bu doğru olabilir miydi. O zaman Efsun evli bir kadın olarak Kaan'la nasıl nişanlanmış olurdu . İyice çıkmaza girmişti.
Şimdi nefesleri birbirine değiyordu. " o zaman boşa "
Uraz aniden elini tutup , avucunun içini öptü.
"Avucunu yalarsın karıcım"
Efsun hırsla elini çekip uzaklaştı Uraz'dan , şimdi sinir bütün bedenini ele geçirmişti. Uraz bir anda
Asya'yla Mete'ye döndü .
"şimdi siz ötün ne zamandır biliyorsunuz?"
Mete ayağa kalkıp Asya'ya dönüp ellerini birbirine çırparak alkış yaptı.
"Açıkla sevgilim"
"Mete!!!! Sen de ateşe körükle gelme !" Asya kaşlarını çatıp sitemle söylendi Mete'ye.
"Evet sizi dinliyorum"
"Ben Efsun doğum yapmadan 10 gün önce öğrendim , nasıl sana söz verdiysem ona da söz verdim sana söylemeyeceğim için . Ama evlendikten sonra Mete'den saklamak istemedim o yüzden ona söyledim. Zaten Rüzgarın hastalığıyla sen de öğrendin. "
"Asya sana söylemem için çok ısrar etti bence ona kızmak yerine teşekkür etmelisin " Efsun bir nevi Asya'yı korumuştu.
"Hepinize çok teşekkür ederimm "
Uraz alayla dudaklarından döktü kelimeleri.
"Ulan ettirme belanı senin yüzünden ! Keşke seni dinlemeseydim , kolundan tutup Efsunu getirseydim o hastanenin odasına . Şimdi kimse bu kadar üzülmez , pişman olmazdı. Buradaki herkes suçlu"
Oğuz son sözü söylemişti herkese.. Herkes suçluydu.
"Şimdi gelelim Uraz senin dediğine , o işi iyice araştıralım eğer Efsun hala senin karınsa o zaman Kaan'la nişanlı olmanız doğru değil"
Oğuz bir nevi onlara abilikten çok, babalık yapıyordu. Onlar bir aileydi. Ve Oğuz hakkıyla bunu yapıyordu.
"Az önce Efsun attı ya abi yüzüğünü"
Efsun Uraz'ın yüzüne bakıp alayla güldü." Atmadım sen fırlattın"
Efsun Rüzgarın sesini duydu, ağlayınca merdivenlere doğru yöneldi.
"Ne oldu Efsun"
Uraz Efsuna tedirgince baktı. " korkma gece bazen uykusunda uyanıyor"
"Geleyim mi"
"Sen bilirsin"
Efsun önde , Uraz arkada odaya çıktıklar . Rüzgar emziğini ağzına almış uyuyordu.
"Ee niye uyuyor"
"Hişşşş sessiz ol Uraz"
Sessice Rüzgarın yanına gidip üstünü örttü. Uraz da Rüzgarın yanına uzanıp elini başının altına koydu.
"Hâlâ inanamıyorum"
Efsunda Rüzgarın arkasına doğru oturup Uraz'ın rüzgarı seyretmesini izledi.
"Neye inanamadın? "
"Baba olduğuma"
Efsun burukça Gülümsedi, sahi Rüzgar Efsunu sonradan tanısaydı çok üzülürdü Efsun. Annesini tanımadan geçen 2,5 senesini düşündü , şimdi Uraz'ın yaptığı gibi. Bebekliği yok, ilk gülüşü yok, ilk hastalığı yok, ilk hıçkırığı, ilk ağlaması, ilk emeklemesi, yürümesi, ilk olan hiç birşeyi yok... Efsunun içi acıdı, Uraz'ın görmediği ne çok ilki vardı Rüzgara ait.. Ama Efsun, rüzgarın bebekliğine dair her şeyi gelmeden bir video hazırlamıştı flaşa, giderken ona bırakacaktı, belki biraz da olsa Uraz'dan aldıklarını verebilir di...
Uraz'ın konuşmasıyla , Efsun düşüncelerinin içinden çıktı.
"Beni nasıl tanıdı"
"Bize ait bir albüm yapmıştım, 6 aylık olduktan sonra her gün ona baktık. Bir nevi tanıttım sizi..
Bir de şey var tabi..."
Sustu , bilmese daha iyiydi.
"Ney "
"Boşver"
"Efsun!!!"
"Deniz kabuğu ..."
Uraz gülümsedi, Efsunun deniz kabuğunu aldığı güne gitti. Sonra düşündü..
"Eğer bir oğlum olsaydı sanırım ben de Rüzgar koyardım ismini.."
"Ben ikimizin yerine koydum"
"Bir dahakine ben koyayacam "
Efsun, Urazın söylediği şeye afalladı.
"Ne saçmalıyosun Uraz"
"Olacaklardan bahsediyorum"
"Senle ben bir daha çocuk yapmayı bırak beraber bile olamayız !"
Efsun hızla yataktan kalkıp , aşağıya indi. Uraz'ın son söylediği Efsunu yeterince germişti. Aşşağıda kimse kalmamıştı. Herkes uykuya geçiş yapmıştı. Telefonuna gelen mesaj sesine kulak verdi . Mesaj Asya'dandı.
"Cankuş biz eve geçtik , yarın kahvaltıda görüşürüz"
Cevap yazıp gönderdiğinde bugün Kaan'ın hiç aramadığını farketti. Telefonu kulağına götürdü.
"Kaan uyandırdım mı?"
"Oooo aklınıza gelebilmişim bu saatte"
"Kaan sen iyi misin , içtin mi?"
"İyiyim çooooook iyiyimmm.. Sadece bir yudum"
"Bu bir yudumluk gibi değil , ne oluyor sana "
"Beni bırakıp gideceksin biliyorum, hoş ben zaten hiç olmadım ki demiiii"
Efsun kulağındaki telefonla Huzursuzca yerinde dolandı, böyle olmaması gerekiyordu.
"Kaan yarın konuşalım"
"Beni hatırlarsan konuşuruz"
"Kapat Kaan"
Karanlık odanın içinde dört dönerken bir yandan da parmağını dudaklarının arasına alıp kenarını kemirmeye başladı. Nasıl çıkacaktı bu işin içinden.
"Yazık çok mu üzülmüş"
"Uraz"
Uraz dudağının altını ısırıp yanından geçti, efsunun gözleri karanlığa alıştığı için her hareketini seçebiliyordu Uraz'ın .
"Sana kızgınlığım çok fazla .. ama aşkım daha çok... Ben her şeyi unutup yeni bembeyaz bir sayfa açmak istiyorum. Seni zorlamayacağım affet diye ama başkasına gitmene de müsaade etmem bunu da bil. "
"Yani"
"Yanisi şu küçük hanım., Sen beni tekrar sevene kadar bekleyeceğim"
"Biz yarın akşam gidiyoruz"
"Artık hiç bir yere gidemezsiniz"
"O ne demek "
"Temelli İstanbul'a geleceksin demek"
Son söylediğini emir verir gibi söylemişti. Bu efsunun sinirlenmesine yetmişti.
"Sen bana emir veremezsin"
"Emir vermiyorum ki sadece yapacaklarını söylüyorum, Rüzgar daha fazla benden ayrı kalmayacak Efsun"
"Oarda bir hayatım var"
"O hayatı burda da kurarsın"
Efsun Elini yüzüne kapatıp derin bir soluk aldı. Fevri davranmak istemiyordu.
"İstanbul'a düşmanım. Bir daha ona dost olmam"
"O zaman barış imzalarız"
"Ne barışı ?"
"Deniz kabuğu harekatı.. Sevdalıların kavuşması deriz adına.."
Efsun istemsizce Güldü , Uraz'ın Efsuna kızgınken bu kadar sevmesi çok saçmaydı.
"Yarın akşam gideceğim ve sen bizi kendin göndereceksin bunu bana yapmaya mecbursun istediğin zaman gelir rüzgarı görürsün"
Uraz tek kaşını kaldırıp Efsuna baktı. Şimdi oyun zamanıydı.
"İstediğim zaman öyle mi?"
"Aynen öyle"
"Peki"
Şimdi Uraz 2 sene önce yapması gereken şeyi yapıcaktı. Ailesi için çabalayacaktı. Efsunu hoş görecek kendi kızgınlığını da , kırgınlığını da unutacaktı.
Asıl şimdi Efsun ne yapacaktı. Kaan'ı üzmeden nasıl bitirecekti. Hâlâ evliyken Kaan'la olmazdı. Hoş gelecekleri gün taktığı yüzük sadece onlar için isimdi. Efsun ne aşkla takmıştı ne de binbir umutla...