Unicode Version
ကျောင်းပိတ်ရက်တွင်ညီသုတဟာကျူရှင်ချိန်လည်းစောသေးသည်ဖြစ်ရာ မနက်စာထွက်စားရင်း အမြွှာနှစ်ယောက်၏အိမ်ဘက်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။ အမြွှာနှစ်ယောက်၏အိမ်သည် ခါတိုင်းထက်ပို၍တိတ်ဆိတ်နေသည်ကို မြင်သောအခါ ညီသုတလည်းအိမ်ထဲသို့သတိထား၍ ဝင်လာလေသည်။
"လင်းထက်!! စွမ်းထက်!! "
ညီသုတ၏ခေါ်သံကိုကြားသောအခါ မီးဖိုချောင်ထဲတွင်ရှိနေသော အမြွှာနှစ်ယောက်၏အမေကချက်ချင်းထွက်လာလေသည်။
"သြော် သုတပါလား လာလေ"
အိမ်ထဲသို့ရောက်လာသည်အထိ ညီသုတမှာအမြွှာနှစ်ယောက်၏အရိပ်အယောင်ကိုမမြင်လေသောအခါ သူတို့၏အမေကိုမေးလိုက်ရသည်။
"အန်တီ လင်းထက်တို့ရော"
အမြွှာနှစ်ယောက်၏အမေဟာညီသုတကိုအရှေ့ခန်းရှိထိုင်ခုံတွင်ထိုင်စေ၍ သူ့အတွက်မုန့်တချို့ချပေးရင်း မကျေမနပ်ညည်းညူလေတော့သည်။
"အမလေး သုတရယ် ဒီမျောက်လောင်းနှစ်ကောင်ကိုအန်တီလည်းမနိုင်တော့ဘူး မနေ့ညကသူတို့ဖုန်းခိုးသုံးနေတာမြင်လို့ ဆူမိတာကိုနှစ်ယောက်လုံးဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနဲ့ပြောဆိုနေကြတာ"
ညီသုတသည်အမြွှာနှစ်ကောင်ဖြစ်ပျက်နေမည့်ပုံကို တွေးရင် ခပ်ဖွဖွပြုံးလိုက်မိသည်။
"အန်တီတို့ရန်ဖြစ်ထားကြတာပေါ့"
"အေးပေါ့ကွယ် ဖုန်းကိုင်မယ့်အစားစာသာကြေအောင်လုပ်လို့ပြောလိုက်တာကိုစိတ်ဆိုးဆိုးနဲ့ စာကြေအောင်လုပ်ပြမယ်ဆိုပြီး ခေါင်းအုံးအောက်ကိုစာအုပ်တွေခုပြီးအိပ်နေကြတယ်လေ အခုထိမထကြသေးဘူး"
ညီသုတလည်းအမြွှာနှစ်ယောက်၏အမေကိုအားမနာနိုင်တော့ဘဲ အော်ရယ်မိလေတော့သည်။ ညီသုတ၏သူငယ်ချင်းပီသပါပေ့။
ဤအတိုင်းသာဆိုလျှင် စာကြေမကြေတော့ညီသုတမသိ။ စာအုပ်တော့ကြေသွားမည်မှာအမှန်ပင်။
"သွား သွား သူတို့အခန်းထဲမှာရှိတယ် သားကိုယ်တိုင်သာဝင်နှိုးလိုက်တော့"
အမြွှာနှစ်ယောက်၏အမေဟာညီသုတကိုထားခဲ့၍ မီးဖိုချောင်ထဲသို့ပြန်ဝင်သွားလေသည်။ ညီသုတလည်း ရယ်ချင်ပက်ကျိဖြစ်နေသောရုပ်ဖြင့် အမြွှာနှစ်ယောက်၏အခန်းဆီသို့ချီတက်လာခဲ့သည်။
အခန်းတံခါးခေါက်မနေတော့ဘဲဝင်သွားလိုက်လေရာ ကုတင်တစ်ခုစီတွင် ကို့ရို့ကားယားနှင့်အိပ်နေကြသောညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်ကို ထင်းထင်းရှင်းရှင်းမြင်လိုက်ရသည်။ သူတို့၏ခေါင်းအုံးများအောက်တွင်လည်း ဓာတုဗေဒစာအုပ်များကိုထိုးသိပ်၍ထည့်ထားသေးသည်။
နဂိုဗီဇကိုထိန်းချုပ်မရသည့်ညီသုတကလည်း အမြွှာနှစ်ကောင်ကိုချက်ချင်းမနှိုးသေးဘဲ အခန်းထဲသို့အကြည့်ဝေ့လိုက်သည်။
ညကအသီးထည့်ထားခဲ့ပုံရသောစတီးဇလုံနှစ်ခုဟာ စာကြည့်စားပွဲပေါ်တွင်တင်ထားသည်ကိုမြင်သွားသောညီသုတသည် ခပ်အုပ်အုပ်ရယ်ရင်း စတီးဇလုံနှစ်ခုကိုတိတ်တိတ်သွားယူလေသည်။
ထို့နောက်အမြွှာနှစ်ယောက်၏အလယ်နားတွင်ရပ်၍ စတီးဇလုံနှစ်ခုကိုအချင်းချင်းထုရိုက်၍ နားမခံသာသောအသံများကိုဖန်တီးလေတော့သည်။ စူးရှရှအသံကျယ်များဟာ အခန်းထဲတွင်ပဲ့တင်ထပ်သွားသောအခါ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်နေကြသောအမြွှာနှစ်ယောက်ကလည်း အလန့်တကြားနှင့်နိုးလာကြသည်။
"ခွေးမကြီးပြေးသွားပြီ..."
ကယောင်ကတမ်းအော်ဟစ်ရင်းအဆဲတစ်ပိုင်းဖြင့်နိုးလာသူကတော့ လင်းထက်ပိုင်ပင်။ စွမ်းထက်ပိုင်ကတော့ ကြောက်လန့်တကြားနှင့် အကျင့်ပါနေသောခန္ဓာကိုယ်ဟာ အသံလာရာဘက်ကို လက်သီးလက်မောင်းတန်းရင်းကန်လိုက်လေရာ သူ၏ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း ကုတင်ပေါ်မှဝုန်းခနဲပြုတ်ကျလာလေတော့သည်။
" အား!!! "
ကုတင်တိုင်နှင့်ခေါင်းဟာအားပြင်းပြင်းနှင့်ဆောင့်မိသွားသည်မို့ ဖရဲသီးကွဲသံနှင့်တူသောအသံတစ်ခုဟာ ကျယ်လောင်စွာထွက်လာလေသည်။ ညီသုတကတော့နှစ်ယောက်သားဖြစ်ပျက်သွားပုံကိုကြည့်ရင်း အောင်ပွဲခံသည့်အနေနှင့်စတီးဇလုံများကို တဒေါင်ဒေါင်တဒင်ဒင်တီးခတ်နေသေးသည်။
ယခုမှညီသုတကိုသတိထားမိသွားကြသောအမြွှာနှစ်ယောက်မှာ ညီသုတကိုသူတို့၏ခေါင်းအုံးများနှင့်ပစ်ပေါက်ကြလေသည်။ ပါးစပ်ကလည်း အယုတ္တအနတ္တများစုံနေအောင်ဆဲလေတော့သည်။
"ဘယ်လိုလဲ စာကြေကြရဲ့လား"
နှစ်ယောက်လုံးဟာအိပ်ရာပေါ်တွင်အိပ်ချင်မူးတူးရုပ်များဖြင့် ဖင်ကုတ်လိုက်၊ခေါင်းကုတ်လိုက် လုပ်နေကြသည်။ ညီသုတကိုအခုထိအစာမကြေသေးဟန်နှင့်စိုက်ကြည့်နေကြသည်။
"မင်းမျက်နှာကြီးကြေမွသွားအောင်ထုပစ်လိုက်မှာနော် အေးဆေးနေ"
လင်းထက်ပိုင်ကအိပ်ရာထဲမှထလာပြီးညီသုတကိုကြိမ်းမောင်းသည်။ ညီသုတ၏မျက်နှာကတော့ ယခုထိပြုံးစိစိ။
"ဘယ်နှနာရီရှိပြီလဲ"
စွမ်းထက်ပိုင်ကဖောင်းမို့နေသောမျက်လုံးကိုပွတ်သပ်နေရင်းဖြင့် မေးသည်။
"ခုနစ်နာရီထိုးပြီ မနက်စာထွက်စားရအောင် ကျူရှင်လည်းသွားရဦးမယ်လေ မြန်မြန်လုပ်ကြ"
ညီသုတကလောဆော်လေတော့အမြွှာနှစ်ယောက်ကလည်း မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပြင်ဆင်ရတော့သည်။ သူတို့သုံးယောက်စလုံးမနက်စာစားရန်တစ်လမ်းကျော်ရှိဆိုင်သို့သွားကြသည့်အချိန်ဟာ ခုနစ်နာရီနှင့်ငါးမိနစ်မျှသာရှိသေးသည်။
"အန်တီ ကျွန်တော်တို့ကိုမုန့်ဟင်းခါးတစ်ပွဲရယ်..."
ညီသုတကသူ့အတွက်မှာပြီးနောက် ကျန်နှစ်ယောက်ဆက်မှာနိုုင်ရန် စကားစပျိုးပေးလိုက်သည်။
"ကျွန်တော်က မုန့်တီသုပ်တစ်ပွဲ"
"ကျွန်တော့်ကိုတော့ဆီချက်တစ်ပွဲလုပ်ပေးပါ"
"ဟုတ်ပြီ ခဏစောင့်နော် သားတို့"
မှာစရာရှိတာမှာပြီးပြီမို့ ဖိုက်ဘာစားပွဲခုံလေးတစ်ခုတွင် သုံးယောက်သားဝိုင်းထိုင်ရင်း စောင့်နေကြသည်။
ယနေ့ရာသီဥတုဟာနေရောင်ပြင်းပြင်းဖြာမကျပါဘဲ အနည်းငယ်အုံ့မှိုင်းနေလေသည်။ မနက်ခင်းလေပြည်အေးအေးလေးကလည်း သူတို့၏ခန္ဓာကိုယ်များကိုပွတ်သပ်ကာကလူကျီစယ်နေလေ၏။ မိုးရွာမည့်အရိပ်အယောင်လည်းမရှိပေ။ ဤကဲ့သို့သောရာသီဥတုမျိုးသည် လမ်းလျှောက်ထွက်ရန်သင့်လျော်လှသောကြောင့် ညီသုတတို့သုံးယောက်သားလည်း ကျူရှင်သို့စက်ဘီးနှင့်မဟုတ်ဘဲ လမ်းလျှောက်၍သာသွားရန်သဘောတူလိုက်ကြသည်။
"စွမ်းထက် မနေ့ကငါပေးတဲ့စာရွက်ကိုဘယ်မှာသိမ်းထားလဲ"
လင်းထက်ပိုင်ကဆိုင်ရှင်အဒေါ်ကြီးလာချပေးသောမုန့်တီပန်းကန်ကိုနယ်နေရင်းမှ စွမ်းထက်ပိုင်ကိုမေးလိုက်သည်။
"ငါ့လွယ်အိတ်ထဲမှာ သိမ်းထားတယ်လေ"
"အိုခေ သေချာသိမ်းထား ငါတို့အစီအစဥ်စရတော့မှာ"
ညီသုတကသူ၏ဘေးရှိအမြွှာနှစ်ယောက်အပြန်အလှန်ပြောနေကြသော စကားများကိုနားမလည်၍ ကြောင်အအဖြစ်နေရသည်။ တပြိုင်တည်းမှာပင် ဟာသဆန်သည်ဟုလည်းတွေးနေမိ၏။ အမြွှာနှစ်ယောက်ဟာပေါ့တီးပေါ့ပြက်နေတတ်သူများမဟုတ်သော်လည်း ဤကဲ့သို့တစ်စုံတစ်ခုကိုအကြီးအကျယ်အစီအစဥ်ဆွဲနေသယောင်လုပ်နေသည်မှာ ရယ်ချင်စဖွယ်ကောင်းနေသည်။
"မင်းတို့နှစ်ယောက် ဘာတွေကြံစည်နေကြတာလဲ"
"မင်းကိုကာရန်ရှင်းနဲ့အောင်သွယ်ပေးဖို့လေ"
မုန့်ဟင်းခါးသောက်နေသည့်ညီသုတ၏မျက်လုံးများသည် ထိုစကားကြောင့်အရောင်တဖိတ်ဖိတ်တောက်ပသွားရသည်။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်းကာရန်ရှင်းနှင့်နီးစပ်ရေး တို့အရေးဖြစ်နေသော်လည်း စာကိုအသည်းအသန်ကြိုးစားရမည့်ဆယ်တန်းလိုအခိုက်အတန့်မျိုးဟာ ထိုကိစ္စကိုဦးစားပေးရန်အခြေအနေမပေး၍ ဆန္ဒများကိုခဏမြိုသိပ်ထားရခြင်းသာ။
"ဘယ်လိုအောင်သွယ်မှာလဲ"
"အဲ့ဒါတွေကိုငါအဆင့်ခွဲထားပြီးသား။ ဘယ်အချိန်မှာဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာကအစ planချပြီးသားနော် မင်းကငါတို့ခိုင်းတဲ့အတိုင်းလုပ်ရုံပဲ"
လင်းထက်ပိုင်ကအမှန်အကန်အစီအစဥ်ဆွဲသူတစ်ယောက်၏မာန်ဖြင့် ပြောနေလေရာ ညီသုတကလည်းသဘောကျလို့မဆုံးပေ။
"ဟုတ်ပြီလေ။ အရှုံးမရှိပါဘူး။ လုပ်ကြည့်တာပေါ့"
"အိုကေ ဒီလိုဆိုရင်ငါတို့ပထမဆုံးလုပ်ရမှာက...."
လင်းထက်ပိုင်ဟာဟိတ်ကြီးဟန်ကြီးထုတ်ကာပြောနေသည်ကိုပင် ညီသုတဟာအမြင်ကပ်ချိန်မရ။ ဆက်ပြောလာမည့်စကားကိုသာ အာရုံစိုက်၍နားထောင်နေသည်။
"အင်း ဘာလုပ်ရမှာလဲ"
"ပထမဆုံးလုပ်ရမှာကဘာလဲဆိုတာကို စွမ်းထက်ပြောလိမ့်မယ်"
ဟိတ်ကြီးဟန်ကြီးထုတ်လိုက်နိုင်သည့်အချိန်ဟာစက္ကန့်ပိုင်းမျှသာ။ အကြောင်းမှာ လင်းထက်ပိုင်သည်မနေ့ကရေးမှတ်ထားသောအကြောင်းအရာများကို မမှတ်မိတော့သောကြောင့်ပင်။ ထို့ကြောင့်ညီသုတ၏အဆဲကိုခံလိုက်ရသလို စွမ်းထက်ပိုင်၏နားရင်းအုပ်ခြင်းလည်းခံရသည်။
"ဒီလိုလေကွာ လူတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်အချစ်ရေးအရနီးစပ်ဖို့ဆိုတာ ရင်းနှီးဖို့လည်းလိုတယ်လေကွာ ဟုတ်တယ်မလား"
စွမ်းထက်ပိုင်ကပညာရှင်ဆန်ဆန် ဆန်းစစ်ပြနေလေရာ ညီသုတကလည်းမြန်မြန်ဆန်ဆန်ထောက်ခံလိုက်သည်။
"အင်း"
"အဲ့ဒီတော့သူနဲ့အရင်ရင်းနှီးအောင်လုပ်ရမယ်။ ဒါပေမယ့်တအားရင်းနှီးသွားလို့လည်းမဖြစ်ဘူး။ အကွာအဝေးတစ်ခုထားရမယ်"
"ဘာလို့လဲ"
"ဘာရမှာလဲကွ တအားရင်းနှီးသွားရင်Friend Zoneထဲ ဝင်သွားမှာပေါ့ အဲ့ဒီအခါကျမှဂွတီးဂွကျဖြစ်သွားလိမ့်မယ်"
"အင်း ဒါလည်းဟုတ်တာပဲ ဒါပေမယ့်ကွာငါသူ့ကိုအမျိုးမျိုးချဥ်းကပ်ကြည့်ပြီးပြီလေ။ ရင်းနှီးဖို့နေနေသာသာလှည့်တောင်မကြည့်တာမင်းတို့အသိပဲလေ"
ညီသုတကတစ်ချိန်လုံးကျရှုံးနေရသည့်အကြောင်းများကို မအီမသာပုံစံနှင့်ထုတ်ပြောပြန်သည်။ ထိုအခါ စွမ်းထက်ပိုင်ကလည်းခေါင်းတညိတ်ညိတ်လုပ်ရင်းဆက်ပြောသည်။
"အင်း သေချာတာပေါ့။ ရင်းနှီးဖို့ဆိုတာကလည်းပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေကောင်းဦးမှကွ။ မင်းတို့ကြားမှာပေါ့ပါးတဲ့လေထုလေးဖန်တီးနိုင်မှ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်အကောင်းမြင်နိုင်မှာပေါ့။ တင်းကြပ်နေတဲ့လေထုမျိုးမှာနှစ်ယောက်လုံးStressတွေပိနေတဲ့အခါ စကားလာပြောရင်တောင်ရိုက်သတ်ချင်စိတ်ပဲရှိနေမှာထုံးစံပဲလေ"
ညီသုတကကျိုးကြောင်းဆီလျော်လှသောစွမ်းထက်ပိုင်၏စကားများကိုအထူးတဆန်းဖြစ်မိသော်လည်း မထောက်ခံဘဲမနေနိုင်အောင်မှန်နေသည်ဟုလည်းတွေးမိပြန်သည်။ ထူးဆန်းသည်ဆိုတာကလည်း ထိုသို့ဆီလျော်လှသောအကြောင်းအရာများက တလွဲသာလုပ်တတ်လေ့ရှိသောအမြွှာနှစ်ယောက်နှင့် လားလားမျှမအပ်စပ်ပေ။
"ဒီတော့ငါတို့ကမင်းတို့နှစ်ယောက်ပဲရှိတဲ့အခြေအနေလေးတစ်ခုဖြစ်လာရင် မင်းတို့ကြားမှာလန်းလန်းဆန်းဆန်းလေထုလေးဖန်တီးပေးဖို့ သီချင်းတွေကိုသုံးမယ်"
"သီချင်း??"
"ဒါပေါ့။ လူတွေရဲ့စိတ်ကိုစိုးမိုးခြယ်လှယ်နိုင်စွမ်းရှိတာဂီတပဲ"
တစ်ချိန်လုံးငြိမ်နေသည့်လင်းထက်ပိုင်ကလည်း ထောက်ခံသလိုဝင်ပြောပြန်သည်။
ညီသုတမှာလည်းယောင်နနဖြင့်ခေါင်းညိတ်နေမိသည်။ ထိုအကြောင်းအရာများကမှန်ကန်သင့်သလောက်မှန်သော်လည်း အလွဲတစ်လိုင်းအမြွှာနှစ်ယောက်ကနေ့ချင်းညချင်း အချစ်ရေးကျွမ်းကျင်အတိုင်ပင်ခံများဖြစ်သွားကြသောကြောင့် စိတ်ထဲတွင်သိပ်မသင်္ကာပေ။
"ဟုတ်ပါပြီ။ ဒါပေမယ့်ဒါတွေကိုမင်းတို့ကဘယ်လိုသိလဲ။ ဘယ်ကရှာထားတာလဲ"
အရှိုက်ထိသွားသောအမြွှာနှစ်ယောက်သည် ညီသုတကိုဘုကြည့် ကြည့်လိုက်ကြပြီး လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုးနေလေ၏။
"လျှာမရှည်နဲ့။ ငါတို့ပြောတာလက်ခံမခံဆိုတာပဲပြော"
"လက်ခံပါတယ် မင်းတို့စောက်တလွဲတွေမလုပ်ဘူးဆိုရင်ပေါ့"
"ဒီတစ်ခေါက်တော့ငါတို့ကိုစိတ်ချထားလိုက်"
ပြိုင်တူပြောလာသည့်အမြွှာနှစ်ယောက်၏စကားကြောင့် ညီသုတကပို၍စိတ်မချနိုင်ဖြစ်သွားရသည့်အကြောင်းကို ဘယ်သူ့အားဖွင့်ဟရပါ့မလဲလေ။ အမြွှာနှစ်ယောက်ဟာသူ့ကိုချောက်ချချင်သည့်အချိန်မျိုးတွင်သာ ဤကဲ့သို့ရှားရှားပါးပါးညီညွတ်နေတတ်သည်မလား။
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
A/N: စိတ်ပြေလက်ပျောက်ဖတ်ပြီးအပန်းဖြေနိုင်ကြပါစေ😗❤️
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ZawGyi Version
ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ညီသုတဟာက်ဴ႐ွင္ခ်ိန္လည္းေစာေသးသည္ျဖစ္ရာ မနက္စာထြက္စားရင္း အႁမႊာႏွစ္ေယာက္၏အိမ္ဘက္သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္၏အိမ္သည္ ခါတိုင္းထက္ပို၍တိတ္ဆိတ္ေနသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ညီသုတလည္းအိမ္ထဲသို႔သတိထား၍ ဝင္လာေလသည္။
"လင္းထက္!! စြမ္းထက္!! "
ညီသုတ၏ေခၚသံကိုၾကားေသာအခါ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္႐ွိေနေသာ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္၏အေမကခ်က္ခ်င္းထြက္လာေလသည္။
"ေၾသာ္ သုတပါလား လာေလ"
အိမ္ထဲသို႔ေရာက္လာသည္အထိ ညီသုတမွာအႁမႊာႏွစ္ေယာက္၏အရိပ္အေယာင္ကိုမျမင္ေလေသာအခါ သူတို႔၏အေမကိုေမးလိုက္ရသည္။
"အန္တီ လင္းထက္တို႔ေရာ"
အႁမႊာႏွစ္ေယာက္၏အေမဟာညီသုတကိုအေ႐ွ႕ခန္း႐ွိထိုင္ခုံတြင္ထိုင္ေစ၍ သူ႕အတြက္မုန္႔တခ်ိဳ႕ခ်ေပးရင္း မေက်မနပ္ညည္းညဴေလေတာ့သည္။
"အမေလး သုတရယ္ ဒီေမ်ာက္ေလာင္းႏွစ္ေကာင္ကိုအန္တီလည္းမႏိုင္ေတာ့ဘူး မေန႔ညကသူတို႔ဖုန္းခိုးသုံးေနတာျမင္လို႔ ဆူမိတာကိုႏွစ္ေယာက္လုံးေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးနဲ႔ေျပာဆိုေနၾကတာ"
ညီသုတသည္အႁမႊာႏွစ္ေကာင္ျဖစ္ပ်က္ေနမည့္ပုံကို ေတြးရင္ ခပ္ဖြဖြျပဳံးလိုက္မိသည္။
"အန္တီတို႔ရန္ျဖစ္ထားၾကတာေပါ့"
"ေအးေပါ့ကြယ္ ဖုန္းကိုင္မယ့္အစားစာသာေၾကေအာင္လုပ္လို႔ေျပာလိုက္တာကိုစိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ စာေၾကေအာင္လုပ္ျပမယ္ဆိုၿပီး ေခါင္းအုံးေအာက္ကိုစာအုပ္ေတြခုၿပီးအိပ္ေနၾကတယ္ေလ အခုထိမထၾကေသးဘူး"
ညီသုတလည္းအႁမႊာႏွစ္ေယာက္၏အေမကိုအားမနာႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေအာ္ရယ္မိေလေတာ့သည္။ ညီသုတ၏သူငယ္ခ်င္းပီသပါေပ့။
ဤအတိုင္းသာဆိုလွ်င္ စာေၾကမေၾကေတာ့ညီသုတမသိ။ စာအုပ္ေတာ့ေၾကသြားမည္မွာအမွန္ပင္။
"သြား သြား သူတို႔အခန္းထဲမွာ႐ွိတယ္ သားကိုယ္တိုင္သာဝင္ႏိႈးလိုက္ေတာ့"
အႁမႊာႏွစ္ေယာက္၏အေမဟာညီသုတကိုထားခဲ့၍ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ျပန္ဝင္သြားေလသည္။ ညီသုတလည္း ရယ္ခ်င္ပက္က်ိျဖစ္ေနေသာ႐ုပ္ျဖင့္ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္၏အခန္းဆီသို႔ခ်ီတက္လာခဲ့သည္။
အခန္းတံခါးေခါက္မေနေတာ့ဘဲဝင္သြားလိုက္ေလရာ ကုတင္တစ္ခုစီတြင္ ကို႔႐ို႕ကားယားႏွင့္အိပ္ေနၾကေသာညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကို ထင္းထင္း႐ွင္း႐ွင္းျမင္လိုက္ရသည္။ သူတို႔၏ေခါင္းအုံးမ်ားေအာက္တြင္လည္း ဓာတုေဗဒစာအုပ္မ်ားကိုထိုးသိပ္၍ထည့္ထားေသးသည္။
နဂိုဗီဇကိုထိန္းခ်ဳပ္မရသည့္ညီသုတကလည္း အႁမႊာႏွစ္ေကာင္ကိုခ်က္ခ်င္းမႏိႈးေသးဘဲ အခန္းထဲသို႔အၾကည့္ေဝ့လိုက္သည္။
ညကအသီးထည့္ထားခဲ့ပုံရေသာစတီးဇလုံႏွစ္ခုဟာ စာၾကည့္စားပြဲေပၚတြင္တင္ထားသည္ကိုျမင္သြားေသာညီသုတသည္ ခပ္အုပ္အုပ္ရယ္ရင္း စတီးဇလုံႏွစ္ခုကိုတိတ္တိတ္သြားယူေလသည္။
ထို႔ေနာက္အႁမႊာႏွစ္ေယာက္၏အလယ္နားတြင္ရပ္၍ စတီးဇလုံႏွစ္ခုကိုအခ်င္းခ်င္းထု႐ိုက္၍ နားမခံသာေသာအသံမ်ားကိုဖန္တီးေလေတာ့သည္။ စူး႐ွ႐ွအသံက်ယ္မ်ားဟာ အခန္းထဲတြင္ပဲ့တင္ထပ္သြားေသာအခါ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကေသာအႁမႊာႏွစ္ေယာက္ကလည္း အလန္႔တၾကားႏွင့္ႏိုးလာၾကသည္။
"ေခြးမႀကီးေျပးသြားၿပီ..."
ကေယာင္ကတမ္းေအာ္ဟစ္ရင္းအဆဲတစ္ပိုင္းျဖင့္ႏိုးလာသူကေတာ့ လင္းထက္ပိုင္ပင္။ စြမ္းထက္ပိုင္ကေတာ့ ေၾကာက္လန္႔တၾကားႏွင့္ အက်င့္ပါေနေသာခႏၶာကိုယ္ဟာ အသံလာရာဘက္ကို လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းရင္းကန္လိုက္ေလရာ သူ၏ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ကုတင္ေပၚမွဝုန္းခနဲျပဳတ္က်လာေလေတာ့သည္။
" အား!!! "
ကုတင္တိုင္ႏွင့္ေခါင္းဟာအားျပင္းျပင္းႏွင့္ေဆာင့္မိသြားသည္မို႔ ဖရဲသီးကြဲသံႏွင့္တူေသာအသံတစ္ခုဟာ က်ယ္ေလာင္စြာထြက္လာေလသည္။ ညီသုတကေတာ့ႏွစ္ေယာက္သားျဖစ္ပ်က္သြားပုံကိုၾကည့္ရင္း ေအာင္ပြဲခံသည့္အေနႏွင့္စတီးဇလုံမ်ားကို တေဒါင္ေဒါင္တဒင္ဒင္တီးခတ္ေနေသးသည္။
ယခုမွညီသုတကိုသတိထားမိသြားၾကေသာအႁမႊာႏွစ္ေယာက္မွာ ညီသုတကိုသူတို႔၏ေခါင္းအုံးမ်ားႏွင့္ပစ္ေပါက္ၾကေလသည္။ ပါးစပ္ကလည္း အယုတၱအနတၱမ်ားစုံေနေအာင္ဆဲေလေတာ့သည္။
"ဘယ္လိုလဲ စာေၾကၾကရဲ႕လား"
ႏွစ္ေယာက္လုံးဟာအိပ္ရာေပၚတြင္အိပ္ခ်င္မူးတူး႐ုပ္မ်ားျဖင့္ ဖင္ကုတ္လိုက္၊ေခါင္းကုတ္လိုက္ လုပ္ေနၾကသည္။ ညီသုတကိုအခုထိအစာမေၾကေသးဟန္ႏွင့္စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။
"မင္းမ်က္ႏွာႀကီးေၾကမြသြားေအာင္ထုပစ္လိုက္မွာေနာ္ ေအးေဆးေန"
လင္းထက္ပိုင္ကအိပ္ရာထဲမွထလာၿပီးညီသုတကိုႀကိမ္းေမာင္းသည္။ ညီသုတ၏မ်က္ႏွာကေတာ့ ယခုထိျပဳံးစိစိ။
"ဘယ္ႏွနာရီ႐ွိၿပီလဲ"
စြမ္းထက္ပိုင္ကေဖာင္းမို႔ေနေသာမ်က္လုံးကိုပြတ္သပ္ေနရင္းျဖင့္ ေမးသည္။
"ခုနစ္နာရီထိုးၿပီ မနက္စာထြက္စားရေအာင္ က်ဴ႐ွင္လည္းသြားရဦးမယ္ေလ ျမန္ျမန္လုပ္ၾက"
ညီသုတကေလာေဆာ္ေလေတာ့အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ကလည္း ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ျပင္ဆင္ရေတာ့သည္။ သူတို႔သုံးေယာက္စလုံးမနက္စာစားရန္တစ္လမ္းေက်ာ္႐ွိဆိုင္သို႔သြားၾကသည့္အခ်ိန္ဟာ ခုနစ္နာရီႏွင့္ငါးမိနစ္မွ်သာ႐ွိေသးသည္။
"အန္တီ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုမုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲရယ္..."
ညီသုတကသူ႕အတြက္မွာၿပီးေနာက္ က်န္ႏွစ္ေယာက္ဆက္မွာႏိုုင္ရန္ စကားစပ်ိဳးေပးလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္က မုန္႔တီသုပ္တစ္ပြဲ"
"ကြၽန္ေတာ္႕ကိုေတာ့ဆီခ်က္တစ္ပြဲလုပ္ေပးပါ"
"ဟုတ္ၿပီ ခဏေစာင့္ေနာ္ သားတို႔"
မွာစရာ႐ွိတာမွာၿပီးၿပီမို႔ ဖိုက္ဘာစားပြဲခုံေလးတစ္ခုတြင္ သုံးေယာက္သားဝိုင္းထိုင္ရင္း ေစာင့္ေနၾကသည္။
ယေန႔ရာသီဥတုဟာေနေရာင္ျပင္းျပင္းျဖာမက်ပါဘဲ အနည္းငယ္အုံ႔မိႈင္းေနေလသည္။ မနက္ခင္းေလျပည္ေအးေအးေလးကလည္း သူတို႔၏ခႏၶာကိုယ္မ်ားကိုပြတ္သပ္ကာကလူက်ီစယ္ေနေလ၏။ မိုး႐ြာမည့္အရိပ္အေယာင္လည္းမ႐ွိေပ။ ဤကဲ့သို႔ေသာရာသီဥတုမ်ိဳးသည္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရန္သင့္ေလ်ာ္လွေသာေၾကာင့္ ညီသုတတို႔သုံးေယာက္သားလည္း က်ဴ႐ွင္သို႔စက္ဘီးႏွင့္မဟုတ္ဘဲ လမ္းေလွ်ာက္၍သာသြားရန္သေဘာတူလိုက္ၾကသည္။
"စြမ္းထက္ မေန႔ကငါေပးတဲ့စာ႐ြက္ကိုဘယ္မွာသိမ္းထားလဲ"
လင္းထက္ပိုင္ကဆိုင္႐ွင္အေဒၚႀကီးလာခ်ေပးေသာမုန္႔တီပန္းကန္ကိုနယ္ေနရင္းမွ စြမ္းထက္ပိုင္ကိုေမးလိုက္သည္။
"ငါ့လြယ္အိတ္ထဲမွာ သိမ္းထားတယ္ေလ"
"အိုေခ ေသခ်ာသိမ္းထား ငါတို႔အစီအစဥ္စရေတာ့မွာ"
ညီသုတကသူ၏ေဘး႐ွိအႁမႊာႏွစ္ေယာက္အျပန္အလွန္ေျပာေနၾကေသာ စကားမ်ားကိုနားမလည္၍ ေၾကာင္အအျဖစ္ေနရသည္။ တၿပိဳင္တည္းမွာပင္ ဟာသဆန္သည္ဟုလည္းေတြးေနမိ၏။ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ဟာေပါ့တီးေပါ့ျပက္ေနတတ္သူမ်ားမဟုတ္ေသာ္လည္း ဤကဲ့သို႔တစ္စုံတစ္ခုကိုအႀကီးအက်ယ္အစီအစဥ္ဆြဲေနသေယာင္လုပ္ေနသည္မွာ ရယ္ခ်င္စဖြယ္ေကာင္းေနသည္။
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြၾကံစည္ေနၾကတာလဲ"
"မင္းကိုကာရန္႐ွင္းနဲ႔ေအာင္သြယ္ေပးဖို႔ေလ"
မုန္႔ဟင္းခါးေသာက္ေနသည့္ညီသုတ၏မ်က္လုံးမ်ားသည္ ထိုစကားေၾကာင့္အေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ပသြားရသည္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္းကာရန္႐ွင္းႏွင့္နီးစပ္ေရး တို႔အေရးျဖစ္ေနေသာ္လည္း စာကိုအသည္းအသန္ႀကိဳးစားရမည့္ဆယ္တန္းလိုအခိုက္အတန္႔မ်ိဳးဟာ ထိုကိစၥကိုဦးစားေပးရန္အေျခအေနမေပး၍ ဆႏၵမ်ားကိုခဏၿမိဳသိပ္ထားရျခင္းသာ။
"ဘယ္လိုေအာင္သြယ္မွာလဲ"
"အဲ့ဒါေတြကိုငါအဆင့္ခြဲထားၿပီးသား။ ဘယ္အခ်ိန္မွာဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာကအစ planခ်ၿပီးသားေနာ္ မင္းကငါတို႔ခိုင္းတဲ့အတိုင္းလုပ္႐ုံပဲ"
လင္းထက္ပိုင္ကအမွန္အကန္အစီအစဥ္ဆြဲသူတစ္ေယာက္၏မာန္ျဖင့္ ေျပာေနေလရာ ညီသုတကလည္းသေဘာက်လို႔မဆုံးေပ။
"ဟုတ္ၿပီေလ။ အ႐ႈံးမ႐ွိပါဘူး။ လုပ္ၾကည့္တာေပါ့"
"အိုေက ဒီလိုဆိုရင္ငါတို႔ပထမဆုံးလုပ္ရမွာက...."
လင္းထက္ပိုင္ဟာဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီးထုတ္ကာေျပာေနသည္ကိုပင္ ညီသုတဟာအျမင္ကပ္ခ်ိန္မရ။ ဆက္ေျပာလာမည့္စကားကိုသာ အာ႐ုံစိုက္၍နားေထာင္ေနသည္။
"အင္း ဘာလုပ္ရမွာလဲ"
"ပထမဆုံးလုပ္ရမွာကဘာလဲဆိုတာကို စြမ္းထက္ေျပာလိမ့္မယ္"
ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီးထုတ္လိုက္ႏိုင္သည့္အခ်ိန္ဟာစကၠန္႔ပိုင္းမွ်သာ။ အေၾကာင္းမွာ လင္းထက္ပိုင္သည္မေန႔ကေရးမွတ္ထားေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကို မမွတ္မိေတာ့ေသာေၾကာင့္ပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ညီသုတ၏အဆဲကိုခံလိုက္ရသလို စြမ္းထက္ပိုင္၏နားရင္းအုပ္ျခင္းလည္းခံရသည္။
"ဒီလိုေလကြာ လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အခ်စ္ေရးအရနီးစပ္ဖို႔ဆိုတာ ရင္းႏွီးဖို႔လည္းလိုတယ္ေလကြာ ဟုတ္တယ္မလား"
စြမ္းထက္ပိုင္ကပညာ႐ွင္ဆန္ဆန္ ဆန္းစစ္ျပေနေလရာ ညီသုတကလည္းျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ေထာက္ခံလိုက္သည္။
"အင္း"
"အဲ့ဒီေတာ့သူနဲ႔အရင္ရင္းႏွီးေအာင္လုပ္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္တအားရင္းႏွီးသြားလို႔လည္းမျဖစ္ဘူး။ အကြာအေဝးတစ္ခုထားရမယ္"
"ဘာလို႔လဲ"
"ဘာရမွာလဲကြ တအားရင္းႏွီးသြားရင္Friend Zoneထဲ ဝင္သြားမွာေပါ့ အဲ့ဒီအခါက်မွဂြတီးဂြက်ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္"
"အင္း ဒါလည္းဟုတ္တာပဲ ဒါေပမယ့္ကြာငါသူ႕ကိုအမ်ိဳးမ်ိဳးခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ၿပီးၿပီေလ။ ရင္းႏွီးဖို႔ေနေနသာသာလွည့္ေတာင္မၾကည့္တာမင္းတို႔အသိပဲေလ"
ညီသုတကတစ္ခ်ိန္လုံးက်႐ႈံးေနရသည့္အေၾကာင္းမ်ားကို မအီမသာပုံစံႏွင့္ထုတ္ေျပာျပန္သည္။ ထိုအခါ စြမ္းထက္ပိုင္ကလည္းေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ရင္းဆက္ေျပာသည္။
"အင္း ေသခ်ာတာေပါ့။ ရင္းႏွီးဖို႔ဆိုတာကလည္းပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနေကာင္းဦးမွကြ။ မင္းတို႔ၾကားမွာေပါ့ပါးတဲ့ေလထုေလးဖန္တီးႏိုင္မွ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္အေကာင္းျမင္ႏိုင္မွာေပါ့။ တင္းၾကပ္ေနတဲ့ေလထုမ်ိဳးမွာႏွစ္ေယာက္လုံးStressေတြပိေနတဲ့အခါ စကားလာေျပာရင္ေတာင္႐ိုက္သတ္ခ်င္စိတ္ပဲ႐ွိေနမွာထုံးစံပဲေလ"
ညီသုတကက်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္လွေသာစြမ္းထက္ပိုင္၏စကားမ်ားကိုအထူးတဆန္းျဖစ္မိေသာ္လည္း မေထာက္ခံဘဲမေနႏိုင္ေအာင္မွန္ေနသည္ဟုလည္းေတြးမိျပန္သည္။ ထူးဆန္းသည္ဆိုတာကလည္း ထိုသို႔ဆီေလ်ာ္လွေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားက တလြဲသာလုပ္တတ္ေလ့႐ွိေသာအႁမႊာႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ လားလားမွ်မအပ္စပ္ေပ။
"ဒီေတာ့ငါတို႔ကမင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ႐ွိတဲ့အေျခအေနေလးတစ္ခုျဖစ္လာရင္ မင္းတို႔ၾကားမွာလန္းလန္းဆန္းဆန္းေလထုေလးဖန္တီးေပးဖို႔ သီခ်င္းေတြကိုသုံးမယ္"
"သီခ်င္း??"
"ဒါေပါ့။ လူေတြရဲ႕စိတ္ကိုစိုးမိုးျခယ္လွယ္ႏိုင္စြမ္း႐ွိတာဂီတပဲ"
တစ္ခ်ိန္လုံးၿငိမ္ေနသည့္လင္းထက္ပိုင္ကလည္း ေထာက္ခံသလိုဝင္ေျပာျပန္သည္။
ညီသုတမွာလည္းေယာင္နနျဖင့္ေခါင္းညိတ္ေနမိသည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကမွန္ကန္သင့္သေလာက္မွန္ေသာ္လည္း အလြဲတစ္လိုင္းအႁမႊာႏွစ္ေယာက္ကေန႔ခ်င္းညခ်င္း အခ်စ္ေရးကြၽမ္းက်င္အတိုင္ပင္ခံမ်ားျဖစ္သြားၾကေသာေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္သိပ္မသကၤာေပ။
"ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ဒါေတြကိုမင္းတို႔ကဘယ္လိုသိလဲ။ ဘယ္က႐ွာထားတာလဲ"
အ႐ိႈက္ထိသြားေသာအႁမႊာႏွစ္ေယာက္သည္ ညီသုတကိုဘုၾကည့္ ၾကည့္လိုက္ၾကၿပီး လက္ညိႇဳးေငါက္ေငါက္ထိုးေနေလ၏။
"လွ်ာမ႐ွည္နဲ႔။ ငါတို႔ေျပာတာလက္ခံမခံဆိုတာပဲေျပာ"
"လက္ခံပါတယ္ မင္းတို႔ေစာက္တလြဲေတြမလုပ္ဘူးဆိုရင္ေပါ့"
"ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ငါတို႔ကိုစိတ္ခ်ထားလိုက္"
ၿပိဳင္တူေျပာလာသည့္အႁမႊာႏွစ္ေယာက္၏စကားေၾကာင့္ ညီသုတကပို၍စိတ္မခ်ႏိုင္ျဖစ္သြားရသည့္အေၾကာင္းကို ဘယ္သူ႕အားဖြင့္ဟရပါ့မလဲေလ။ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္ဟာသူ႕ကိုေခ်ာက္ခ်ခ်င္သည့္အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္သာ ဤကဲ့သို႔႐ွား႐ွားပါးပါးညီၫြတ္ေနတတ္သည္မလား။
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
A/N: စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ဖတ္ၿပီးအပန္းေျဖႏိုင္ၾကပါေစ😗❤️
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°