Gone Girl (1D)

Hoofdstuk 24 - "Dus dit is Afrika?" "Nee, Nieuw-Zeeland."

(Een vlucht van New York naar Kaapstad kan in het echt niet zonder tussenstop, maar hier even wel :p)

______________________________________

Een half uur later zitten we al in het vliegtuig. Het is vrij onwerkelijk allemaal, maar eigenlijk lijkt deze hele reis wel een droom. Het vliegen vind ik al veel minder eng, nu ik wat vaker gevlogen heb. We moeten ongeveer 15 uur in het vliegtuig zitten, maar dat zal het meer dan waard zijn.

Als snel doen mensen de gordijn-achtige dingen dicht en gaan stoelen naar achteren. Het is stil in het vliegtuig, maar ik kan niet slapen.

Net voordat we bij het vliegveld aan waren gekomen deze middag kreeg Louis een sms'je. Ik kon niet zien van wie, maar wel wat er in stond. Je kan haar niet bedriegen. Wat betekent dat? Over wie gaat het?

Ergens heb ik het gevoel dat het over mij gaat, of over Louis' vriendin in Engeland. Ik weet niet welke erger is. Ik weet ook niet of Louis een vriendin in Engeland heeft, maar dat zou wel een verklaring kunnen zijn voor dit sms'je. Dat hij liegt tegen haar over waar hij is, en met wie.

Het kan ook over een van zijn zusjes gaan. Misschien weten zij ook wel helemaal niet waar Louis is.

Of het gaat over mij.

Over wie het ook gaat, de reden is nog veel belangrijker. Hij is dus iemand aan het bedriegen. Dat kan meerdere dingen zijn. Misschien klopt het hele verhaal van hoe zijn ouders gestorven zijn nog steeds niet. Misschien heeft hij ze wel vermoord.

Ik grinnik om mijn eigen gedachte. Louis ligt ondertussen ook te slapen. Als zo iets waar was, dan had die man in het park dat wel gezegd.

Waarschijnlijk gaat het gewoon over iets kleins. Ik durf het hem niet te vragen.

Als ik weer wakker wordt, is het licht in het vliegtuig. De gordijnen zijn open en veel mensen kijken bewonderend naar buiten. Ik rek me uit en kijk uit het raam. We vliegen over land. "Hoe laat is het?", vraag ik aan Louis, die langs mij naar buiten kijkt. "We landen over iets minder dan een uur," antwoordt hij. "Dus dit is Afrika?", vraag ik. "Nee, Nieuw-Zeeland," antwoordt hij serieus. Ik rol met mijn ogen. Ik hoor de man die naast Louis zit lachen.

Anderhalf uur later staan we voor de hoofdingang van het vliegveld. "We moeten zo een bus hebben naar het centrum, maar die gaan heel vaak," vertelt Louis. Ik kijk mijn ogen uit. Alles is hier zo anders, en we zijn nog niet eens het vliegveld af.

Ik doe mijn vest in mijn koffer. Het is opeens bijna twintig graden warmer, omdat het hier zomer is. We kopen twee broodjes en lopen naar buiten. Het is negen uur in de ochtend, dus we hebben we hele dag nog voor ons.

Omdat we opnieuw in een Engelssprekend land zitten hebben we al snel een goede bus gevonden. We doen onze zware koffers in de kofferruimte en nemen plaats in de bus.

"Ken je Kaapstad een beetje?", vraagt Louis. "Ik ken het wel, maar ik weet niet echt wat er te doen is of zo," antwoord ik. "Er zijn een paar dingen die ik sowieso wil zien. Nummer één is Robbeneiland. Dat is waar Nelson Mandela gavangen zat." "Dat ken ik, ja. Vet." "Mooi. Nummer twee is het stadion. Nummer drie is met een kabelbaan naar de top van de Tafelberg." "Het stadion weet ik niet zo zeker, maar de rest klinkt heel vet," zeg ik. Louis glimlacht. "Ik dacht al dat je dat minder zou vinden. Ik wil alleen de buitenkant zien hoor, maak je geen zorgen."

Louis lijkt overdreven vriendelijk. Zou hij blij zijn, hier in Zuid-Afrika, of zou het met het sms'je te maken hebben?

Na een busreis van ongeveer een half uur zijn we in de stad. Het weer is prachtig. Met onze koffers zoeken we naar een hotel, die we al snel gevonden hebben. Het is niet heel luxe, maar dat hoeft natuurlijk ook niet. Het ligt vlak bij een grote winkelstraat. Louis en ik halen wat belangrijke spullen uit de koffers en gaan met een stuk lichtere tassen de straat in.

"Wil je nu naar het stadion, zodat je daar maar vanaf bent?", vraagt Louis. "Ik vind het best."

We nemen een bus en staan niet veel later voor het stadion. Het is enorm en nog erg nieuw.

"Weet je zeker dat je niet naar binnen wilt? Ik vind het best, hoor," zeg ik. Er staan nog een paar mensen foto's te maken, maar bij de ingang staat niemand. "Echt?", vraagt hij. Ik knik.

We lopen naar de kassa. Binnen krijgen we een apparaatje met oordopjes. We krijgen op deze manier een audiotour door het gebouw.

"Wat een rotding, het werkt voor geen meter," zegt Louis geïrriteerd. Hij slaat tegen het apparaatje, maar dat heeft natuurlijk weinig zin.

"Kan ik helpen?", vraagt een medewerker. Hij ziet er niet veel ouder uit dan Louis.

"Het werkt niet," leg ik uit. "Oh, dat gebeurt vaker. Zal ik jullie een rondleiding geven? Het is toch rustig." Louis en ik kijken elkaar aan. "Kijkt me een goed plan," zegt Louis. De jongen glimlacht en steekt zijn hand uit.

"Mooi. Ik ben Zayn."