Gone Girl (1D)

Hoofdstuk 32 - "Waarom gaan we niet met z'n drieën naar Rome?"

Louis en ik hadden Harry allebei nog nooit gezien, maar hij was niet te missen tussen de Japanners. De grootste redenen daarvoor zijn natuurlijk zijn ogen en zijn huidskleur, maar ook zijn goudkleurige schoenen zijn niet te missen in de mensen. Hij komt met een grote glimlach naast het bankje staan en veegt een lange lok haar uit zijn gezicht.
"Hoi!", zegt hij vrolijk. "Jij moet Louis zijn." Louis knikt. "Klopt."
Harry schudt onze handen. "Het is zo grappig om iemand te ontmoeten die met Ryan omging. Dat schept toch een band," zegt hij. Ik grinnik.
"Waarom is hij weer in Engeland?", vraag ik. "Hij zei dat hij te horen kreeg dat er iets met zijn beste vriend was, dus ging hij terug naar huis. Ik geloof dat hij die vriend niet gevonden heeft, maar hij is er in ieder geval achter gekomen dat hij Engeland toch wel erg miste. En aangezien hij toch al klaar was met zijn studie hier is hij teruggegaan." Ik zag op dat moment niet dat Louis wit wegtrok. "Ik.. Sorry. Ik moet echt even gaan. Het spijt me," verontschuldigt Louis zich. "Echt sorry. Ik zal snel terug komen," zegt hij. Hij kijkt me even aan. Ik glimlach terug en Louis vertrekt.

"Dat is vreemd," zegt Harry. Ik haal mijn schouders op. "Het is vaker gebeurd. Volgens mij houdt hij er niet echt van om mensen te ontmoeten," leg ik uit. "Dus het is mijn schuld?", vraagt Harry. "Nee, nee, natuurlijk niet. Hij komt zo terug." Harry gaat naast me zitten. "Dus.. Waar ken jij Louis eigenlijk van?", vraagt hij. Ik lach. "Tsja. Eigenlijk zaten we op een avond in hetzelfde park en toen vroeg hij of ik meeging op een wereldreis." Harry kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Ik maak geen grapje. Dat is letterlijk hoe het gegaan is." "En je ouders vonden dat goed? Hoe heb je ze dat verteld, 'hé mam ik ga de wereld rondtoeren met een of andere dude die ik net ontmoet heb'?" Ik lach opnieuw. "Zo ongeveer, ja. Ik vertelde het mijn ouders pas toen we al weg waren." "Dat meen je niet!" "Toch wel. Ze waren niet echt blij. Maar ik stuur ze elke dag een berichtje waar ik ben en dat ik nog leef. Ze konden me niet echt tegen houden."

"En wat doen jullie dan? Gewoon reizen?", vraagt hij verder. "Ja. En ondertussen voltooien we de bucketlist van Louis."
"Ah, dat ken ik. Tof." Ik knik. "Heb jij nog ideeën?", vraag ik. "Volgens mij heeft Louis weinig originele ideeën over, alleen dingen die met reizen te maken hebben." Harry denkt na.
"Het heeft ook met reizen te maken ben ik bang, maar ik zou heel graag eens het Pantheon in Rome binnen willen gaan tijdens een regenbui. Ken je dat? Het is eigenlijk een gebouw met een koepel met een gat erin." Ik knik. "Ja, dat ken ik wel. Maar waarom in een regenbui?", vraag ik. "Nou, er zit een gat in het dak, dus alles regent naar binnen. Waarschijnlijk interesseert het je weinig," lacht hij. "Ik ben dan ook wel een beetje een geschiedenisfreak," geeft hij toe. "Ik ook hoor!", stel ik hem gerust. "Ik bakte er niets van op school, maar ik vond het altijd wel leuk om te leren over hoe alles zo lang geleden ging." Harry knikt. "Same here." Harry kijkt om zich heen. "Kijk," zegt hij, wijzend naar de tempel. "Wist je bijvoorbeeld dat die bogen in de tempel zijn gemaakt zodat kinderen er vanaf konden glijden? Zo waren de tempels multifunctioneel." Ik kijk hem vol ongeloof aan. "Was dat dan niet gevaarlijk?", vraag ik. Harry begint te lachen. "Wat?", vraag ik verbaasd. Was dat zo'n grappige vraag? "Nee joh dommie, ik maak maar een grapje! Dacht je serieus dat daar kinderen vanaf konden glijden?" Hij ligt nog steeds in een deuk. Nu begin ik ook te lachen als ik me realiseer dat dat natuurlijk onmogelijk is. "Nou ja, zo gek is het niet. Als er een enorm luchtkussen onder had gezeten," hoor ik Louis achter me zeggen. "Ja, dat had gekund, maar dan had niemand in de tempel kunnen gaan omdat er een kussen voor de deur ligt," antwoord Harry. Louis haalt zijn schouders op.
"Hé, waarom gaan we niet met z'n drieën naar Rome?", stel ik voor. Harry's mond valt bijna open. "Echt? Zou je dat willen?", vraagt hij. Ik knik en kijk naar Louis. Hij haalt diep adem. "Mij best, maar dan moeten we wel morgen weg."

_________________

Het duurde even, maar dat komt omdat ik in Rome zit! :) morgen kom ik thuis, ik hoop zo snel mogelijk een nieuw (en langer) hoofdstuk online te zetten.