Gone Girl (1D)

Hoofdstuk 4 - "Is het beklimmen van de Harbour Bridge badass genoeg voor je?"

Na nog een aantal uur in het vliegtuig gezeten te hebben landen we dan eindelijk in Sydney. Ik ben kapot na bij elkaar ongeveer 20 uur in het vliegtuig te hebben gezeten. Het is nu elf uur 's ochtends in Nederland, dus acht uur 's avonds in Sydney. Ik heb er geen problemen mee, want ik zou zo kunnen slapen.

"Waar moeten we heen?', vraag ik aan Louis als we voor de ingang van het vliegveld staan. "Volg mij maar," zegt hij en we stappen in een bus.

"Hoe ken je hier zo goed de weg?', vraag ik als we zitten. Louis rolt zijn ogen. "Sorry, sorry! Normaal ben ik niet zo irritant, ik zweer het," zeg ik snel. Louis grinnikt. "Ik denk dat je niet de enige zou zijn die vragen zou stellen in deze situatie. We moeten hier heen-" hij houdt een papiertje met een adres voor mijn neus -"en morgen beginnen we aan punt twee van de lijst." "Heb je een volgorde?', vraag ik. Louis schudt zijn hoofd. "Nee, ik doe gewoon waar ik zin in heb. En de weg ken ik niet, dat heet research."

Na een tijdje stappen we uit. We staan in een vrij rustige straat. Louis kijkt om zich heen en wijst naar een straatnaambordje. "Daar moeten we in." Ik loop achter hem aan. "Ik, uhm.. Ik heb niet echt spullen. Of geld," zeg ik beschaamd. "Weet ik." "Ik kan je verzekeren dat je niet met mij om wil gaan zonder iets. Ik heb op z'n minst een tandenborstel nodig." "Zeur niet zo. Weet je wat," zegt hij en pakt een briefje van Australische dollars en stopt die in mijn hand. "We zoeken het hotel en daarna haal je wat je nodig hebt." Ik staar naar het geld. "Ik kan dit niet van je aannemen," zeg ik. Louis zucht. "Dat kan je wel. Ik kan sowieso niet met je omgaan, maar ik kan al helemaal niet omgaan met iemand die ik met een zwerver kan vergelijken. Oh, wacht. Dat ben je ook." Hij grinnikt om zijn eigen grap, maar het raakt me. Niet dat hij niet met me om kan gaan, want dat kan ik eigenlijk ook niet met hem. Ik besef me nu pas echt dat ik dakloos ben. Met de minuut krijg ik hier meer spijt van, maar aan de andere kant is het natuurlijk ook wel spannend.

Het hotel is niet ver lopen. Het is best luxe, maar niet te luxe. Zodra ik een sleutel heb voor onze kamer verdwijn ik weer naar buiten. De winkels zijn niet moeilijk te vinden, het centrum staat aangegeven op de vele wegwijzers. Nu komt mijn zelfstandigheid erg van pas. Mijn ouders hebben nooit echt veel voor me gedaan, ik heb veel dingen zelf moeten oplossen.

Ik koop de nodige spullen als een tandenborstel, tandpasta en zeep. Ik durf niet te veel te kopen van Louis' geld. Zou hij boos worden als ik het op maak? Volgens mij kan het hem niet zo veel schelen.

Als ik terug kom in het hotel is hij verdwenen. Zijn koffertje ligt op zijn bed - op slot, natuurlijk - en er ligt een briefje op.

Ik ben weg. Kijk niet raar op als ik pas morgen terug kom.

Ik schud zuchtend mijn hoofd. Hij is uit. Dat is eigenlijk wel mooi, want hij is niet echt iemand die de sfeer hier beter maakt. Ik ga op mijn bed zitten en kijk uit het raam. Zouden mijn ouders naar me aan het zoeken zijn? Ja, dat moet wel. Goede ouders zijn het niet, maar ze hebben altijd van me gehouden. Dat weet ik zeker.

"Audrey!", hoor ik iemand roepen en schrik wakker. Louis staat naast mijn bed, aangekleed. "Schiet op, we hebben meer te doen vandaag," zegt hij. Ik kijk op de wekker. Het is tien uur 's ochtends. "Sorry," mompel ik. Ik sta op en kleed me aan in de badkamer.

"Wat is punt twee?", vraag ik als ik weer in de kamer ben. "Dat hoor je zo wel, tijdens het ontbijt," antwoordt hij en ik loop achter hem aan naar de liften. "Blijven we hier lang?", vraag ik. Hij haalt zijn schouders op. "Dat zien we wel." Ik wil hem vragen waar hij gisteravond was, maar ik durf het niet. Ik weet ook niet hoe laat hij thuis gekomen is, ik heb hem niet binnen horen komen.

"Dus," zegt hij als we wat brood gepakt hebben en aan een tafeltje zitten. "Ik zal je even wat uitleggen over hoe ik van plan ben dit te gaan doen. Ik wil je niet mijn hele bucketlist in één keer laten zien, want dat zou de spanning verpesten. Ik heb niet echt een volgorde, ik doe gewoon wat uit zou komen. Ik zou niet nu naar een ander land gaan reizen om na een tijdje weer terug naar Sydney te moeten." Ik knik. Dat klinkt logisch. "Kan je me dan op z'n minst vertellen wat je hier in Sydney wil doen?", vraag ik. Louis denkt na. "Als je dat wil, I guess."  Hij neemt een hap van zijn brood. "Vandaag wil ik het Opera House zien," zegt hij. Ik lach opgelucht. "Wat?", vraagt hij lichtelijk geirriteerd. "Ik was bang dat we allemaal badass dingen gingen doen," zeg ik. "Is het beklimmen van de Harbour Bridge badass genoeg voor je?", vraagt hij. Ik ben gelijk stil. De Harbour Bridge is een brug in de buurt van het Opera House, ongeveer 135 meter hoog. "Ja, dat is badass genoeg," zeg ik. Als iemand last heeft van hoogtevrees ben ik het wel, maar dat durf ik hem niet te zeggen. Ergens is het ook wel een uitdaging natuurlijk.

Na het ontbijt gaan we naar buiten. Binnen 10 minuten zijn we bij de haven, waar we het Opera House en de brug zien. "Ik heb een idee," zegt Louis nadat we een tijdje hebben gekeken. "We maken een selfie bij elk geslaagd punt." Hij pakt zijn mobiel uit zijn broekzak. "Goed idee," zeg ik. We maken de foto en ik draai me weer naar het uitzicht.

"Het is echt prachtig hier," zeg ik, meer tegen mezelf dan tegen Louis. "Ja, het is wel even wat anders dan waar jij vandaan komt," antwoordt hij. "Dat kan je wel zeggen, ja. Waar kom jij eigenlijk vandaan?", vraag ik. Tot mijn verrassing geeft hij een normaal antwoord. "Londen."

"Je weet dat ik zo terug kan naar huis, hè?', zeg ik. Ik wil niet met een zwerver vergeleken worden. Louis trekt zijn wenkbrauw op. "Daar leek het anders niet op." "Ik weet het, maar ik weet zeker dat ik met open armen ontvangen zou worden." "Waarom ga je dan niet?" "Waarom doe jij dit? Deze bucketlist in één keer doen?", vraag ik. Ik wil ook eens antwoorden van hem. "Jij eerst," zegt hij. Ik zucht. "Dat ik met open armen ontvangen zou worden betekend niet dat ik ook terug wíl komen." "Goed. Ik ga niet terug omdat ik obviously deze bucketlist wil voltooien." "Ja, dat snap ik ook wel. Maar waarom nu?" "Het is nooit te vroeg om je dromen waar te maken." Daar ben ik even stil van. Hij heeft best wel een punt, eigenlijk.

"Maar goed, laten we gaan. We moeten een kwartier van tevoren bij de brug zijn. We gaan met een groep en een begeleider naar boven. Bereid je maar vast voor, Audrey. Over een tijdje zit je echt fu-cking hoog boven de grond," zegt Louis met een grijns. Ik slik, maar ik moet toch een keer mijn angsten overwinnen, toch?

_______________________

3 Votes voor hoofdstuk 5? ;)