Gone Girl (1D)

Hoofdstuk 38 - "We weten allebei dat je niet naar buiten ging om te roken."

"Nee, jij moet luisteren! Het maakt niet uit wanneer ik vertrek. Je zal binnenkort ook zonder me moeten leven!", roept Louis. Ik sta nog steeds om de hoek te luisteren. Louis klinkt een beetje alsof hij in paniek is.

"Ik weet het. Het spijt me." Nu klinkt hij gebroken. Ik moet uitvinden wat er aan de hand is. Er moet iemand in zijn familie zijn die iets kan uitleggen, als hij het zelf niet wil doen.

"Ik zie je nog een keer, Lot. Ik zweer het. Ik weet wat ik doe."
Is hij van plan te vertrekken? Zou dat het kunnen zijn, dat hij van plan is te emigreren naar een van de landen waar we nu zijn geweest? Of misschien wil hij wel voor altijd blijven reizen? Nee, dat is onmogelijk. Zijn erfenis moet aardig groot zijn, maar dat kan niet.

"Ik weet het. Ik hou ook van jou." Zijn lieve kant komt weer naar boven. Ik glimlach even, maar schrik als ik me realiseer dat hij heeft opgehangen. Op mijn sokken loop ik gauw terug naar de ingang, maar als ik bij de lift sta te wachten hoor ik een stem naast me.

"Toch grappig, dat soort dingen. Dat je denkt ergens te kunnen bellen zonder dat iemand je conversatie afluistert, maar dat iemand dan gewoon om de hoek blijkt te staan." Ik slik.

"Hoe.. Hoezo stond ik om de hoek? Waar baseer je dat op?", probeer ik.
"Op het feit dat ik je naar binnen zag lopen. We weten allebei dat je niet naar buiten ging om te roken." Stilletjes lopen we de lege lift in.

"Ga je nog uitleggen wat je daar deed?", vraagt hij. Ik kan nu niet liegen, dat heeft hij gelijk door. "Dat meisje dat op onze kamer sliep zei dat je huilend weg was gerend. Ik wilde gewoon weten of je oké was."

"Ik rende misschien, ja, maar ik huilde niet. Mijn zusje is gewoon overbezorgd om niets." We stappen de lift uit, maar blijven voor de kamer staan.
"Ze moet een reden hebben om bezorgd te zijn," zeg ik. "Nee," antwoordt hij bot. "Het heeft toch geen zin."

"Waarom niet? Ze gaat haar broer vast missen," zeg ik, hem de kamer in volgend. Het is nu leeg. Louis kijkt me een beetje geschrokken aan.
"Wat bedoel je daar nou weer mee? Weet jij iets dat ik niet weet?", vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. "Dat kan ik beter aan jou vragen."

Louis pakt een plattegrond uit een lade. "Je zorgen maken heeft geen zin. Voor haar niet, voor jou niet, voor mij niet." Hij staat nu met zijn gezicht naar de deur. "Ontbijt?", vraagt hij. Ik knik en loop weer met hem mee.
"Maar zorgen maken waarover? Je verbergt iets voor me."
"Ja, ik verberg iets voor je. Vertrouw me, je wil het niet weten." We stappen weer in de lege lift. Hij kijkt me aan en pakt mijn ijskoude handen.

"Ik beloof je, Audrey, voordat deze reis voorbij is vertel ik je alles. Elk detail over waarom ik dit doe en wat er aan de hand is. Tot die tijd, bemoei je er alsjeblieft niet mee. Geloof me, hier wil je buiten blijven. En voor je het weet vertel ik alles, zoals ik al zei." Hij laat mijn handen los en we lopen naar een tafel. "Beloof me dat je je niet met mijn zaken gaat bemoeien," zegt hij terwijl we allebei een broodje pakken. Ik zucht.
"Ik beloof het."

Nadat we een ander bekend plein bekeken hebben haalt Louis de plattegrond uit zijn tas.
"Denk je dat ik je mee kan krijgen in een voetbalstadion?", vraagt hij. Zijn vinger rust op het Bernabéu stadion, het stadion van Real Madrid. Ik knik langzaam. "Best."

"Is het interessant?", vraag ik als we in een overvolle metro staan. "Het stadion? Natuurlijk. Het is Real Madrid, Audrey. Niet de lokale voetbalclub van een of ander dorpje."
Ik rol met mijn ogen. "Dat snap ik ook wel. Ik bedoel meer of je nog iets te zien krijgt." Louis knikt. "Het veld, obviously. Je komt ook in de kleedkamers, de plaats waar spelers tijdens de wedstrijd zitten als ze niet voetballen, de persruimte, noem het en je komt er."
We wurmen ons door de menigte en stappen over in een andere metro. Deze is een stuk rustiger.

"Alleen hebben we deze keer geen Zayn die ons rondleidt," ga ik verder. Louis schudt zijn hoofd. "Nee, dat zou iets te toevallig zijn. Hoe zou het met hem gaan?" "Z'n gangetje," antwoord ik. Louis kijkt me aan met een opgetrokken wenkbrauw. "Hoe weet je dat?", vraagt hij. Ik houd mijn mobiel omhoog. "Dat heet socializen. Zou je ook eens moeten proberen." Louis lacht een beetje voorzichtig. "Juist. Ik heb genoeg aan de paar mensen die ik nog in het echt zie," zegt hij. "Huh?", vraag ik. "Laat maar."

Louis loog niet toen hij zei dat we overal konden komen. We hebben geen rondleiding, dus we lopen op ons gemak door het stadion. Bij de dug-out blijven we een tijdje zitten.
"Als ik voetballer was zou ik gewoon hopen dat ik hier 90 minuten mocht zitten. Wát een stoel," zeg ik als we onderuit gezakt zitten. Louis schudt niet-begrijpend zijn hoofd.
"Voetbal spelen is toch het mooiste wat er is?", vraagt hij glimlachend. Ik schud mijn hoofd. "Absoluut niet. Voetbal je wel eens?", vraag ik. Hij knikt. "Soms."

We kijken nog een tijdje om ons heen en lopen dan verder naar de kleedkamers. Boven de banken is een foto te zien van de speler die daar normaal gesproken zit.
"Ik zat te denken," vertelt Louis terwijl ik een foto maak. "Zo veel is er niet meer te zien. Als we nou vanmiddag dat Retiropark bezoeken en morgen nog iets, kunnen we morgenmiddag best naar Barcelona. Ik heb wat gelezen op internet en Barcelona moet mooier zijn." Ik knik. "Ik vind het goed. Maar ik moet natuurlijk wel wat tijd inleveren, dus ik wil er wel iets voor terug. Geef me één antwoord?"

We lopen naar buiten, in de richting van de persruimte. "Ligt eraan op welke vraag," antwoordt Louis. Zenuwachtig haal ik diep adem.

"Waarom je opeens zo'n haast had om naar Europa te gaan - had dat iets met Lottie te maken?"

______________________

Gelukkig nieuw jaar!! 🎆 Ik hoop dat al jullie wensen voor 2016 uitkomen :)

Wat denken jullie dat het antwoord is op de laatste vraag?