Gone Girl (1D)

Hoofdstuk 1 - "Ooh je komt hier ook om marsmannetjes te spotten?"

Daar zat ik dan. Het is hartje herfst en hier ben ik, zonder huis, ver weg van familie en vrienden. Hoe zou ik dat in hemelsnaam overleven? Ergens besef ik het nog niet. Ik bestudeer de langslopende mensen.

Ik heb hier zo vaak gezeten, in dit park. Het is een kilometer of twee van mijn oude huis vandaan, maar het lijkt alsof je in een compleet andere wereld zit. Een vredige wereld.

Dit was echt een absurd idee. Wie loopt er dan ook van huis weg? Ik had geen andere keus, denk ik. Toch is deze timing wel typisch iets voor mij. Slechte eigenschappen: ik barst ervan.

"Het is niet slim om hier zo laat nog te zitten," hoor ik een stem zeggen.

"Dat kan ik ook tegen jou zeggen," antwoord ik en kijk om. Voor me staat een jongen - zo een waar ik best bang van word, als ik eerlijk ben. Vooral op dit tijdstip. De jongen heeft veel tatoeages en een piercing in zijn lip.

"Ja, dat klopt. Wat doe je hier?", vraagt hij. Ik ril. Normaal zou ik bang weggelopen zijn, maar vandaag heb ik toch niets om naartoe te gaan.

"Geen idee. Jij?"

"Hetzelfde als jij."

"Ooh, je komt hier ook om marsmannetjes te spotten? Ik durf te zweren dat ik net een ufo langs zag vliegen, ze kunnen elk moment hier zijn," zeg ik. De jongen lacht.

"Ja, daar kom ik voor ja," zegt hij en gaat naast me zitten. "Als je me wilt excuseren, ik ga naar huis. Het wordt inderdaad al aardig laat." Ik wil opstaan, maar de jongen houdt me tegen.

"Er moet een betere reden zijn."

"Voor?"

"Het feit dat je hier zit in het donker."

"Er zijn nog genoeg mensen buiten hoor. Trouwens, ik heb geen babysitter nodig." Ik sta op, zwaai en loop weg.

Nog voordat ik opgelucht adem kan halen zie ik de jongen naast me lopen.

"Ik heb zo'n vermoeden dat je de verkeerde kant op loopt. Daar is het meer," zegt hij. Ik kijk op. Shit, hij heeft gelijk. Slechte eigenschap nummer twee: ik ben echt ongelooflijk dom op de verkeerde momenten.

"Ik nam een omweg, wijsneus," zeg ik. "Ga nu alsjeblieft weg. Ik ben niet geïnteresseerd."

"Ik ga weg als jij me vertelt waarom je hier was," houdt hij vol.

"Ik beantwoord die vraag als jij de mijne eerst beantwoordt. Wat doe jij hier?"

"Ik zoek een geschikte kandidaat," zegt hij. Ik lach. "Kandidaat? Nu wordt het pas echt interessant. Doei, freak. Ik ben weg hier," zeg ik, draai me om en loop hard weg.

Ik had kunnen verwachten dat hij achter me aan zou komen. Wat moet ik doen? Karate is onderdeel van een van mijn andere slechte eigenschappen, ik kan ongeveer net zo goed sporten als een zak aardappelen. Daarnaast ben ik veel te bang om zoiets te doen.

"Ik denk dat ik er een heb gevonden," zegt de jongen.

"Gefeliciteerd, ik ben oprecht blij voor je," zeg ik sarcastisch. "Ik zou zeggen loop op je kandidaat af en laat mij met rust." Zou hij doorhebben dat ik ontzettend tril?

"Dat op haar aflopen wordt een beetje moeilijk, ben ik bang. Ze staat namelijk naast me." Great. Dat kon er ook nog wel bij. "Zoals ik al zei: ik ben niet geïnteresseerd."

"Dat is een teleurstelling."

"Het leven zit vol teleurstellingen," zeg ik en loop voor de zoveelste keer hard weg.

Tot mijn verbazing kom ik een heel eind. Als ik na vijf minuten achterom kijk is de jongen verdwenen. Ik ben dolblij, maar ergens ook wel een beetje benieuwd. Ik was zijn kandidaat, hij had mij voor iets uitgekozen. Voor het eerst in mijn leven kiest iemand mij.

Ik ga op het dichtstbijzijnde bankje zitten en denk na. Wat als ik weggelopen ben van de kans van mijn leven? Ik heb geen huis en ervaring met zwerven heb ik ook niet, dus waarom zou ik eigenlijk niet meegaan met wat hij ook gaat doen?

Ik denk dat die gedachten ervoor gezorgd hebben dat ik opstond en zo snel mogelijk terug liep naar de vreemde jongen in het park.

_______________

Dat was hoofdstuk 1! Wat vinden jullie tot nu toe?

3 votes voor hoofdstuk 2? ;)