Gone Girl (1D)

Hoofdstuk 18 - "Je had beter op haar moeten letten, eikel."

Ik knipper langzaam met mijn ogen. Het is net alsof de lamp die bij de tandarts boven je hoofd hangt in mijn ogen schijnt.
Ik hoor stemmen om me heen, maar ik kan ze niet plaatsen.

"Audrey, gaat het?", hoor ik een bekende stem zeggen. Ik wrijf in mijn ogen en kijk de blonde jongen die naast me zit aan. "Ik.. Denk het," zeg ik. Langzaam probeer ik overeind te komen, van de harde vloer af. Niall helpt me omhoog. "Wat is er gebeurd?", vraag ik als ik eindelijk rechtop zit. "Je viel op de weg. Ik heb je hierheen gesleept, maar je was heel even buiten westen," zegt hij. "Dan ben ik wel heel vreemd gevallen," antwoord ik verbaasd.

Ik wil een plukje haar uit mijn gezicht halen, maar haal mijn hand geschrokken weg als ik iets plakkerigs voel.

"Geweldig," zeg ik zachtjes, terwijl ik naar het bloed op mijn hand kijk. "Je maakte een vrij harde val," verklaart Niall. "Ik zie het, ja," antwoord ik en knipper een paar keer met mijn ogen. Mensen die langslopen kijken me aan, maar doen niets. Niall en ik zitten allebei op de stoep. Het zal een vreemd gezicht zijn, een banaan en een aardbei die op een random plek op de grond zitten.

"Voel je je wel goed? Misschien moeten we langs een dokter gaan," stelt Niall voor. Ik haal mijn schouders op. "Het komt wel goed," zeg ik vastbesloten en sta op. Na een tijdje sterretjes te zien sta ik recht op mijn benen.

Niall en ik besluiten ons om te kleden en weer als gewone mensen over straat te gaan. Het is ondertussen al tijd om in de metro te stappen en naar het hotel te gaan.
"Ik moet zeggen, het was een dag om nooit te vergeten," zeg ik. "Ik bedoel, ik ben als fruit over straat gelopen, ben op een dag socialer geweest dan alle andere dagen bij elkaar en ik ben even buiten westen geweest." Niall knikt instemmend. "Tsja, ik zal dit ook niet snel vergeten," lacht hij.

Louis zit al op een bankje voor het hotel als we aankomen. Het was gelukkig makkelijk te vinden. "Je zal nooit raden wat we gedaan hebben! We zijn in-" begin ik, maar ik word onderbroken. "What the fuck heb jíj gedaan?", vraagt Louis. Ik schrik een beetje van zijn toon. "Ik.. Ik viel." Louis rolt met zijn ogen. "Wat heb je gedaan, idioot?", roept hij naar Niall. Niall kijkt hem verbaasd aan. "Ik heb niets gedaan, ze is gevallen, dat zie je toch?", zegt hij. "Je had beter op haar moeten letten, eikel," zegt Louis. Ik vond al dat hij zo aardig was de laatste tijd, maar dat duurt dus niet voor eeuwig.

"Louis, rustig, ik ben niet dood ofzo," probeer ik hem gerust te stellen. "Één dag, één dag ben ik weg en boem, je bent gewond. Ik had het moeten weten." "Louis! Mijn hoofd bloedde een beetje, dat is alles! Ik viel, ik ben niet overreden door een volle vrachtwagen!" Louis kijkt een tijdje naar me. "Heb je jezelf wel gezien?", zegt hij en draait zich om. "Wacht hier," beveelt hij en verdwijnt naar binnen.

"Is hij altijd zo?", vraagt Niall verbaasd. "Nee," antwoord ik. "Ik weet niet wat er met hem is. Misschien omdat zijn ouders omgekomen zijn bij een auto-ongeluk of zo. Nee, dat kan ik me niet voorstellen, dit is een heel ander iets."
"Zijn ouders zijn omgekomen in een auto-ongeluk?", vraagt Niall. "Oh, dat weet je natuurlijk niet. Het is een lang verhaal, hij heeft me niet lang geleden verteld." "Oh."

Louis komt naar buiten met een briefje in zijn handen. "Hier moeten we heen. Bij deze dokter hoef je niet in dit land te wonen," zegt hij. "Wacht even, dokter? Ik ben oké, Louis." "Ik zie het, je ziet er echt geweldig uit. Er zit een wond aan de zijkant van je hoofd, er zit een grote bult en oh ja, je ziet een beetje blauw. Maar dat is niet erg, natuurlijk." Niall zegt dat hij heel even gaat inchecken en laat ons buiten.

"Wat is er met je aan de hand?", vraag ik. "Waarom reageer je zo heftig hierop?" Louis zucht en haalt zijn schouders op. "Ik, uhm, wil niet nog iemand verliezen, denk ik," geeft hij toe. "Ik was best bang voor je, daarnet. Je begon opeens te schreeuwen." Hij kijkt naar de grond. "Sorry," zegt hij. "Ik baal gewoon van mijn tante."

"Om mijn verhaal af te maken," begin ik om de stemming wat vrolijker te maken. "Niall en ik zijn als banaan en aardbei de straat op te gaan om- wacht heel even, wat zei je net?", vraag ik.

"Sorry?", herhaalt Louis.
"Nee, daarna."
"Oh, dat maakt niet uit."
"Nee, je zei iets over je tante. Wat is er met haar?"

"Ze belde. Het gaat niet echt goed met mijn zusje, en ze weet niet wat ze moet doen." Niall komt naar buiten en gaat bij ons staan. "Ze heeft gezegd dat ze nu haar fucking moeder zou zijn, maar ze doet niets. Ze vraagt mij om hulp. 'Hé Louis, denk je dat er iets met haar is? Ze komt haar kamer niet meer uit, alleen om naar school te gaan.' Hoe dom ben je? Natuurlijk is er dan iets aan de hand!" Niall en ik schrikken opnieuw van zijn uitbarsting, maar dit keer snappen we in ieder geval waarom hij zo reageert.

"Rustig," zeg ik. "We gaan ervoor zorgen dat alles goed komt met je zusje."