Gone Girl (1D)

Hoofdstuk 17 - "Dus, jullie gaan verder met die Niall-gast."

Die dag in San Diego was zo gezellig, dat het bijna eng was. Louis en ik hebben beide geen woord gezegd over vannacht, dus Liam weet nog van niets.

"Dus, ehm, over morgen," begint Liam als we in een simpel restaurantje zitten.
"Jullie gaan verder met die Niall-gast." Ik lach. "Sorry, dit klinkt net alsof we het net met je uitgemaakt hebben." Liam lacht ook, maar Louis is wat stiller. Hij kijkt wat afwezig naar zijn mobiel.
"Zo bedoel ik het niet, maar ik ga denk ik op mijn eigen houtje verder. Ook dat klinkt een beetje vreemd, maar oké."
"Je moet doen wat je zelf wilt, Liam. Ik zou het leuk vinden als je blijft, maar ik zou het ook begrijpen als je doorgaat. We houden sowieso contact, toch?" Liam knikt.
"Ik dacht dat je de hele road trip met ons mee zou gaan, maar do whatever floats your boat," zegt Louis opeens. Zijn mobiel is weg.

De volgende dag zitten we al vroeg in de auto op weg naar Los Angeles. Liam heeft besloten zelf verder te gaan, onder andere omdat hij al eens in LA geweest is. Ik denk dat hij ook bang is om een beetje buiten het groepje te vallen. Wij kennen Niall ook niet goed, maar ik weet wel dat Louis liever met Niall omgaat dan met Liam. Waarschijnlijk omdat Niall nogal care-free is, hij vroeg niet veel over ons. Hij leefde gewoon met de dag, Liam was voor Louis iets te geïnteresseerd over zijn verleden. Gelukkig heeft hij de laatste dagen een beetje zijn mond gehouden.

In Los Angeles aangekomen nemen we afscheid van Liam. Ik heb Louis gewaarschuwd dat hij aardig moest doen, en gelukkig heeft hij zijn woord gehouden.
"Je bent welkom om nog eens te komen als we op een plek zijn waar je heen zou willen," zegt Louis. Liam glimlacht. "Thanks, man. Hou me op de hoogte van waar jullie zijn." "Doen we," antwoord ik en geef hem een knuffel.
Hij stapt in zijn net gehuurde auto, toetert nog even en rijdt weg.
"Daar zijn we ook weer vanaf," zegt Louis met een zucht. Ik sla hem zacht tegen zijn schouder. "Weet je wat, ga jij maar naar Niall. Ik zie jullie vanavond wel," zegt hij onverwachts. Ik kijk hem vragend aan. "Wat?"

"Je hoorde me wel. Zes uur bij dit hotel," zegt hij en geeft me een papier met bussen en metro's die naar het hotel toegaan. "Jullie hebben daar afgesproken over tien minuten," gaat hij verder, wijzend naar een park aan de andere kant van de weg. "Ben je serieus? Wat ga je doen?", vraag ik. "Dat doet er niet toe." Daar is 'ie weer, mysterieuze Louis. Geweldig.

"O.. Oké, denk ik." "Je durft toch wel even alleen op hem te wachten?", vraagt Louis. Ik knik onzeker. Hij glimlacht. Hij wacht nog even tot ik ben overgestoken, om er zeker van te zijn dat ik niet ergens dood op de weg lig zonder dat hij het weet. Als ik voor de ingang van het park sta zwaait hij nog even en verdwijnt dan in de mensenmassa.

Nerveus pak ik de mobiel die Louis gister voor me heeft gekocht. Hij kwam opeens aanzetten met een veel te dure Samsung, met als excuus dat hij wilde dat ik bereikbaar was. Ik kijk of ik misschien een gemiste oproep heb van Niall. Ik zie niets, maar op het moment dat ik mijn mobiel weer in mijn tas stop hoor ik mijn naam. Ik draai me om.
"Oh, hoi Niall!", zeg ik, op de een of andere manier nog zenuwachtiger dan voor hij er was.
"Waar is Louis?", vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. "Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat we om zes uur bij het hotel moeten zijn, dan is hij daar ook." "Oké! Misschien werd hij gek van je," zegt hij met een knipoog. Ik glimlach. "Sure."

"Dus, wat gaan we doen? Ik heb nog niet heel veel gezien hier, dus alles is goed wat mij betreft," zegt Niall. "Er zijn wel een paar dingen die ik móet zien.. Het Hollywood Sign en de Walk of Fame," stel ik voor. "Briljant!", zegt Niall vrolijk. Geweldig hoe deze jongen je zo makkelijk blij kan maken, zijn vrolijkheid is aanstekend.

We lopen naar een klein busstation iets verderop en stappen niet veel later in de buurt van de Walk of Fame uit. Het is eigenlijk een vrij normale straat, maar dan met veel sterren op de stoep. We lopen langzaam langs de sterren.
"Ik moet zeggen, als ik dit zo zie, dan zou ik toch ook wel beroemd willen zijn. Het zou toch te gek zijn om hier te lopen en je eigen naam te zien staan." Ik haal mijn schouders op. "Ik weet het niet, om eerlijk te zijn lijkt het me niet zo aantrekkelijk. Iedereen weet alles over je, je kan nooit meer zonder make-up de straat op.." "Ja, dat vind ik ook wel een nadeel ja. Als je met je natural face de straat op gaat word je keihard uitgelachen," zegt hij met een serieus gezicht. Ik lach. "Ik vind je mascara wel heel mooi zitten vandaag, trouwens. Als je beroemd was had er nu een groepje fotografen om ons heen gestaan," zeg ik. Niall lacht. "Dankje, dankje."

We kopen een broodje bij een winkeltje en stappen een bus in. We moeten iets later overstappen en komen bij een punt waar je het Hollywood Sign heel mooi kan zien.

"Eigenlijk stelt het niets voor," zegt Niall als we een tijdje aan het kijken zijn. Ik lach. "Ik waardeer je eerlijkheid. Maar, even serieus, eigenlijk heb je best wel gelijk. Het zijn gewoon een stel letters."
"Zijn jullie nog steeds bezig met die bucket list?", vraagt Niall. Ik knik. "Weet je wat op mijn bucket list staat? Free hugs uitdelen op straat. Dat lijkt me echt grappig." Ik klap in mijn handen, wat ik wel vaker doe als ik een idee heb. "Op mijn bucket list staat onherkenbaar de straat op gaan, dus in een vreemd pak of zo. Zullen we dat combineren?" Niall knikt enthousiast en geeft me een high-five.

Niet veel later komen we een soort feestwinkel uitgelopen. Niall is een levensgrote banaan en ik heb mezelf in een aardbeienpak gehesen. Ook halen we een doos uit een supermarkt en een schaar en een zwarte stift uit een andere winkel. We knippen rechthoeken uit de doos en schrijven 'free hugs' op het karton. Het is ondertussen al vier uur in de middag, dus we hebben nog twee uur.

We zijn al in een drukke winkelstraat, dus dat scheelt. Eerst lopen we beiden een beetje verlegen rond en hebben stilletjes spijt van deze impuls. Op een gegeven moment is Niall het zat en loopt op een klein meisje af, pakt haar handen en begint een beetje vreemd te dansen. Het meisje ligt in een deuk en na een klein dansje geeft ze hem een knuffel. Niall steekt zijn duim naar haar op en we lopen lachend verder. "Zo doe je dat," zegt hij. Ik volg zijn voorbeeld. Zo lopen we over een tijdje over de straat en alles gaat goed. Sommige mensen kijken ons een beetje vreemd aan, maar dat kan ons niets schelen. Ik heb besloten voor een middagje net zo care-free als Niall te zijn.

Helaas was dat niet mijn beste plan ooit. We hebben zo'n lol dat ik struikel, in de richting van de drukke weg. Ik zie mijn omgeving langs me zoeven en in no-time wordt alles zwart.

_____________________________________

7 Votes voor een nieuw hoofdstuk? ;)