Gone Girl (1D)

Hoofdstuk 14 - "Dat krijg je terug, Payne."

De volgende ochtend zien we Liam bij het ontbijt. Gelukkig doen we alle drie alsof er niets aan de hand is, zelfs Louis. Nadat hij me verteld had over zijn zusje gisteravond lijkt hij te zijn veranderd, op een positieve manier.
"Dus, Mexico," zegt Liam. "We gaan met een bus, toch?" Louis knikt. "Ja, er gaan een paar bussen naar Tijuana, net over de grens. Daar gaan we even rondkijken en dan op tijd weer terug, want je wil niet in die gebieden 's avonds nog lopen. Het is niet echt het gezelligste gebied zeg maar, het noorden van Mexico."

Als we ons eten op hebben gaan we gauw naar buiten. We lopen richting het centrum van de stad, waar veel meer busstations zijn. Liam en ik kijken overal onze ogen uit, maar Louis lijkt veel meer op zijn doel af te lopen. "Heb je al veel gereisd?", vraag ik aan hem. "Nee," antwoordt Liam. "Oh, sorry," lacht hij. Louis haalt zijn schouders op. "Niet echt, nee. Wel wat in Europa en ik ben in New York geweest, maar verder niet." "New York, vet! Daar zou ik ook nog wel eens heen willen," zeg ik. "Wacht maar," zegt Louis met een klein glimlachje. Wacht maar? Zouden we naar New York gaan na deze road trip?

Niet veel later vinden we de bus die ons naar Mexico brengt. Zo lang hoeven we er niet in te zitten, we zitten niet ver van de grens.
Tijuana is een redelijk moderne stad, maar echt veel van de stad zien we niet. Na een tijdje rondgelopen te hebben gaan we naar het strand, wat erg mooi is. Het zand is bijna wit en de zee is een hele mooie kleur blauw, precies zoals je altijd op van die foto's van een tropisch eiland ziet.
Als we ons hebben omgekleed en onze handdoeken op het zand liggen rent Liam naar het water. "Kom!", roept hij enthousiast. "Wat is er toch met dat kind?", vraagt Louis. Ik haal mijn schouders op. "Hij is gewoon blij denk ik. Blij dat hij dit mee mag maken." Ik sta op en loop richting Liam. Ik kijk vragend naar Louis, maar die schudt zijn hoofd. "Ik kom zo wel."

Onverwachts tilt Liam me op. "Oh nee, dat durf je niet," roep ik, maar ik weet al wat er aan zit te komen. Ik haal diep adem, knijp mijn neus dicht en wordt in het water gegooid. Spartelend kom ik weer boven. Ik ben nooit echt een goede zwemster geweest.
"Dat krijg je terug, Payne," zeg ik tegen Liam, die voor me staat te lachen. "Kom maar op, ik ben toch al in het water," zegt hij glimlachend. "Oh nee, ik dacht het niet. Dit krijg je goed terug, wacht maar. Ooit neem ik revanche."
Nadat we een tijdje gezwommen hebben wordt er keihard een opblaasbare strandbal naar Liam's hoofd gegooid. "Hé!", roept hij, maar begint te lachen als Louis achter hem in het water staat. "Je moet je vangkwaliteiten nog wat verbeteren. Anyway, doen jullie mee?", vraagt hij.

Ongeveer een uur later liggen we weer op onze handdoeken. Een stel Mexicanen komt bij ons staan. Ze vragen iets in het Spaans, maar gaan over op het Engels als ze zien dat we ze niet verstaan. "Willen jullie meedoen? We spelen volleybal daar verderop," vraagt een meisje. Ze wijst naar een veldje met een net iets verderop. "Klinkt leuk!", antwoord ik en sta gelijk op. Ook Louis en Liam doen mee.

Aan het eind van de middag nemen we afscheid van onze nieuwe Mexicaanse vrienden en gaan terug naar de bus.
Voor de bus staan nog drie mensen die in gesprek zijn met de buschauffeur. Het gesprek ziet er niet al te gezellig uit, het lijkt alsof de groep ruzie heeft met de buschauffeur.
Als we dichterbij komen blijkt dat ik het goed heb. De buschauffeur zegt ook iets tegen ons, maar ook dat verstaan we niet.

"De bus gaat vandaag niet rijden. We mogen naar San Diego lopen," vertaalt een van de mensen voor ons geïrriteerd.

_________________

Comment als je ook naar Ed Sheeran gaat maandag! (Ik ga ook, ik kan het nog steeds niet geloven :D)