Gone Girl (1D)

Hoofdstuk 13 - "Is iemand dood gegaan ofzo?"

Zoals jullie misschien wel/niet gezien hebben, de titel is van The Bucket List veranderd naar Gone Girl!

_______________________________________________

De laatste zin gaat nog een paar keer door mijn hoofd.

"Ik had een zusje. Nee, ik had er wel meer, maar dat ene zusje is waar het om gaat. Ze had kanker."

Ik weet niet precies wat voor antwoord ik verwacht had. Ergens ben ik opgelucht, want hij had natuurlijk net zo goed een of andere crimineel kunnen zijn die iemand vermoord heeft.

"Het spijt me," zeg ik. "Hoe gaat het nu met haar?" Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan, hij zei hád, niet heeft.

"Ze leeft niet meer," antwoordt Louis. Hij kijkt nog steeds naar de muur. "Sorry, het was ook een stomme vraag," verontschuldig ik me. Louis schudt zijn hoofd. "Dat had je niet kunnen weten."

"Hoe lang geleden overleed ze?", vraag ik. Ik wil niet nieuwsgierig overkomen, maar ik ben echt geinteresseerd. "Een half jaar." Dit verbaasd me wel, dat is kort geleden. "Is dat waarom je weg ging?", vraag ik voorzichtig. "Nee," antwoordt hij nors. Ik durf niet verder te vragen.

"Hee, ze kapten er al mee, stelletje spelbrekers. Wat een gezellige stemming hier! Is iemand dood gegaan ofzo?", vraagt Liam. Slechte timing. Louis staat op en botst expres hard tegen Liams schouder om hem aan de kant te duwen. "Lou!", roep ik, maar hij slaat de deur keihard achter zich dicht.

Liam kijkt me geschrokken aan. "Wat is er met hem aan de hand?", vraagt hij. "Hij vertelde me net dat zijn zusje een half jaar geleden aan kanker is overleden." "Oh my god," zegt Liam, die dit duidelijk niet aan zag komen. "Ik ben ook zo stom," zegt hij en rent ook de kamer uit.

Ik blijf op het bed zitten. Ik weet dat Louis niet op Liam zit te wachten, en al helemaal niet op ons allebei.

Zonder na te denken sta ik op en kijk in de koffer. Louis zou hier nooit geheime dingen in bewaren. Ik kijk in zijn nachtkastje, maar die is leeg. Zijn mobiel heeft hij meegenomen. Zuchtend ga ik bij het raam staan en kijk naar beneden. Ik zie meerdere mensen langslopen, maar Louis en Liam zijn nergens te bekennen.

Dan hoor ik opeens Louis' beltoon. Ik schrik me kapot en ga als een gek tussen alle dingen zoeken. Uiteindelijk vind ik het apparaat tussen zijn dekens. Ik kijk verbaasd naar het nummer en neem op.

"Mam?", vraag ik.

"Audrey, gelukkig. Ik was al bang dat ik je nummer niet meer had."

"Nou, gefeliciteerd, hier ben ik," zeg ik. Ik hoor mijn moeder zuchten.

"Ben je nog steeds met die jongen?", vraagt ze.

"Die jongen heeft toevallig een naam. Ik ben nog steeds met Louis, ja. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest."

"Zijn jullie.. Zijn jullie een stel?", vraagt mijn moeder voorzichtig. Ik lach.

"Ha, nee. Louis mag me wel, volgens mij, maar daar houdt het ook mee op."

"Oh. Oké. Dus je bent echt gelukkig?"

"Ja. En dan nog, zou het je echt interesseren?"

"Natuurljk, Audrey. Ik weet dat het niet altijd zo geleken heeft, maar je blijft onze dochter. We missen je."

"Dat is fijn om te weten, denk ik."

"Waar ben je nu?"

"San Diego. Morgen gaan we even naar Mexico."

"Dat klinkt super. Ik ben blij dat je zo'n zelfstandige meid bent." Dit zijn echt de meeste aardige woorden die ooit uit mijn moeders mond gekomen zijn, en dat in deze paar minuten.

"Tsja, ik kon ook niet echt anders. Sorry," zeg ik gauw. "Zo bedoelde ik het niet."

"Zal ik je over een tijdje weer bellen?"

"Doe maar, misschien heb ik dan meer te vertellen. Ik wacht nu op Louis en Liam."

"Liam?"

"Lang verhaal. Ik spreek je later, mam."

"Doei Audrey. Ik hou van je."

"Mhm," zeg ik en hang op.

Ik kijk geschrokken op als ik een deur open hoor gaan. Ik zucht opgelucht als ik Louis zie staan. Hij is kleddernat, blijkbaar regent het. "Mijn moeder belde. Ik heb bewijs," zeg ik snel als ik hem naar zijn mobiel in mijn hand zie kijken. Hij pakt een handdoek, gaat op zijn bed zitten en doet zijn schoenen uit. "Waar is Liam?", vraag ik. "In een kamer ergens aan de andere kant van de gang. Hij kwam zich verontschuldigen." "Het was een misplaatste opmerking, maar hij kon niet weten wat er was gebeurd," zeg ik. Louis haalt zijn schouders op. "Het sloeg nog steeds nergens op, maar ik heb gezegd dat ik hem vergeef. Als je het niet erg vindt ga ik nu even douchen." Hij staat op. "Louis?", vraag ik. Hij kijkt me aan. "Ben je boos op mij?" Hij kijkt naar mijn trillende handen, gaat naast me zitten en slaat zijn armen om me heen. Verrast knuffel ik hem terug. "Nee," zegt hij als hij loslaat. Hij loopt de badkamer in en niet veel later hoor ik het water van de douche.

Ik kijk naar het doorweekte vest dat op de grond bij de deur ligt. Er steekt een puntje van een papier uit de zak. Ik loop er naartoe en zie dat het een foto is. Ik kijk nog even naar de badkamerdeur om er zeker van te zijn dat hij me niet ziet. Het water loopt nog steeds, dus ik pak de foto.

Op de foto staan twee mensen. Louis, en naast hem een meisje die ongeveer een kop kleiner is dan hij. Ik kan zo zien dat het zijn zusje is. Ze hebben precies dezelfde lach en ik zie lichtjes in hun ogen.

Als ik haar nog een keer goed bekijk zie ik dat ze best veel op mij lijkt. We hebben hetzelfde haar eeen beetje dezelfde lach, alleen is zij duizend keer knapper.

Zou ik daarom Louis' 'kandidaat' geworden zijn? Omdat ik hem aan zijn zusje doe denken? Zou hij daarom zo weinig emotie uiten, omdat hij aan haar denkt als hij naar mij kijkt?

________________________________

5 votes voor een nieuw hoofdstuk? ;)

En de SMG video is net uit, aah! Wat vinden jullie ervan? Ik vind het leuk dat ze er weer een beetje in acteren! :)