Gone Girl (1D)

Hoofdstuk 6 - "Punt vier: vanuit een stad met een tentje naar een andere stad."

Als ik wat gerommel in de kamer hoor schrik ik wakker. Ik zit op een stoel aan een klein tafeltje, waar twee onaangebroken bakjes lasagne staan. Louis staat bij de deur, zo te zien is hij net binnengekomen. Hij kijkt naar de bakjes, maar zegt geen woord en gaat op zijn bed zitten. Ik durf niets te zeggen.

"Punt vier: vanuit een stad met een tentje naar een andere stad lopen," leest hij van een papier en houdt twee tassen omhoog. "Dat gaan we nu niet precies doen: we gaan met de trein naar de Blue Mountains en gaan daar wandelen. We vertrekken vanmiddag." Ik kijk hem aan, maar hij lijkt net te doen alsof er niets gebeurd is. "In de Blue Mountains gaan we kamperen," voegt hij toe. Ik slik. "Klinkt leuk," antwoord ik. Nu kijkt hij me wel aan. "Je klinkt niet erg enthousiast," merkt hij op. Ik wijs naar de lasagnebakjes. "Ik wilde mijn excuses aanbieden," zeg ik zacht. "Ik had het niet moeten vragen." Hij schudt zijn hoofd. "Nergens voor nodig. Ik ben het al vergeten," zegt hij en gaat tegenover me zitten. "Maar bedankt." Hij pakt een vork en stopt een hap lasagne in zijn mond. Ik doe hetzelfde. Lekker gezond ontbijt, maar dat is wel het laatste waar ik me nu zorgen over maak.

"We nemen de trein naar Katoomba," legt hij verder uit. "Dat is zegmaar het centrum van de Blue Mountains. Vanuit daar doen we meerdere wandelingen en slapen ondertussen in onze tent op campings. Ik hoop er maximaal drie dagen te zijn. Dan zouden we op de derde dag met de trein naar Canberra gaan, en vanuit daar vliegen naar een ander land." "Weet je al welk land?", vraag ik. Hij schudt zijn hoofd. "Ik dacht aan Amerika, als je dat oké vindt." Ik knik gelijk. "Klinkt geweldig!", zeg ik enthousiast.

Ergens word ik een beetje bang van zijn gedrag. Gisteren was hij heel aardig, gisteravond was hij kwaad op me en verdween voor de rest van de nacht, en nu zitten we hier gezellig koude lasagne te eten en te overleggen waar we heen gaan. Louis, die mij vraagt of ik het ergens mee eens ben, om het toch nog ónze vakantie te maken, in plaats van alleen de zijne. Wie weet wat er nog allemaal aan zit te komen.

Niet veel later zitten we in de trein. Louis laat me zien wat er allemaal in de twee plastic tassen zat toen hij vanochtend binnen kwam. "Een tent," zegt hij terwijl hij een ander klein tasje omoog houdt. "Een luchtbed," zegt hij en haalt zo een voor een alle spullen uit de tassen. Er zitten twee luchtbedden, twee slaapzakken, een zaklamp en twee kussens in. "Ik hoop dat ik niets vergeten ben," zegt Louis als hij de spullen weer in de tassen stopt. Ik schud mijn hoofd. "Ik denk het niet." Louis zet muziek aan op zijn mobiel en geeft een oortje aan mij. Zo zitten we tien minuten naar muziek te luisteren.

"Weet je eigenlijk al wat we in Amerika gaan doen?", vraag ik. "Dat is een verrassing," zegt hij met een grijns op zijn gezicht. "Maar geloof me: het wordt een hele leuke."

Een tijdje later zijn we in de Blue Mountains. Ondanks de naam is het niet blauw, en echt bergen zijn het ook niet. Het is wel een mooi natuurgebied, voor zover ik het kan zien. We halen een map van het gebied en Louis wijst aan waar de camping is waar we twee nachten gaan slapen. Het is niet ver hiervandaan, wat erg handig is aangezien Louis met twee gevulde plastic tassen en een koffer loopt. Niet echt ideaal in een natuurgebied. 

Na vijf minuten lopen zijn we er. Het is niet heel druk. We zetten ons tentje op, wat lastiger is dan ik dacht, en leggen onze spullen erin. "Goed. En nu wandelen," zegt Louis.

In de Blue Mountains zijn dus weinig bergen, maar meer kliffen en eucalyptusbossen. We lopen een stuk naar het zuiden, op weg naar een van de beroemste uitkijkpunten in het park: Echo Point. Vanaf daar zou je een mooi uitzicht moeten hebben op de beroemde zanstenen zuilen The Three Sisters.

De toeristenblaadjes en websites logen niet toen ze zeiden dat het een prachtig uitzicht zou zijn. Ik vind prachtig zelfs een understatement, nu ik hier zo sta. Louis leest wat in een blaadje wat we uit Katoomba meegenomen hebben. "The Three Sisters danken hun naam aan een Aboriginal legende," leest hij voor. "Volgens het verhaal zijn drie Aboriginal zussen verliefd op drie broers van een stam. De vader van de meisjes wilde geen verbintenis tussen beide families. De broers besloten om de meisjes te kidnappen, maar dat werd ontdekt en er braken gevechten uit. Tijdens zo'n gevecht richtte de dorpswijze een magisch bot op de zussen en veranderde de meisjes in steen zodat ze niet meer ontvoerd konden worden. Toen stierf die dorpswijze, dus de zussen zouden voor eeuwig versteend blijven." "Klinkt heftig," zeg ik. "En cliché," antwoordt hij. Ik haal mijn schouders op. "Beetje."

Na een prachtige maar ook vooral lange wandeling komen we terug bij de camping. "Ik ben kapot," zeg ik, blij dat we er eindelijk zijn. "Ik ook ja," antwoordt Louis. Ik vraag me echt af waarom hij zo aardig is vandaag. Waar zou hij afgelopen nacht uitgehangen hebben? Zou hij spijt hebben van zijn reactie gisteravond?

____________________________________

5 votes voor een nieuw hoofdstuk? ;)