Gone Girl (1D)

Hoofdstuk 20 - "Die ene waar je tante Lucy moet vinden!"

"Weten jullie wat op mijn bucket list zou staan, als ik er een zou hebben?", vraagt Niall als we een tijdje tegen de rand van de brug hebben staan kijken naar het uitzicht.

"Een handstand kunnen."

Ik lach. "Ik verwachtte even iets heel bijzonders," geef ik toe.
"Misschien moet je het gewoon bijzonder maken," antwoordt Niall. "Ik bedoel, als je hier een handstand doet, dan zie je de wolkenkrabbers op de kop." Ik buig mijn hoofd een beetje om te zien wat het effect is.
"Ja, daar heb je een punt."

"Ik zou zeggen: ga je gang. Wij helpen je wel omhoog," zegt Louis. Niall kijkt hem even twijfelend aan en zet zijn handen voor zich op de grond. Louis en ik gaan allebei aan een kant van hem staan. "Gewoon je voeten omhoog gooien, wij vangen je wel op," zeg ik. Niall doet een been omhoog en probeert de andere er achteraan te gooien, maar komt niet veel verder dan vijf centimeter boven de grond.
Hij probeert het nog een keer op een iets andere manier, maar faalt opnieuw.

"Dit is hopeloos," zegt Louis. Hij pakt Niall's been en trekt hem omhoog. Ik pak gauw Niall's andere been vast en samen hijsen we hem in een handstand.

"Uhm, jongens," zegt Niall een eentje trillerig.
"Ik sta de verkeerde kant op." Louis en ik kijken naar de kant die Niall uit kijkt en beginnen te lachen. Hij kijkt inderdaad richting het metrostation. We zetten zijn voeten op de grond en Niall staat met een rood hoofd op. "Wow, dat doet zeer. Oké, nog een keer."

Een paar hopeloze pogingen verder staat Niall eindelijk op zijn handen. "Dit moeten jullie zien, het is echt grappig!", zegt Niall. Louis rolt met zijn ogen. "Oké," zegt hij en laat Niall vallen. Omdat ik zijn andere been nog vast heb valt hij heel raar op de grond.

"Ik bedoelde niet nu, sukkel," lacht Niall. Louis glimlacht. "Oeps."

De volgende ochtend zitten we al vrij vroeg te ontbijten.
"Dus, wat gaan we vandaag doen?", vraagt Niall. "Ik dacht Empire State Building, dan naar Central Park en naar het Vrijheidsbeeld," stelt Louis voor. "Lijkt me een plan," stem ik toe.

Zo staan we niet veel later voor het Empire State Building. "Is het vreemd dat ik dit van een Paddington computerspel ken?", vraagt Niall. Louis en ik blijven even stil. "Oh, ik weet wat je bedoelt!", roept Louis opeens. "Die ene waar je tante Lucy moet vinden en de hele wereld voor dat mens over moet reizen!" Het lijkt alsof hij een ander mens is, nu hij over iets uit zijn kindertijd praat.
"Ja, precies ja!", zegt Niall enthousiast. "Dan moet je hier in de lift ofzo, en bij Central Park moet je achter een of ander kind aan skaten!" Louis knikt.
Ik kan me niet mengen in de conversatie want ik heb geen idee waar ze het over hebben, maar het is wel grappig om te zien.
"En vanuit het Vrijheidsbeeld moet je een boot herkennen, toch? Jeetje, wat heb ik dat lang niet meer gedaan."
"Ik ook niet! Ik was er helemaal over vergeten tot ik hier was. Ik weet nog zoiets waar je zo'n mens met een paraplu een trap af moest helpen, daar heb ik mijn halve leven aan verspild." "Ja, klopt!", zegt Louis lachend. "Wat een zeikte dat mens, zeg. Een klein waterdruppeltje op d'r bloemetjes en je kon weer helemaal opnieuw beginnen."

Het valt me nu pas op hoe knap Louis eigenlijk is. Ik vond hem altijd een beetje eng, de rokende jongen met tatoeages en een piercing in zijn lip, maar zoals hij nu voor me staat, met een lach die voor wereldvrede zou kunnen zorgen.

Wacht, wat zei ik?

Ik focus me snel weer op het gebouw voor me. De jongens zijn klaar met herinneringen ophalen en kijken ook omhoog.

Dan, alsof alles te goed ging te afgelopen dagen, verandert alles in een seconde. Louis' mobiel gaat en hij staart als versteend naar de naam op het schermpje. Het is zijn tante.

_________________

Kennen jullie dat Paddington spel waar ze het over hadden? Ik heb het gister weer eens gespeeld en oh man, wat is dat frustrerend zeg :')