Gone Girl (1D)

Hoofdstuk 21 - "U had drie levens kunnen redden?"

"Hallo," zegt hij stotterend. Niall en ik zijn doodstil.
"Louis," antwoordt ze, opgelucht dat hij opgenomen heeft.
"Ik wilde alleen even zeggen dat het iets beter gaat met je zusje," zegt ze. Louis zucht van opluchting. Zijn hand houdt trillend zijn mobiel tegen zijn oor.
"Ik.. Oké."
"En ik wilde eigenlijk ook weten hoe het met jou is." Ze zegt het alsof ze bang is dat Louis boos wordt. Wat zou er gebeurd zijn tussen die twee?

"Het gaat geweldig. Ik ben in New York," antwoordt hij kort.
"Wauw, New York. Ik ben trots op je, Louis."
"Oké. Doei."
"Doei."

Louis hangt op en begint te lopen. Niall en ik lopen zonder iets te zeggen achter hem aan. “Central Park?”, vraagt Louis, het telefoongesprek compleet negerend. “Klinkt als een plan,” antwoordt Niall. Hij kijkt me even onzeker aan. Ik haal mijn schouders op en met z’n drieën lopen we naar het park.

We halen een broodje en gaan op het gras zitten. We zitten net, of we horen een stem achter ons. “Louis?” We kijken om. Louis staart naar de man die achter me staat. Ik ken hem niet. “Louis, ik..” Louis schudt zijn hoofd, alsof hij niet wil dat de man verder spreekt. “Het spijt me, ik heb..”, gaat hij verder. “Nee,” kapt Louis hem af. “Stil.” De man kijkt hem geschrokken aan. “Ik zweer het, ik heb alles gedaan om..” “Hou op!”, roept Louis. Hij staat boos op. Niall en ik schrikken, maar blijven zitten.

“Ik weet dat ik de laatste ben die..”, probeert de man, maar Louis schudt opnieuw zijn hoofd. “Stop,” zegt hij, gedeeltelijk tegen zichzelf, alsof hij zich in moet houden. Ïk heb het geprobeerd,” zegt de man met een trillende stem. Dat is blijkbaar de druppel voor Louis. Hij doet een stap richting de man, balt zijn vuist en geeft hem een stomp tegen zijn gezicht. “Louis!”, roep ik geschrokken. Louis rent kwaad weg. Ik kijk met open mond naar de man. Hij ziet er oké uit, maar het is maar de vraag hoe lang dat duurt.

“Het spijt me zo,” zeg ik. Ik kijk om me heen. “Moet ik ijs halen?”, vraagt Niall. De man grinnikt. “Zó hard stompte hij niet hoor, jongen. En je hoeft je niet te verontschuldigen, het is niet jullie schuld dat hij zo is.” We kijken hem vragend aan. “Mag ik vragen waar u hem van kent?”, vraag ik voorzichtig. “Natuurlijk. Jullie hebben het verhaal gehoord van zijn ouders?”, vraagt hij. Ik knik. “Nou, ik was bij ze, vlak voordat ze wegreden in die auto. Ik heb Louis nooit meer gezien na dat moment, tot nu. Ik denk dat hij het me kwalijk neemt.” Hij zucht even. “Ik snap het wel. Ik bedoel, als ik ze tegen had gehouden, had ik drie levens gered. Maar ja, wat doe je op zo’n moment. Je feest, je denkt niet aan risico’s.”

Opeens flitst iets door mijn hoofd, iets dat Louis zei net voordat hij me vertelde wat er met zijn ouders was gebeurd.
"Louis!" Opeens kijkt hij me recht in mijn ogen aan. "Het was niet hun schuld, oké?", roept hij. Hij staat op en loopt de kamer uit.

“Het is niet uw schuld,” probeer ik hem gerust te stellen. “Wacht even, drie?”, merkt Niall op. “U had drie levens kunnen redden?” De man knikt. “Ja, Louis’ ouders en de beste vriend van Louis’ vader, die ook onze collega was.”

Ik kijk verbaasd naar de man. “Wacht even, dus u zegt eigenlijk dat zijn ouders iemand vermoord hebben? Wie zat er achter het stuur?”, vraag ik. Ik snap er niets meer van. Ik weet zeker dat Louis zei dat er twee mensen in de auto zaten. De man haalt zijn schouders op. “Ik denk niet dat je kan zeggen dat ze hem vermoord hebben, want dat was niet hun bedoeling, maar soort van, ja. Louis’ moeder reed.” De man kijkt om zich heen. “Moeten jullie niet naar Louis?”, vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. “Louis loog tegen me,” zeg ik. “Hij heeft dingen voor me verborgen gehouden, zoals dat zijn ouders niet de enige inzittenden waren.” “Het is voor hem lastig te verwerken, denk ik. Hij kende de man ook goed, en Louis is kwaad op zijn ouders. Voor wat ze hem en zijn zusjes hebben aangedaan, maar ook voor wat ze de familie van de collega hebben aangedaan. Het was natuurlijk onvoorzichtig van ze, maar zoals ik al zei is het ook gedeeltelijk mijn schuld.” Hij haalt even diep adem. “Louis kreeg de schuld, van mensen in het dorp. Zíjn ouders hadden dit allemaal gedaan. Mensen dachten dat hij een slecht mens was, omdat zijn ouders dat in hun ogen ook waren. Louis vermeed de opmerkingen door in een pub te drinken tot hij alles vergat, en tot niets meer tot hem doordrong. Alleen zo kon hij leven. Dat is ook de reden voor zijn vertrek denk ik, hij wilde niet dat zijn zusjes zagen hoe het met hem ging. Hij ging in Engeland rondreizen, zei hij. Hij was opeens weg. Maar nu is hij dus hier.”

We zijn alle drie even stil. Ik bekijk mijn mobiel, maar Louis heeft niets van zich laten horen. “Is hij veranderd?”, vraagt de man. “Ik weet niet hoe hij was voor ik hem ontmoette. Ik zag hem voor het eerst toen hij in Engeland ging rondreizen, zoals u het noemde. Maar ik denk niet dat hij de persoon is die daar weg is gegaan. Ik zie wel dat hij het vaak moeilijk heeft, maar ik denk dat het goed is voor hem om gewoon weg te zijn. Weg van de mensen die hem bekritiseren voor iets wat hij niet gedaan heeft." De man knikt. "Ik hoop dat hij gelukkig is, dat hoop ik echt," zegt hij.

We wisselen nummers uit. Ik beloof de man een beetje op de hoogte te houden. Hij voelt zich enorm schuldig over wat er gebeurd is. Niall en ik verzekeren hem opnieuw dat het niet zijn schuld is en nemen afscheid.

"Geen dag is saai als je met die gast omgaat," zegt Niall als de man out het zicht is. Ik knik. "Er zijn een hoop dingen die we niet weten van hem. Ik denk dat het tijd wordt dat we maar wat meer uit hem moeten krijgen, om er zeker van te zijn dat deze reis niet een heel ander doel heeft dan hij me verteld heeft."

______________________________________

Gelukkig Nieuwjaar!

10 votes voor een nieuw hoofdstuk? :)