Gone Girl (1D)

Hoofdstuk 16 - "Ik wilde dood gaan."

Even aarzel ik of ik naar buiten moet gaan, maar ik realiseer me dat dat onbegonnen werk is. Ik heb geen idee waar Louis is. Het is ook nog donker buiten, dus het is sowieso niet echt een goed idee om alleen naar buiten te gaan.

Nog een bonk, dit keer van iemand in de kamer boven me. Ik schrik weer wakker. Het wordt al iets lichter buiten. Op de klok zie ik dat het half vijf is. Van vermoeidheid val ik weer in slaap.

"Ze zagen de klif niet, oké. Één avond werden ze dronken en dat is gelijk hun einde geweest."
Ik schrik me kapot en zit gelijk rechtop in mijn bed. Ik kijk naast me en zucht van opluchting als ik Louis zie zitten. Het is ondertussen licht buiten.
Louis heeft grote, donkerblauwe wallen onder zijn ogen en zijn ogen zijn rood. Hij huilt niet.

"Louis! Ik schrok me rot!", roep ik. Louis antwoordt niet.

"Je moet niet denken dat ze alcoholisten waren. Dat waren ze niet. Het was een fout."
"Huh?", reageer ik. Ik had de eerste zin niet verstaan.

"Nooit beginnen aan dat spul. Voor mij is het toch al te laat. Het verpest je leven. Iets te letterlijk, als je het mij vraagt."

"Louis, is alles oké?", vraag ik. Hij staart naar de muur en lijkt niet door te hebben dat ik tegen hem praat.

"Louis!" Opeens kijkt hij me recht in mijn ogen aan. "Het was niet hun schuld, oké?", roept hij. Hij staat op en loopt de kamer uit.

Dit keer laat ik hem niet gaan. In mijn pyjama ren ik de gang op. "Louis, wacht," zeg ik en pak zijn schouder vast. Hij draait zich naar me om, gaat met zijn rug tegen de muur op de grond zitten en legt zijn hoofd in zijn handen.

"Ik haat ze!", roept hij. Ik snap er niets meer van en om heel eerlijk te zijn word ik bang van deze Louis.

"Haal even adem," probeer ik hem te kalmeren. "Ik heb echt niets gevolgd van wat je net allemaal hebt gezegd."

Het blijft nog even stil. Twee vrouwen komen langslopen en kijken ons een beetje afkeurend aan, maar ze zeggen niets. Ze denken vast dat we drama hebben in onze relatie of zo iets.

"Mijn ouders. Je vroeg hoe ze dood zijn gegaan," zegt Louis na een korte pauze. Opeens wordt alles een stuk duidelijker.
"Oh," antwoord ik. "Sorry. Ik was er nog niet helemaal bij met mijn hoofd. Wil je het me vertellen?" Hij haalt zijn schouders op en haalt diep adem.

"Mijn ouders waren redelijk rijke zakenmensen. We woonden niet in een villa, we hadden geen tien auto's en ook geen enorm zwembad in onze achtertuin, maar we hoefden niet naar de uitverkoop te zoeken, zeg maar. Om je een beetje een idee te geven." Ik knik.
"Dit is niet zo'n cliché verhaal over alcoholisten die mensen mishandelen, maak je geen zorgen. Het waren goede mensen, maar ze hadden het erg druk en dus nauwelijks tijd voor mij en mijn zusjes. Ik heb grotendeels mezelf en mijn zusjes opgevoed. Toen een van mijn zusjes kanker had is mijn moeder een tijdje gestopt met werken. Toen mijn zusje overleed is ze een tijdje depressief geweest, maar dat kwam deels omdat ze niet kon werken, bleek later. Ongeveer zes weken nadat mijn zusje stierf ging ze weer werken en was het eigenlijk net alsof het nooit anders was geweest." Hij haalt even adem en gaat verder.
"Twee maanden geleden moesten mijn ouders beide op zakenreis naar Gran Canaria, een Canarisch Eiland dat bij Spanje hoort. Ik was daar niet bij, maar collega's die er wel bij waren hebben me alles verteld.
Ze waren daar een week. Op de laatste avond hadden ze een feestje met al hun collega's die ook mee waren. Mijn ouders dronken bijna nooit, voor zover ik weet, maar die avond dus wel. Ze waren beide enorm dronken, maar gingen toch met de auto terug naar hun hotel. Vraag me niet waarom ze geen taxi namen of waarom hun collega's niet mee gingen, want dat antwoord heb ik niet. Ze zaten dus met zijn tweeën in een auto, op Gran Canaria. Ze moesten naar een stad iets verderop. Volg je het nog?" Ik knik.
"Mooi. Gran Canaria is vrij bergachtig en ze moesten langs een klif rijden. Ik weet niet of je ooit dronken geweest bent, maar het is lastig autorijden, dat kan ik je verzekeren. Ik weet niet precies hoe het gebeurde, maar ze zijn de klif afgeslingerd en zijn ik weet niet hoe veel meters naar beneden gestort."
Ik kijk hem met grote ogen aan. Ongelooflijk dat mensen zo onvoorzichtig kunnen zijn, zelfs terwijl ze thuis kinderen hebben.

"Ze waren op slag dood toen ze de grond raakten, volgens ziekenhuismedewerkers die ze hebben onderzocht. Dat was enigszins een opluchting voor ze. Maar goed, zo lieten ze dus mij en mijn zusjes achter."
"En dat was nog maar twee maanden geleden?", vraag ik vol ongeloof. "Zeven weken."
Ik laat alles even tot me doordringen. "Maar waar zijn je zusjes nu dan? Jij hebt ze toch niet ook achtergelaten?", vraag ik geschrokken. Hij schudt snel zijn hoofd. "Ze zijn bij mijn oom en tante gaan wonen. Ik mocht er ook heen, maar ik zei dat ik prima voor mezelf kon zorgen. Dat kon ik niet. Althans, toen niet. Ik was kwaad."
"Dat is te begrijpen," zeg ik. Hij haalt zijn schouders op.

"Om het verhaal even af te maken, vanaf de dood van mijn ouders tot ik jou ontmoette, heb ik op straat gezworven. Ik erfde een groot deel van het geld dat mijn ouders hadden en eigenlijk mocht ik het nog niet hebben, tot mijn achttiende verjaardag is het officieel van mijn tante, de zus van mijn moeder. Maar zij had het aan mij gegeven, omdat ik toch geld nodig had om van te leven.
Met dat geld heb ik eigenlijk mezelf verpest. Ik sliep op straat, rookte alles wat er te roken viel, dronk elke druppel alcohol die ik kon drinken en probeerde alles te vergeten. Ik wilde dood gaan."
Ik staar een beetje naar de grond. Ik heb echt geen idee hoe ik op dit alles moet reageren.
"Ik heb op het station gestaan, wachtend op een trein waar ik onder kon springen. Ik heb bij alle mogelijke manieren nagedacht hoe ik mezelf het beste van kant kon maken, maar ik heb niets gedaan. Ik besloot dat ik mijn zusjes dat niet aan kon doen. Maar ik wilde ook het geld van mijn ouders niet hebben. Ik kwam op het idee om een reis te maken en nou ja, here we are."

"Wat heftig," is alles wat ik kan zeggen.
"Tsja," zegt hij. Het blijft even stil.
"Zullen we ontbijten?", vraagt hij en staat op. "Is.. Is goed." Ik sta ook op en we lopen naar beneden. Louis sms't Liam, die vijf minuten later aan onze tafel zit.
"Ik heb goed geslapen man, ik sliep als een roosje," zegt hij. "Hadden jullie dat ook?" Louis en ik knikken. Louis wil duidelijk niet dat Liam iets van zijn verhaal van net weet, dus ik besluit mijn mond te houden over dat Louis de hele nacht weg is geweest.

_________________

Niall komt bijna terug in het verhaal, en het duurt ook niet lang meer voordat Zayn en Harry komen! :)

5 Votes voor een nieuw hoofdstuk? ;)