ZEMHERİ (TAMAMLANDI)

23. Bölüm

Merhaba. Sürpriz, beş gün sonra yine ben :) Önceki bölümde yaptığınız tatlı yorumlara dayanamadım ve beş gün de yetiştirmeye çalıştım. Benim dersler ve bol sorumluluklar yine başladı, o yüzden bir daha ki bölüm ne zamana gelir bilmiyorum. Size bu bölümü bırakıyor ve kaçıyorum.

Lütfen bölüm sonundaki duyuruya bakın :)

~~~~~~~~~~

Ben güçlüyüm !

O kadar güçlüyüm ki: Annem, babam, insanlar beni sevmese de ben kendimi seviyorum...

Annem sevmese de saçlarımı, ben seviyorum...

Ben aslında kendimi sevmeyerek en büyük zararı veriyordum kendime. Çünkü ben kendimi sevmeyerek kendi ellerimle savaş ortasında kalkanımı kırıyordum. Beni savunmasız bırakan el yine benim elim oluyordu. O yüzden de insanlar beni bu kadar kolay yaralayabiliyordu.

Her gün kendime yeni bir şey öğretecek, bir şeylerin farkına varacaktım. Kabullenecek ve çare gerekiyorsa o çareyi bulacaktım. Her yeni gün, yeni bir umut demekti artık...

Günün bitimine doğru kendime yeni bir şeyler daha katarken, nemli saçlarımı tarayan Arel'in elleriyle huzurla camdan göründüğü kadarıyla dışarıya baktım. Huzurlu ve mutluydum.

"Mis gibi kokuyorsun" dedi nemli saçlarımdan öperken.

Bu beni gülümsetmeye yetmişti.

"Teşekkür ederim"

"Zemheri, yakında taburcu edilirsin. Kararını verdin mi ?" Dedi merakla ve çekingence.

Zeynep ile uzun uzun araştırmış, gerekli şeyleri kartını bırakan kadın polis Havva Hanımdan öğrenmiştik. Zeynep ve Mehir ile bu konu hakkında konuşmuş ve zor da olsa bir karar vermiştim.

"Verdim. Kısa bir süre için annenin yaşadığı evde kalabilirim. Tabii annen de isterse" dedim.

Hızla arkamdan sarılıp yanağımı öptü.

"İstemez olur mu hiç ? Oda heyecanla bekliyordu kararını" dedi. Çocuklar gibi özgür ruhluydu duygularını yansıtırken.

Sevincini gösterme şekline gülümsediğim de, Arel benden ayrılıp tekrar saçlarımı tararken gözlerim dalgınlaştı.

"İfade ve bilgilendirme için gelen Polisler numaralarını vermişlerdi ya hani. Ben bugün onları aradım ve bir şey öğrendim" dedim.

"Ne öğrendin ?" İlgiyle konuşuyordu benimle.

"Onu tutuklamışlar. Mahkemeye kadar tutuklu kalacakmış" dedim. Artık hüzün bile hissetmiyordum. Koca bir boşluk vardı içimde.

Arel'in bir an eli duraksadı.

"Biliyorum. Tutuklandıktan sonra annen hastaneye geldi, seninle konuşmak istediğini söyledi. O sırada uyuduğundan seni görmesine izin vermedim. Ama uyanık olsan da vermezdim. Seni daha fazla üzmelerine izin vermeyeceğim !"

Bir burukluk oldu içimde. Ama o da zamanla geçecekti elbet.

"Bitanem benimle her şeyi konuşabilirsin, bunu sen de biliyorsun değil mi ?"

O kadar naif davranıyordu ki bana karşı, yüzümdeki burukluk hızla yerini içten bir gülümsemeye bıraktı.

"Biliyorum" dedim samimiyetle.

"Doktorlar da, ben de senin için endişeleniyoruz. Bu gibi olaylarda hastalar senin gibi bir tepki vermezlermiş, bunun için bir psikolojik destek almanın senin için daha iyi olacağını söyledi Doktor" dedi.