ZEMHERİ (TAMAMLANDI)

20. Bölüm

Doğum günü kızından merhaba 👋 Sonunda gelebildim. Sizi bu kadar bekletme sebebimi panomda açıklamıştım o yüzden tekrar kusura bakmayın.

Bugün benim doğum günüm ve sizden geçen sene de istediğim bir hediye isteyeceğim. Lütfen beni kırmayın :)

♡ Kapınızın önüne bir kap su veya yemek koymanız. (KOYMASANIZ BİLE KOYULANA DOKUNMAYIN )

♡ Bir çocuğu, sokaktaki küçük emekçi kardeşlerimizi, bakım evindekileri küçükleri ve hastanedeki kardeşlerimizi sevindirmeniz, onlara yardım etmeniz.

♡ Bir fidan veya çiçek dikmeniz.

♡ Kendinizi veya her hangi birini mutlu etmeniz...

(Bu bölümü ne zaman okuyorsanız o zaman da verebilirsiniz :) )

Hangisini yapmak isterseniz artık. Cidden beni çok mutlu edersiniz yaparsanız. Tabii sizin bunlar gibi bir fikriniz varsa o da kabulüm. Lütfen beni kırmayın ve bu hediyeleri bana çok görmeyin. Şimdi den teşekkür ederim. ❄♥

Multi: Cem Adrian = Ben Seni Çok Sevdim (Siz daha duygusal bir şeyler de tercih edebilirsiniz. Bana da yazın dinlediğiniz şarkıları. )

~~~~~~~~~~~

Arel ruhunu sevdiği kadının gözlerine, kalbini ise avuçlarına bırakmıştı...

Şimdi kalbi o ellerin arasında çaresizce çırpınırken nasıl çekip gidebilirdi ? Ruhunu hapseden o korkunun verdiği sıkıntıdan nasıl kurtulabilirdi ki ?

Sevdiği kadın yanında yokken, yaşadıklarını bile bile o eve göndermek yeterince zorken, bir de sıkıntı vardı ruhuna sirayet eden.

Arabanın camlarını açıp dışarıdaki soğuk havanın yüzüne çarpmasını sağladı. Kendine gelmesi gerekiyordu.

Bir süre daha bekleyip gidecekti. Kendini 'Sadece ailesiyle konuşuyordur. Önemli bir mesele olabilir ! ' diye avutmaya çalışıyordu.

Ne kadar kendini kandırmaya çalışsa da onun için atan çaresiz kalbi inanmıyordu.

Zemheri'yi zor duruma sokmamak adına arabayı çalıştırıp evlerinin önünden geçip gitmeyi düşündü.

Tam gitmek üzereyken yola çıkan Zemheri'nin annesinin yardım çığlıkları yolundan alıkoymuştu genç adamı.

Çıplak ayaklarla soğuk karın üstünde yardım çığlıkları atarak bir o tarafa, bir bu tarafa gidiyordu genç anne. Dudağından akan kansa sadece dökülen kanın onla sınırlı olmadığını, yere düşüp karı kirleten uğursuz rengiyle belli ediyordu.

Genç adam ise o anı asla unutmayacağına emindi !

Kalbi korkudan duracak gibi sızlıyor. Ama durmuyordu.

Şimdi değil diyordu. Şimdi değil !

Daha büyük bir acıyı bekliyordu sanki. Vakti gelince duracaktı.

Çalıştırdığı araba biraz yerinden oynasa da, hızla bastığı firen ile kar yüzünden zorlanarak durmuştu.

Bir telaş içinde hızla indi arabadan Arel. Elleri titriyordu. Daha dakikalar önce sevdiği kadına dokunan elleri şimdi boşluk hissiyle onu kahrediyordu.

Çaresiz kadının yaşlı gözleri, Arel'i buldu.

"Yalvarırım kurtar onu ! Öldürecek ! Bu sefer onu öldürecek, ne olursun kurtarın onu ! "