Yere çakılmayı, dizlerine batan çakıl taşlarını, avuçlarını delen dikenleri. Hepsini ezberleyecek kadar düşmeyi öğrendim ben...
İçini çeke çeke saatlerce ağlamayı, sonra hiçbir şey yokmuş gibi yüzünü kurulayıp gülmeyi, yüzümdeki maskeyi kusursuz gös...
Veeee yine ben :) Bölüm aslında iki gün önce gelecekti ama dedim ki bir sahne daha ekleyeyim. İki bölüm toplam 16 - 17 bin kelime olur derken 17. 815 kelime oldu :) Bu bölüm de 10 bin küsür. Bu kadar uzun bölümler atmışken oy ve yorumlarınızı eksik etmezsiniz umarım ♡‿♡
Multi: Semiramis Pekkan - Bana Yalan Söylediler
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar dilerim ♡
~~~~~~~~~~
Yaralayan zaman değil o zamanda yaşananlardır. Araya giren zamanda yaşadığın özlem, kavuşamamak, kırgınlıklar ve o zaman içindeki bilinmez yaşananlar yaralar insanı...
"Psikolojide bir sorunu düzeltmezsen, zamanla geçer en fazla ne olabilir, dersen olacak bu. Sağlam bir zeminin olsun ya da olmasın, binanın üst katlarında bir hata yaparsan o bina bir depremde yıkılmaya mecburdur" diye anlatmaya çalıştım o dönemdeki hâlimi onu daha fazla incitmeden. "Ben intihara meyilli bir insandım ve depresyondaydım. Depresyonun evresi belirli bir boyuttaysa ve hastalar erken fark edilip müdahale edilmezse sonu intiharla sonuçlanır" demem onda yeni enkazlar oluşturdu ama durmadım. "Zeynel Abi benim için kıymetli biri çünkü onun sayesinde kurtuldum. Ona çok şey borçluyum. Bugün o aradığında seninle tanıştırmak istemiştim aslında... Ona bile seni açık açık anlatamadım yıllar boyunca. Aslında ben seni kimseye uzun uzun anlatamadım. Sen benim içimde bir yaraydın ama ben yaramı öleceğimi bile bile sevecek biriydim. Kimsenin onu benden sararak almasını istemedim. Kanasa da acı da verse, kimse ona dokunmasın istedim. Çünkü senden bana sadece o yara kalmıştı. Ben içten içe seni hiç suçlayamadım aslında, biri suçlar diye de göğüs kafesimin içinde sakladım seni. Biri çıkarmak isterse eğer göğsümü parçalayıp alması gerekiyordu. Bu da benim de ölümüm demekti ve buna hiç kimse cesaret edemedi. Ben bile..."
Hislerimi kolayca dökebilen bir insan olmamıştım hiç. Şimdi dökme cesareti bulmuşken bölmek istemediğinden mi ya da söylediklerimin ağır gelmesinden mi bilmiyorum ama tek kelime etmeden pür dikkat dinliyordu.
"Hani dedin ya benden başka herkese gülümseyebiliyorsun, ben senin gülüşlerini solduruyorum, diye ? Sandığın gibi değil hiçbir şey. Zeynel Abiyi gördüğümde gülümseme nedenim onu her gördüğümde ne kadar çok şey başardığımı da görmem. Ve yine başarabileceğime olan umudumun artması. Ben kayalığın ucundan ikinci defa kurtulmuşken, hep bir umut vardır derim. Zeynel Abi de bu yüzden bana Küçük Kartal der. Kayalıklarda dünyaya gelen, yanlış bir hamlesiyle belki cesedi bile bulunmayacak ama yaşamaktan, kanat çırpmaktan, uçmaya çalışmaktan asla vazgeçmeyen. Küçük de olsa güçlü olan bir Kartal..."
Nedenini hiç söylemese de ben sebebini buna bağlıyordum. Ben, ucunda ölüm de olsa kanat çırpmaktan, uçmaktan korkmayandım artık.
"Zeynel Abi, benim akademisyen hocam olarak karşıma çıksa da psikologluğumu yaptıktan sonraki bağımız hep abi, kardeş gibi oldu. Bir daha ne hocam ne de psikoloğum olarak görmedim onu. Tabii o da beni..." Bunu o da söylemişti ya zaten. Her zaman yanımda olacağını ama bir abi gibi. "Gülümsemelerimin bir sana olmadığını, bir sende solduğunu sanıyorsun. Ama benim hayatım boyunca kayıtsız şartsız, güvenerek ve severek, en içten duygularımla gülümsediğim tek insan olduğunu bilmiyorsun. Sana diğer insanlara gülümsediğim gibi gülümseyebilirim ama diğer insanlara sana gülümsediğim gibi gülümseyemem, Aktan. Benim on sekizinde yaşamak için hiçbir sebebi kalmamış o kızdan bu güçlü kadına dönmem hiç kolay olmadı. İntihar etmeyi de düşündüm, dibi de gördüm, sonra kendim için yaşamaya karar vermem yıllarca tedavi görmem sayesinde oldu. Ben kendi yaralarımı iyileştirdim ama bizim açtığımız yaralar hâlâ ilk gün ki gibi taze. Hâlâ canımızı yakıyor. Ya gel iyileştirelim bizi ya da ben yapamam dersen daha fazla durdurmayacağım seni. Ben bugün ne dersem diyeyim son kararı yine sen vereceksin. Bu gece iyice düşün. Gelecek günler daha kolay olacak diyemem sana. Güvenin kestiği yaralar derin olur, iyileşmesi de zaman alır. Bu yüzden bazı günler çok zor olacak. Ama kalırsan yalnız olmayacaksın yaraları sararken. Ben de ellerimle sende açtığım yaraları saracağım" dedim omzundan başımı kaldırarak.
