Yere çakılmayı, dizlerine batan çakıl taşlarını, avuçlarını delen dikenleri. Hepsini ezberleyecek kadar düşmeyi öğrendim ben...
İçini çeke çeke saatlerce ağlamayı, sonra hiçbir şey yokmuş gibi yüzünü kurulayıp gülmeyi, yüzümdeki maskeyi kusursuz gös...
Keyifli okumalar diliyor ve diğer kurgum olan Sarmaşık İzlerini yazmaya kaçıyorum. Merak edenler varsa bölümden sonra oraya da beklerim ;)
Şarkı: Emre Aydın - Tam Dört Yıl Olmuş Dün
Fotoğraf ve şarkı aynı anda koyulmadı. İnat ettiğim için buraya koyuyorum :D
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~~~~~~~~~~
"Fatih'in sana söylediklerinden ve yaptıklarından haberim var Zemheri !"
Birkaç saniyemi olanları sindirmek ve anlamak için heba ettim. Geçen birkaç saniyeyle beraber Zeynep de konuşmasına devam etti.
"Sana, Aktan'dan ayrılmanı söylemesini, anılarını Aktan'dan almana sebep omasını, seni öyle bir dönemde mahvetmesini, dostuna olan ihanetini, her şeyi biliyorum Zemheri..."
Gözlerimi sıkıca kapattım. Kanıma hızla karışmaya çalışan kaygıya, derin nefesler alarak engel olmaya çalıştım.
Halledeceğim. Ben bunun da üstesinden geleceğim, diye telkin ettim kendimi.
Gözlerimi açıp karşımda söyledikleriyle biraz daha çökmüş Zeynep'e baktım.
"Bunun için mi nişanından bir gün önce Fatihten ayrıldın ?"
Vicdanım, sol omzumdaki şeytanla ittifak kurup fısıldıyordu yavaş yavaş kulağıma. Yine senin yüzünden birileri üzüldü. Varlığın bile onlara zarar veriyor, diyordu.
Zihnimin küçük bir köşesinden de bir ses fısıldadı. Bunu vicdan yaparak onlara yardımcı olamazsın. Kendine gel ve sağlıklı düşünerek olanları toparlayacak bir yol bul, diyordu o da.
"Evet. Âşık olduğum adam, birbirini seven iki insanı ayırmışken, ben onunla mutlu bir hayat kuramazdım. Sizin mutsuzluğunuzun üzerine, vicdan yüklü bir mutluluk inşa edemezdim" dedi Zeynep. Sesinden bile bariz belli olan acısına rağmen, omuzları sözlerimin arkasındayım dercesine dimdikti.
"Ne yaptın sen Zeynep ?" Derin bir nefes verirken gözlerimin dolmasına engel olamadım. "Olaylar senin sandığın gibi değil, benim gitmeme Fatih neden olmadı ! Ben tek bir şeye bakarak vermedim bu kararı. O dönem sağlıklı düşünemiyordum. Başıma gelenleri biliyorsun. Annemin vefatı, üzerine Mehir'in sahte cenazesi, kaçırılmam, mahkeme, öğrendiğim gerçekler..." Sayarken bile yorulduğum bunca şey, yaşarken daha çok yormuş ve beni yıpratmıştı. "Zeynep, Fatih'in yaptığı yaşadıklarım içinde belki de en masum olanı. Onca şey oldu ve ben verebileceğim en doğru kararın o zaman gitmek olduğunu anladım. Buna Fatih sebep olmadı. Buna Aktan sebep oldu, ben sebep oldum, yani yaşadıklarım sebep oldu !"
Onca sözüm Zeynep'i ikna etmeye yetmiş görünmüyordu. Sözleriyle de düşüncelerimi haklı çıkardı.
"Sen, Fatih'i en masumu olarak görsen de ben göremem. Senin gitmene sebep olup senelerce dostum dediği adamın gözünün içine baka baka iyi dost rolünü oynadı. Yaşadıkların içinde en hafifi onun yaptığı ama Fatih masum değil, Zemheri. Aktan'ın gözünde de benim gözümde olduğu gibi masum olmayacak. Çünkü senin yaşadıklarındaki en masum olan, bizim yaşadıklarımızın baş suçlusu..."
