His Last Chat Was Goodnight

CHAPTER 35

      Maaga akong umuwi sa bahay at agad akong sinalubong ni Sky. Nakangiti siya at mukhang masayang-masaya.

"Hey, how was-"

I slapped him. I slapped him hard.

There was silence until he faced me.

"Para saan yun?" tanong niya, nagtataka kung bakit ko nga ba siya sinampal.

"Why did you lie to me?" tanong ko pabalik.
"Alam ko na ang lahat, Sky." sabi ko.

"What do you mean?" he asked.

Uh, the audacity...

"Bumalik na lahat ng mga alaala ko." agad na sagot ko.


His face expression changed from confusion to sadness. 

"Why did you try to hide him from me?" malungkot na tanong ko sa kanya.

"Hide what from you?" tanong niya. Sinampal ko siya ulit. He grunted in pain.


"Why are you still lying to me? Alam na alam mo kung sino ang tinutukoy ko." nagagalit na sambit ko sa kanya.

"Si Max?" mahinang tanong niya.

"Of course si Max! Sino ba sa alam mo ang tinutukoy ko?" malakas na tanong ko sa kanya.


There was silence again and my tears began to run down my cheeks.


"I-I-I'm sorry. I-I had to protect you." he finally said to me.

"Protect me from what?" tanong ko na naman.

"Prinoprotektahan kita mula sa-"

"Mula sa ano-sa nakaraan ko?" sumbat ko.


He tried to talk again but I left him there. I got in my car at dumiretso sa kung saan inilibing si Max. Napaluhod ako sa harapan ng tomb stone niya at doon humagulgol sa pag-iyak.

"Max, I'm sorry..." bulong ko at ipinagpatuloy ang pag-iyak.




I spent almost an hour staying there, crying and talking to a fucking grave stone, all by myself. I kept saying sorry for leaving him in the helicopter.

"I'm sorry I left you there to die alone, Max." sambit ko na umiiyak pa rin.

"Kung pwede nga lang, I'd go back in time and die with you." I continued, letting out a painful chuckle.


"I fucking miss you, Max." mahinang dagdag ko.


"I fucking miss you too, mi amor."


   I immediately looked back and standing there was a tall guy with a hood covering his face. He removed his hood and smiled at me.


"Max!" I happily exclaimed sabay tayo para yakapin siya.

Niyakap niya ako ng mahigpit as I cried happily in his arms.



"You're alive." I stated, nakangiti sa kanya.

"Wait, you're alive?" I doubted.

"You're alive, Max, you're actually alive!" masayang sabi ko na tumatalon talon sa harapan niya.


He pulled me back for a hug.

"You're alive." masayang ulit ko habang niyayakap siya nang mahigpit.


Suddenly, we heard gun shots fired at us. Natamaan yung grave stone ni Max. Agad kaming nagtago sa magkaibang taguan kase di ako nahila ni Max kaagad. Inilabas namin ang mga baril namin at inihanda para sa anumang maaaring mangyari.

"Don't shoot, Maximillian." sabi ng isa sa kanila.

I recognized the voice instantly. It was Max's father


"Papa, anong ginagawa mo dito?" pasigaw na tanong ni Max, habang nakatingin sa'kin.

"I came to take you and your brother home, Maxi." sagot ng kanyang ama, na may tawa.


"I'm not coming with you, father. I'm staying here." 


Tumawa ang ama nito. "Alam ko na yan, Maximillian." sabi niya. "You want to stay here with her."


"Napaghandaan ko na rin yan." dagdag niya na medyo may banta sa'kin.


"¿Qué quiere decir, papa? (Anong ibig mong sabihin?)" tanong ni Max.



    I felt a gun pointed at my back. Di na ako nakalaban pa nang tinakpan nila ang mukha ko, and all I could saw was darkness. I fainted...

~~~~~~~~~~~~~~~~
    Naggising ako sa isang warehouse, nakatali mga kamay at paa ko sa kinauupuan ko at may takip yung bunganga ko. I tried to escape pero nasugatan lang ako. I tried to find my cutter in my hidden pocket pero napatigil ako kaagad nang may narinig akong mga yapak at tawa na papalapit.


It was Mr. Bautista and his crew. Lahat ng ibang mga kasama niya ay nakasuot ng maskara. Nakangiti siya sa'kin parang may masamang balak. Lumakad siya palapit sa'kin and he touched my chin, tilting my head to look up at him.


"Hindi ko alam kung anong pinakain mo sa anak ko na hanggang ngayon mahal ka pa rin niya." sabi niya sa'kin.


"Now he'll surely go home in exchange for your life." dagdag niya.

I stayed calm and he was angered by this kaya tinanggal niya ang takip sa bunganga ko.


"Aren't you scared, woman?" naiinip na tanong niya sa'kin pero di ko siya sinagot.


"Anumang oras ay pwede kitang patayin. Are you really not scared?" tanong niya ulit.

"If it means escaping this misery then I don't mind."  matapang na sagot ko sa kanya at mas lalo pa siyang nagalit sa'kin.

Nilabas niya ang baril niya at itinutok ito sa'kin.


"Go on shoot me." I said, seriously.

"Shoot me and your son will hate you till death." I threatened at wala siyang nagawa kundi itago ulit ang kanyang baril.


He stared right through my eyes and into my soul.

"Tell me, woman. What can I do to make him leave you?" tanong niya, leaning in closer to me.

I tried not to flinch. "Nothing." maikli at siguradong sagot ko.


He backed away from me. "We'll see about that, agente." huli niyang sabi bago sila lumabas mula sa kwartong kinalalagyan ko.


I thought I was finally alone but then may pinapasok siyang tatlong lalake na armado. Yung isa tumayo sa doorway. The second one stayed on my right as the other stayed on my left. Nakabitbit sila ng mga rifle.


But I'm sure na di nila ako babarilin. Their boss wants me alive, or else they're the ones dying. Sinubukan kong kapkapin ang cutter nang hindi masyadong gumagalaw, pero di ko kaya.

Isang maling galaw ko rito, papatayin ako ni Mr. Carlos. Sinubukan kong igalaw yung mga kamay ko pero masyadong masikip ang kadenang ginamit nila na pantali sa'kin. 


"Huwag kang masyadong magalaw. Sinasayang mo lang enerhiya mo dyan." sambit sa'kin ng lalakeng nasa kaliwa ko.

"Edi ok. Mamamatay din naman ako kaya ano pang silbi ng enerhiya ko." sumbat ko sa kanya.


"Ha?" nagtatakang ekspresyon niya at tumingin sa nasa kanan ko.

"Mamamatay daw tol." sabi niya sa kanya at nagtawanan silang dalawa. Napaupo yung nasa kanan dahil sa kakatawa.


Tangina, baliw ba mga tauhan nito?


"Di ka papatayin ni boss. Gagamitin ka lang niya para bumalik si boss Max." sambit ng nasa kanan habang tumatawa.

"Papalayain ka lang niya kapag pumayag si boss Max na bumalik sa Espanya kasama nila." dagdag ng nasa kaliwa at inayos nila ang pagtayo.


Kailangan kong kunin ang tiwala ng dalawang to kung gusto kong tumakas. Kaya yun ang ginawa ko. Nag-uusap usap kami ng matagal-tagal. Alam na pala nila ang pangalan ko kaya nagkwentuhan kami hanggang sa nagustuhan nila ako.


"Masaya ka palang kasama, miss Syph." sabi sa'kin ni Kyle, yung nasa kaliwa ko.

"Di na kami magtataka kung bakit pinlit na ikaw ang pinipili ni boss Max." dagdag ni Warren, yung nasa kanan ko.



"Tol, may pagkain ba kayo?" tanong ko sa kanila and they shook their heads as a no.

"Sorry po, miss Syph pero sabi ni boss Carlos, bukas nalang po kayo kakain." they politely answered.