His Last Chat Was Goodnight

CHAPTER 11

             After I ate, natulog ako para maibsan ang sakit ng katawan ko. Paggising ko may mga gamot sa bedside table ko tapos may orasan. Kinuha ko yung orasan tapos may papel na nakapatong dito.

"Take these painkillers." nakasulat sa sulat kaso walang nakasulat na pangalan kung sinuman ang nagsulat nito. Tinignan ko yung orasan, it was 11:08 AM. Shit, masakit pa rin katawan ko. I tried my best to stand up and go to the closet. Nandoon nga lahat ng gamit ko kaso wala yung suitcase ko. Kumuha ako ng damit ko tapos nag-diretso sa banyo.

          Nang matapos na akong maligo, nagbihis ako tapos nahiga ulit ako sa kama. Biglang sumakit yung ulo ko kaya ininom ko yung painkillers. 

Pumasok si Max na may dalang pagkain. I turned my back at him as he placed the food on the table.

"Syph, talk to me." sabi niya but I ignored him.
"Sige..." he said sadly.
"Kainin mo yan, kailangan mong lumakas." sabi niya tapos lumabas na.

                                                                                  ~~~~~~~~~~~~~
          Days passed at nanatiling ganoon yung relation namin ni Max. Siya lang magdadala ng pagkain ko tapos iiwan din naman ako. I wanted to see Sky so bad kase gusto kong mag-sorry sa nagawa ko sa kanya noong gabing yun.

Isang araw, hinihintay ko na si Max ang magdadala ng agahan ko but instead, it was Sky. The first thing I looked at was his leg. The leg that I shot. Nag-pipilay pa naman siyang naglalakad tapos nabalot ang kanyang binti. 

Nilagay niya yung agahan ko sa mesa tapos nginitian niya ako.
"Kumain ka..." he said happily.
"Upo ka rito." sabi ko nang napansin kong nakasandal siya sa pintuan.
"Kumain ka na." sabi niya tapos umupo sa tabi ko. Tinignan ko yung binti niya tapos pabalik sa mga mata niya.

"I'm so sorry, Sky." sabi ko na naluluha.
"I'm fine na. You don't have to worry." sabi niya tapos pinunasan yung luha ko. 
"Sige na, kumain ka na." dagdag niya.

Nang matapos na akong kumain, napansin ata ni Sky yung mga sugat ko kaya lumabas siya. Pagbalik niya, may dala-dala na siyang first-aid kit. Umupo siya sa tabi ko.
"What are you wearing under that jacket?" tanong niya.
"A t-shirt. Bakit?" tanong ko.
"Take it off." sagot niya sa'kin. Anu raw?
"What?" shocked na tanong ko.
"Oh sorry. Take that jacket off kase alam kong marami kang sugat at pasa." sagot niya habang tumatawa ng konti.

I took my jacket off tapos sinimulan niya akong gamutin.
"Is it okay na itaas ko lang ito ng konti?" tanong niya patungkol sa damit ko. Tumango ako. He slowly lifted my shirt so he can see my sides and applied betadine at tinapalan ng gauze yung mga sugat ko.

Nang matapos niya akong gamutin tinitigan niya ako sa mukha. 
"May sugat ka pa sa mukha." sabi niya and he treated them also.
"Where are we?" tanong ko sa kanya.
"Alaska." tipid na sagot niya habang tinapalan ng qauze yung sugat ko sa pisngi.

"Papabayaan ka na sana namin, kaso sabi kasi ni papa eh." sabi niya.
"Paano niyo nalaman na agent pala ako?" tanong ko sa kanya.
"Matagal nang alam ni papa. Ever since the meeting sa meeting room." sagot niya at sinabi niya sa'kin lahat ng detalye sa kung paano nalaman ni Mr. Carlos na galing ako sa USIA.

"Sigurado kang okay ka na?" tanong ko kay Sky.
"Oo. Natanggal nila kaagad yung bala." sagot niya sa'kin. Nag-usap kami tapos nagtawanan hanggang sa kailangan na niyang umalis. I didn't want him to leave... He was the only one I could talk to right now.

             Nang makalabas na siya, naligo na ako kaagad at nagbihis. Tapos pumasok sa isip ko, baka hinahanap na ako ng agency. Gosh, Syph. Tanga ka talaga. Ikalimang araw mo na to pero di ka pa nakapag-isip ng plano kung paano ka tatakas... Ang mga bintana sa kwarto ay mataas at malapit na sa ceiling. Kahit maabot ko to, di rin naman ako kasya. Ang pintuan ng kwarto ay ginagamitan ng key card. In and out kaya imposibleng makakalabas ako diyan. Mag-isip ka Persephone!!! Where did your training go?

Naka-ilang araw na akong nag-iisip ng plano pero wala eh. There's no way out... Biglang pumasok si Max. Nagkatitigan kami and I stood tall. 
"Palabasin niyo ako." sabi ko tapos bigla siyang lumakad palapit sa'kin.

"Lumayo ka." sabi ko as I backed away. Nagulat ako nang bigla siyang lumuhod sa harap ko at umiyak pa. I stood there frozen as he held my hands.

"Please, kausapin mo ako." sabi niya habang umiiyak.
"Por favor. (please) Talk to me."
"Kausapin mo na ako, Syph. I can't stand the silence anymore." sabi niya.
"Tumayo ka." I said coldly. Tumayo siya tapos niyakap niya ako. Hinigpitan niya yung yakap niya sa'kin habang umiyak siya.

          I stood there frozen... I had no idea what to do. Di ko alam kung itutulak ko ba siya o yayakapin ko rin siya. Nabasa na yung damit ko sa kaluluha niya.
"Talk to me, Persephone."-"Please..." sabi niya. Naramdaman ko yung sakit sa boses niya.
"Te amo..." he whispered. Napaiyak ako sa mga salitang iyon.

"Max." I said, pushing him away but I was too weak.
"Please, let me go." I said, weakly. Lumayo siya. His eyes were full of tears as he looked at me.

"Hindi ko na kakayanin pa, Syph." sabi niya tapos lumuha pa. He looked so weak, so vulnerable, just like glass.
"Max, tama na..." sabi ko na umiiyak din.
"Ayoko nang makipaglaro." dagdag ko.

"I know I messed up before, but please. Let me explain." he said as he walked towards me again. I blocked him with my hand.
"Get out." sabi ko.
"Por favor. Sales, Max..." sabi ko at lumuha. Niyakap ako ni Max ng mahigpit.
"Bakit? Bakit ka ganyan, Max?" tanong ko as I weakly hit his chest.
"Why do you keep hurting me?" tanong ko.
"Shhh..." he ushered and kissed my forehead.

I was so weak. I melted in his arms, crying about how he treated me in the past.
"I'm sorry..." he said quietly. 
"I'm sorry for not saying goodbye that day." sabi niya tapos hinalikan ako sa noo.

I was so speechless. He knew why I was mad at him.
"I'm sorry I didn't know how to take care of you better."-"I was young and naive. I took you for granted. And that was the worst mistake of my life." he said as he cried. I pushed him away.

"Just leave." sabi ko tapos tinuro ang pintuan. He stood there looking at me tapos lumabas rin. I felt defeated. Hindi na nga ako nag-succeed sa misyon ko, I was defeated also because I still loved him. I was just afraid of getting hurt again.

I'm not scared of loving, I was scared of not getting loved back because that's exactly what happened before...

I'm out of words already...