Ahiret eşim ol...(Bitti - Düzenleniyor)

[53]...ölüm...

"Belki de canım. Allah bilir.", biraz sonra Zübeyr uykuda olduğu için düzenli nefes alıp vermeye başladı. Bu minnacık beden ve üzerindeki küçük kafanın içinde sandığımdan daha olgun ve güçlü bir çocuk vardı, benden sabırlı. Onun gibi olmayı diledim bu sırada kapıdan gelen tıkırtı seslerini fark edince kalktım ve dürbünden bakınca Hureyre olduğunu görerek yere bakmasını izledim, kapıyı açmamı bekliyordu belli ki...

Kapıyı açtım ve öylece kaldım, baktım ona sadece o da bana baktı ardından kapının kulpunu aldı eline ve kapıyı kapattı. Kısa bir süre daha baktı yüzüme, inceledi, gözlerime tekrar çıkan bakışlarına karşılık vermedim o sırada yere bakıyordum çünkü. Kendimde yüzümü dahi yerden kaldıracak güç bulamaz olmuştum. Fark etti, allahu alem hissetmiş de olabilir, "Gel" dedi. Bu kadar basit bir anda koluyla omuzlarımı kavradı sanki çok kolay birşeymiş gibi. Ceketinin soğuğundan irkilsem de beni toparladığı için ve bunu bu kadar ustaca başardığı için sitem dahi etmeden hayranlıkla izin verdim. Solan geçtiğimizde beni koltuğa oturttu bir bez bebek gibiydim tek farkım gibi benzetmesinin fazlalık olmasıydı. Yanıma oturduktan saniyeler sonra ellerimi bana o an bir dev kadar kocaman gelen ellerine aldı tek yapabildiğim soğuğa karşı dirençten fazlasını gösteren ellerine ve sıcalığına hayran kalmaktı. Sımsıkı tuttu ellerimi ve bana sabah odamızda uyandığımdan o ana kadar süre gelen parmaklarımın uyuşukluk hissini unutturmayı başarmıştı.

"Konuşmak ister misin?", sorusuna net bir cevap vermek için ne sesimi kullandım ne de tek bir kelime etti, sadece başımı iki yanıma 'hayır' anlamında salladım, ki bu hareketimi bile sadece beni yeterince iyi tanıyan insanlar anlardı. Sonra yanımdaki insanın bana bu dünyada gelmiş ve gelecek olan insanlardan en yakın ve en güvenilir saydığım insan olduğunu idrak ederek sesimi kendime yabancı olarak kullandım "Şimdi değil Hureyre.", bakışlarım üzgünlüğümden gök yüzündeki ferahlık hissini aradı ve cama yöneldi, o an gördüm, hava yavaş yavaş açılıyordu. Şaşkınlığım dahi uzun uzun baktığım gök yüzünden ve bağdaştırdığım namaz vaktinden sonra kendini belli etti "Sabah namazını kılmadın sen daha ama!" ama  onun tek yaptığı bir elini sırtıma koymak ve diğeriyle her iki elimi de tutmayı başarmak olmuştu, sanki dünyanın en kolay fiiliydi bu yetenek. "Hava alanında kıldım ben namazımı, orda biraz beklemek zorunda kalınca mescitte kıldım.", yüzümü ona doğru çevirdim "Uçakları kalktı mı yani?". Hureyre bana tüm hislerini tek bir bakışıyla belli etti ve sözlü de yanlış anlamaya bırakmadan düşüncelerini bana aktardı "Sare, eğer istersen bir sonraki uçağa seni yetiştirelim sen de git. Ben Zübeyr'e yalnız da bakabilirim."

Umudun tohumları ışık hızında filizlendi kalbimde, etrafına saçtığı berrak ışık her ne kadar sadelikle beni kendime getirme çabasına girse de ben varlığından dahi güç bularak nereden geldiği belirsiz bir enerjiyle konuştum "Hakikaten mi? Tamam. O zaman..." ama aniden beliren umudumun patlmış balon gibi kontrolsüzce havada savrularak benden çok uzağa kaçması da anlık olmuştu. "Ama Zübeyr'de en az benim kadar üzgün. Ona bunu yapamam. Herkes gider ve sadece o geride kalırsa ne kadar kötü hisseder değil mi? Bunu o kadar küçük bir yüreğe yapamam.". Yorgunluğum yüzümde çukur misali derin bir edindiğinden yüzümü ovaladım ve tavana diktim bakışlarımı. Zübeyr'i bu kadar geride bırakabilmek için bambaşka bir insan olmam gerekirdi yanımda duran Hureyre benim gibi tavana bakmış ve sonra bakışlarını yavaş yavaş önümüzdeki sehbaya dikmişti, sanki demek istediği var da söylemek ve söylememek arasında gidip geliyordu asırlar sürmese de iki kişilik bir odada haddinden fazla süre gelen sessizliğin ardıdan Hureyre söylemek istediğini dile getirme kararı alarak konuştu, "İstersen birlikte Kur'an okuyabiliriz.", ona tereddüt etmeden firar eden bakışlarım durksadı o da bakışıma karşılık verdi ve düşüncesini açıkladı "Artık anneanen için yapacağın en iyi şey ona dua etmek ferahlaması için Kur'an okumak."