Ahiret eşim ol...(Bitti - Düzenleniyor)

[30]...çocuk...

Başını sallayıp abdest sırasını beklemeye koyuldu.

Sare beni namaza uyandırıp Mini buz dolabından çikolata yemeğe başladı. Namazım bitince onu hala o şekilde görünce öylece baka kaldım. Bir insan sabah sabah nasıl çikolata yiyebilirdi?

"Sare?"

"Mhm?"

Hâlâ aldığı o son ısırığı dolu dolu çiğnerken bana dünyanın en gereksiz tepkisini gösteriyor muşum gibi bir bakış attı. Karşımdaki görüntü beni fazlasıyla irite ediyordu

"Nasıl...neyse."

Yenilgi olarak kabullendiğim bu durumu öylece umursamamaya karar verip yargılamaya çok müsait bakışlarımı o görüp incinmeden indirdim, hemen ardından ona sabah sabah aç karnına çikolata yiyen eşim olarak değil, çok sevdiğim ve saygı duyduğum ahiret eşim olarak baktım.

Her gün, Allahu âlem her dakika onu yeniden tanıyordum. Elhamdülillah ki zinaya fırsat vermemiş ve bu saf hisleri yanlış kişiler için harcamamıştım. Açtığı son gofreti de bitince elinde duran diğerini bana uzatarak yanıma geldi. Başımla istemediğimi işaret ettim

"Ehh yok, ben böyle iyiyim."

"Nasıl?"

"Açım daha, açken çikolata yiyemem ki Sare."

Biraz güleç bir tavırla oturduğum yataktan hala ayakta bana gofreti uzatan Sare'ye baktım. O ise bana eğlenerek bakıyor ve "Ne demek çikolata yemem? Ciddi misin?"

Bir suç işlemişim de Sare bana neden bunu yaptığımı soruyormuş gibi bakıyordu. Sonra da yavaş yavaş çikolata paketini açarak devam etti, "Yani...benim eşim olarak, bana zevk veren şeylerin senin de hoşuna gidiyor olması gerekmez mi?"

Bana saniyelik bir bakış attı ve hemen ardından üzerime atlayarak gofreti dudaklarıma bastırdı, "Mhm Sare höööyy..."

Tam mırıldanıyorken onun muhtemelen asla pes etmeyeceğini anlamış ve savaşı bırakmıştım. Dişlerimin arasına sıkıştırdığı gofrete durup zaferi kutlarcasına baktı, tabiki gülümsemeyi unutmadan.

"E bazı zamanlarda seni kendi mutluluğun ve iyiliğin için zorlayabilirim, değil mi?"

Gülerek bana bakıyor ve baktıkça gülüyordu. Bunun sonucu ise karnını tutarak gülen bir Sare idi. Nefesi tükenip tekrar derin bir nefes aldıktan sonra tekrar yanıma geldi. Ben ise bozuk atıp gülme sesinin bende sebep olduğu sevinci içimde yaşıyordum. Yanıma yeterince yaklaşınca onu yanıma çektim, her ne kadar ufak bir çığlık da atsa utanarak yere baktı.

Nasıl oluyordu da diğer kızlar herkesin içinde kamuya açık dediğimiz kadar mahremiyetin olmadığı yerlerde hiçbir düşüncesi olmadan, çekinmeden, hiç utanç duygusunu hissetmeden her duyguyu 'özgürce' ifade edip yaşayabiliyordu ama benim Sare'm burada benim yanımdayken bile o koruması en güç olan utanç duygusunu kaybetmeden muhafaza ediyor ve bu yüzden benden bakışlarını kaçırabiliyordu?