My Future In Her Past (1st Book Of 'In Her Past' Series)

Chapter 58

Everyone turned towards the direction of the man that shouted those words.

She expected it to be Isagani.

She thought that he found a way to travel to her time and stop the wedding.

She thought that he will walked towards the altar and grabbed her arms while saying, "Asawa ko ang pinapakasalan mo."

She thought that he would whisk her away from that place and take her back home.

Home.

Such a lovely word for a wandering soul like her.

Sadly, there was no Isagani that came to ran away with her. To ran away from those horrid people that kept on saying that she was losing her mind.

Ang nasa bungad ng garden ay hindi si Isagani ngunit ang isang matandang lalake na mukhang nasa around 50 or 60 years old na. Everyone watched him stride towards the altar and to where she was standing. Tumigil ito sa paanan ng hagdanan kaya naman nakatingala ito sa kaniya. May dinukot ito sa bulsa nito na isang envelope na mukhang napaglipasan na ng panahon.

He handed it to her while saying, "Ms. Cassidy, ako po si Nestor. Anak po ako ni Nanay Mutya. Sabi niya po ay ibigay ko itong sulat sa inyo bago po kayo makasal. Importanteng-importante po daw. Matagal na po naming tinago ang liham na iyan at ngayon nga daw ang tamang panahon upang mabasa niyo ang pinakaiingatang bagay ng mga Torres at Garcia sa mahigit isang daang taon."

Kahit naguguluhan ay inabot niya ang envelope na binibigay nito sa kaniya. It was distinctively old. Para bang kung hindi siya mag-iingat ay maaari niyang mapunit iyon. She carefully flipped it and the words that were written in a very familiar cursive writing made her choked in tears.

At the back of the envelope, two small words are written at the upper left side. It says:

'Bebe ko'

There and then, she realized that indeed everything was true.

Na hindi niya panaginip ang lahat. Na hindi siya baliw para iyakan ang nawalang anak sa sinapupunan niya. At alam na alam ng puso niya na si Isagani ang nagsulat ng call name nila sa envelope na ito.

She quickly but carefully opened the envelope and pulled out the letter inside. She was only able to read the 'Mahal kong Horatia,' when she suddenly cried again.

It was indeed true.

Pinahid niya ang mga luha sa pisngi at hinarap ang matandang lalake.

"Manong, may dala po ba kayong sasakyan?" tanong niya dito.

The old man nodded his head in confusion.

"Good. Manong, itakas niyo po ako," ani niya sabay hila sa kamay ng matanda.

She didn't pay any attention to Oliver's enraged shouts or the guest's murmur of disapproval. She continued walking away from her own wedding.

Nang nakalabas sila sa garden venue ay nilingon niya ang matandang lalake at tinanong kung saan nito pinark ang sasakyan nito. The old man pointed at the right side of the parking lot kaya naman naglakad na sila papunta doon. When they were settled inside, Manong Nestor looked like he was still catching up with what happened. Mukhang hindi pa nagsisink-in sa utak nito ang nangyari.

"Uhmm . . . Ma'am . . . Saan ko po ba kayo ihahatid?" nag-aalangang tanong nito sa kaniya.

She looked down at the paper and envelope that were safely tucked in her hands and said, "Sa sementeryo po."

¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤

She was holding the long trail of her wedding gown while she was walking inside the cemetery.

Nag-aalangan pa si Manong Nestor kung ihahatid ba talaga siya sa sementeryo ng sinabi niya na dito niya gustong pumunta. Inalok pa nga siya nito na idadaan na lang muna daw siya sa apartment niya upang makapagbihis ngunit tinanggihan niya ito. Kaya kahit nagdadalawang-isip ay hinatid pa rin siya ng matandang lalake sa sementeryo.

Napa-igik siya nang masangit sa mga halaman ang trahe de boda niya. Sinubukan niyang hilahin iyon ngunit napunit lamang ito kaya naman pinunit na lang niya ito ng tuluyan. When she finished untangling her wedding gown from the grasp of the plants in the cemetery, she then  continued walking towards the back part of it.

Maingat niyang binuksan ang gate na nagsisilbing harang sa mga libingan ng mga Santos at Torres mula sa mga libingan ng ibang lahi. Unlike before, this place doesn't look abandoned or forgotten at all. Malinis ang paligid at mahuhulaan mo talagang may caretaker ang mga libingan dito. Walang ligaw na halaman na tumutubo. Halatang linggo-linggong winawalisan ang lugar at may mga mamahaling bulaklak na nakatabi sa lahat ng mga libingan. Ibang-iba sa sitwasyon ng mga ito na una niyang nabungaran nang nagsisimula pa lamang ang kaniyang sleeping problems.

She slowly walked towards the resting place of Isagani and Analyn. Takot na takot siyang lumapit doon at lumuhod sa harapan ng puntod ng mag-asawa ngunit nag-ipon siya ng lakas ng loob at nagpatuloy. Katulad ng iba ay marami ring mga bulaklak ang nakalagay sa gilid ng mga ito ngunit hindi iyon ang nakaagaw ng kaniyang pansin.

What caught her attention was the name of Analyn on the gravestone.

'Analyn Horatia Garcia'

Iyon ang nakalagay sa puntod.

Unti-unting nag-unahan ang kaniyang mga luha sa pagpatak.

"Sorry mahal," iyak niyang sabi. "Sorry kung hindi ko alam kung paano bumalik sa piling mo. Sorry kung hindi ko natupad ang pangako ko na hindi kita iiwan. Ginawa ko naman ang lahat. Siguro pinaglalayo lang talaga tayo ng Diyos sa isa't-isa. Siguro kahit na anong gawin ko . . . mamamatay pa rin pala talaga ako."

Hinaplos niya ang pangalan ni Isagani at lumuha ulit.

"Bebe ko . . . hindi ko alam ang gagawin ko ngayon. Natatakot ako. Wala ka na kasi sa tabi ko," nginig niyang sabi dito.

Wala na siyang pakialam kung magmukha siyang baliw dahil sa ginagawa niya at pagtawanan pa siya ng ibang tao.

They don't matter to her. Isagani is the only person that matters to her.

"Isagani . . .diba nangako ka? Diba sinabi mo na hahanapin mo ako kung sakaling mawala man ako? Saan ka na? Bakit wala ka pa dito? Kailan ka ba dadating?" parang tanga niyang tanong sa hangin habang humahagulhol.

Mas lumakas pa ang kaniyang iyak habang binabasa ang sulat nito para sa kaniya.

Iyak lamang siya ng iyak.

Mga huni ng ibon at ang mahinang simoy ng hangin ang nagsisilbing saksi sa pighati niya.