The Mysterious Book Of Alia Madriana | COMPLETED

Kabanata 4: ROOM FOR ANSWERS

WORDS YOU'LL ENCOUNTER:

Sentus – Senex + vetus (old/ancient)

Develus – Deveveo (curse) + oculus (eye)

---

NIGHT came once again. Humiga na ako at pinikit ang aking mga mata. Nakakapagod ang ginawa ko sa buong maghapon. Buong araw akong naglalakad palibot sa k'wartong ito. Minsan pa'y tinutulog ko na lang.

Napabaling ako sa kanan nang hindi ko nagustuhan ang p'westo nang pagkakahiga ko. Papalit-palit ak ng posisyon, hinahanap kung saan mas komportable. Pero lumipas ang ilang minuto, napabalikwas ako nang bangon.

"Di ako makatulog."

Hindi ako dalawin ng antok. Siguro dahil maghapon na lang akong tulog. Gising na gising ang diwa ko at ang mata ko'y mulat na mulat, kasing liwanag ng buwan.

Hinawi ko na lamang ang kumot at tumayo. Maybe, it'll be nice if I'll take some fresh air. I think the whole day wasn't enough for me to realize everything. Magpapahangin muna ako at sana mayamaya'y dalawin na ako ng antok.

Naglakad ako palabas ng k'warto. I closed the door slowly without making any sound. Baka magising pa ang iba. I'm sure lahat sila ay nagpapahinga na. Napapatanong rin ako sa sarili ko kung ano ang ginagawa nila sa boong maghapon. Unlike me, I'm sure may pinagkakaabalahan sila.

The cold and dark corridor greeted me again. Nilibot ko ang aking mga mata sa lugar. Ngayon lang ako nagkaroon ng oras para bigyan ng pansin 'to.

May pagka-vintage ang desenyo ng lugar at may mataas na kisame. Agaw pansin din ang mga chandelier na nakahelera sa itaas pero nakapatay ito at tanging maliliit na led light lang ang nakabukas sa hallway na dadaanan mo.

The long hallway was designed by a long thick curtain, covering the wide windows. Numbers of doors were also there, rooms inside. It's like a small palace, I guess. I wonder how we get here.

Nasa'n ba talaga kami?

I followed the light given by the led. Sa kabilang side ako naglakad dahil sa kanan ang daan patungo sa ibaba kung na saan ang sala at kusina.

Habang papalapit ako nang papalapit, lumalamig ang pakiramdam ko. Nararamdaman ko ang unti-unting paglakas ng hangin. Hindi naman ako nagkamali dahil pagkarating ko ay natanaw ko ang nakabukas na pinto palabas sa balcony.

As I walked closer, I stopped visualizing a figure. He was standing there quietly, looking directly at the night sky.

Hindi na ako nag-aksaya ng oras at lumapit sa kaniya. Mukhang malalim ang kaniyang iniisip dahil hindi niya napansin ang paparating kong presensya.

"Ang lalim ng inisip natin ah."

My voice caught his attention. Mabilis siyang nawala sa kaniyang pag-iisip at gulat na tiningnan ako.

"Ginagawa mo dito?" Umatras siya ng bahagya.

"Visiting a friend?" I tell a joke and I saw how he smirked. "Biro lang."

I can still remember when I met him at the hospital. Ginaya ko lang naman ang sinabi niya sa akin noon. Though, I knew it at the first place, hindi talaga 'yon ang bagay na pinunta niya roon. There's something about him that I didn't know.

"Mukhang okay ka na," he sarcasticaly said as he put his hand on his pocket.

I can agree to disagree. This past few days, after about what happened between me and Raven in the forest, I can say that I am healing... slowly. I am recovering from the pain of the past. Though, there might be some time that it'll attack me but I'm trying my best to fight that.