The Mysterious Book Of Alia Madriana | COMPLETED

Kabanata 14: ERGO ERASMUS MYST

Can we travel back in time?

Do humans can really hop into a time machine and go back in the past?

As light immensely scattered all over the room, I felt like I was born back in 19s, living at the same time and place of my ancestors. Parang isang warm hole ang pintong pinasukan namin at binalik ako sa nakaraan.

Sa mga oras na 'to, pakiramdam ko'y nakarating ako sa isang silid na makasaysayan na tila wari'y nagbalik ako sa lumang panahon. Mababakas mo sa mga librong pumapaligid sa buong silid ang kalumaan nito at ang amoy nito ay nangingibabaw. Tanging isang lamesa na may dalawang upuan sa magkabilang gilid ang nakalagay sa gitnang bahagi ng silid, at dito'y may nakapatong na isang maliit na jar na kung saan presentableng nakalagay ang isang puting feather.

"Paano mo nalaman ang lugar na 'to?" tanong ko habang tinatagtag ang ilang lawa ng gagamba na kumakapit sa mga libro.

Nilapat ko ang aking daliri sa shelf at pinadulas ito doon. Kitang-kita ko ang dumi na kumapit dito pag-angat ko ng aking kamay. Mukhang hindi na nalilinisan.

"Raven?"

I heard nothing, so I turned to him and give a dart glance, as if looking for answers.

"Raven..." I titled my head. "Pa'no mo nalaman ang lugar na 'to?" tanong ko muli sa kaniya, pero sa mga pagkakataong ito ay mas mabagal ang aking pagnanalita.

Hindi siya muling sumagot. I threw the questions twice, and it felt like I got rejected twice also. Hindi niya naisip mag-aksaya ng oras para sagutin ang tanong ko. Tumingin siya sa akin ngunit 'agad ding umiwas. Lumunok pa siya bago nagsimulang lumakad para matakasan ako.

Mabilis kong nahigit ang bag niya dahilan para mawalan siya ng balanse. Mabuti na lang mabilis ang reaction niya. He recovered his balance by anchoring his right leg from the back.

"S-Sorry." Nabitawan ko na lang tuloy ang bag niya dahil sa gulat. "I just want to know—"

"I just did," tipid niyang sagot.

Parang umurong ang dila ko nang marinig ang tono ng kaniyang pananalita. Inayos niya ang sakbit ng bag sa kaniyang likod at pinagpatuloy ang lakad papunta sa lamesa.

I have so many questions in mind. It's just I found it disturbing that he knew something that wasn't supposed to be known. Pakiramdam ko ay may mga salita akong hinihintay sa kaniya. Naghihintay ako ng kwento na tatabon sa mga tanong na unti-unting naghahari na isip ko.

Kahit iba ang sinasabi ng gut ko, I must play this role. The fact that he let me see this was enough to testify that he trusted me. And maybe I should trust him also. Pinagwalang bahala ko na lamang aking tanong at sumunod sa kaniya.

"Hindi ko lang maisip na may ganito pala. Ang galing lang dahil pakiramdam ko, nagbalik ako sa lumang panahon," pagsisimula ko ng usapan. I also gave a soft laugh to ease the heavy atmosphere between us.

"You know..."

He's starting.

"Matagal ko nang alam ang lugar na 'to." Humarap siya sa akin at umupo sa lamesa habang nakatuon ang dalawang kamay sa magkabilang gilid niya. "Wala lang akong pinagsasabihan."

"Matagal na?" pagkukumpirma ko at matipid na tango ang tinugon niya. "Since... when?"

"Since I was a child."

"Child? You mean, child? As in... child?" I repeated asked. I even placed my open hand on my hips as if demonstrating the height of a kid.

His eyes crinkled at the corners. "My father is an Alumni of this school."