| Bir ajanın iş adamına ihaneti.|
Elleri yumruk halinde nefret kusan bakışlarla yüzüme baktı. "Bunu bana nasıl yaptın? Her şey bu kadar mı değersizdi senin için?" deyip o yumruğunu masaya vurdu.
Kılım kıpırdamadığı halde onun yüzüne baktım. "Mecbu...
Şu an profilimde Mutena isimli kurgu yayınlıyorum. Mutlaka bir göz atın. Konusu* Popüler Alp disiplini yıldızı Andıç Gözcü ile yıllar önce hafızasını kaybetmiş Mayda Ünsal'In gizemli karşılaşmasıyla geçmişteki sırlar teker teker çözülüyor. Onların ki tesadüf müydü kader miydi? Mayda'nın geçmişinde neler olmuştu? Bunları merak ediyorsanız göz atmanızı tavsiye ederim.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Hayat aslında ikimiz için de cehennemdi. Beni kendi hatalarımla, onu ise benimle sınamıştı." -U.M
Koral'in elinde dönüp duran zarf aslında benim kaderimi belirliyordu. Burada, onunla aynı odada olmaktan rahatsızlık duymuştum. İstemsizce kaşlarım çatıldığında onun bu kadar cesaretli olması beni şaşırtmıştı doğrusu. Elinden zarfı aceleyle çekiştirdim. O zarfın arkasında Mehir Akgün yazılmıştı. Banaydı; sanki ölümün habercisi gibi onu okumamı bekliyordu.
"Bana ait olan eşyalara dokunmazsınız,"
Gözlerimdeki hırçın dalgaları def etmeden bakışlarımı ona kilitledim. Sanki o da bu sinirimin sebebini anlamış gibi parmaklarımın arasında sıkıca tuttuğum zarfa kaydı.
O ise sanki bunu söyleyeceğimi bekliyormuş gibi, "Haklısınız," dediğinde yanından geçip gidecekken bir kez daha beni tok sesiyle durdurmuştu.
"Yarından itibaren bizim şirkette çalışacaksınız. Bunu unutmayın." diye bir kez daha ikazda bulundu. Oysa ben onun olduğu bir yerde çalışmak hiç ama hiç istemiyorum.
Dudaklarımı yalayarak derin nefes aldım. Hadi ama söyle de bitsin bu çile. Ancak söyleyemezdim ki. Senin emeklerini çalan hırsız benim diyemezdim. Zira yine çalacaktım; ondan çok fazla şey alacaktım. Bu kez ise ne alacağımı bilmek daha fazla canımı, ayriyeten vicdanımı rahatsız ediyordu.
"Anlıyorum. İş konusunda yetersizim ancak burayı öylece bırakamam. Üstelik Didem Hanım'a ne derim? Çalışalı daha bir hafta bile olmadı."
Sesimdeki o rahatsız olan tının farkındaydı. Koral derin nefes aldığında bedenindeki tüm kaslar giydiği tişörtten belli olmuştu. Bakışlarımı onda sabitlemek istemiyordum ama bunu da pek becerdiğim söylenemezdi.
"Polat Bey, Didem Hanım'ın iş vereni. Yani eminim ki, onun çoktan haberi var. Zaten bana da kendisi söyledi."
İstemsizce bu zamana kadar yalnızlığın ve tecrübesizliğin verdiği tedirginlikle ona baktım. Sanki ne söylediğimin farkında gibiydi.
"Neden bu kadar şüphecisin? Sana yalan söylediğimi mi düşünüyosun?" dediği sırada üzerime geliyordu. Evet, belki de hayır. Şüpheciydim çünkü bu zamana kadar hiç kimse bana karşı dürüst olmamıştı. Tuğşat bile beni bırakacağını söylediğinde ona inanmıştım. Oysa her seferinde nasıl da yanılıyordum.
