GÜLDEN KÜLE +18 (FİNAL OLDU)

54. BÖLÜM •BİR KEZ DAHA KORAL VE MEHİR•

Finale son 2 bölüm. Ağlamaktan helak oldum! Gerçekten de yaşadıklarına o kadar üzülüyorum ki. Benimle yorumlarda buluşun da birlikte ağlayalım :)

Şu an profilimde Mutena isimli kurgu yayınlıyorum. Mutlaka bir göz atın. Konusu* Popüler Alp disiplini yıldızı Andıç Gözcü ile yıllar önce hafızasını kaybetmiş Mayda Ünsal'In gizemli karşılaşmasıyla geçmişteki sırlar teker teker çözülüyor. Onların ki tesadüf müydü kader miydi? Mayda'nın geçmişinde neler olmuştu? Bunları merak ediyorsanız göz atmanızı tavsiye ederim.

İnstagram: ulduzmakh Takipte kalın canımsular.

Multideki şarkıyla okuyun- Hande Mehan - Sen beni güzel hatırla.

Keyifli okumalar!

***

Mehir'den.

Hayat bir ayrılıktan ibaret olmamalıydı ama bunca zaman hep ayrılığın tadi damağımdaydı. Üzücü olan neydi biliyor musunuz? Bu ayrılıklarda hep kalan taraf ben oluyordum. Alışmış olmalıydım değil mi? Ama alışmamıştım; alışsaydım göğsümde bir acı olmazdı. Keder beni bu kadar sarıp sarmalamazdı ama öyle olmadı  işte. Kader hep tuzaklarını etrafıma sarmıştı. Ben ise bir şey yapamıyor, o tuzaklarda kayboluyordum. Serpil'in, kız kardeşimin mezarına sıkıca sarılmam yetmiyordu. Ona daha yakın olmak istiyordum; çaresizlikten ağlamaktan başka bir şey elimden gelmiyor. Canım acıyordu ama onsuzluğu kabullenemiyordum. Nasıl kabul edebilirdim ki? Utku'nun beni izlediğini biliyordum, hıçkırarak ağlamamamı söylüyordu. Peki o niye ağlıyordu? Biz canımızdan birini kaybetmiştik. Serpil grubumuzun en anaç karakteriydi, her zaman bir sorunum olduğunda ona söyler, bir şekilde hallederek bana yardımcı oluyordu. Şimdiyse o yoktu; o olmadığı gibi artık eski ben de yoktum. Sol yanağıma yapışan toprak izlerini silmeden, konuşmaya başladım.

"Keşke ben ölseydim. Seni bu şekilde görmektense ölmeyi tercih ederdim. Bunların hepsi benim cezam biliyorum. Cezam hep birinin yokluğuna alışmaktı. Ama canım yanıyor, Serpil. Yalvarırım kalk buradan. Kalk gidelim evimize. Yine çay içip dedikodu yapalım. Kızına kiyafetler seçelim. Kalk! Kalk! Sana burası hiç yakışmadı!" Elimi toprağa vuruyordum sertçe. Ama o uyanmak bilmiyordu. Bilakis daha çok sessizleşmişti.

"Konuş! Kalk! Yatma öyle! Yalvarırım kalk! Bana kız, küs, kavga et ama sessiz durma!" Delirmişçesine aynı şeyleri söyleyip duruyordum. Utku'nun adım sesleriyle bana yaklaştığını hissettiğimde başımı kaldırdım.

"Utku ben ne yaptım? Utku ben kardeşimin katiliyim! Benim yüzümden öldü! Bu acıyla nasıl yaşayacağım!"

Utku'nun belime sarılarak beni mezardan ayırdığını hissetmiştim. Ağzımı açıp onu durdurmak i,in bir şey söyleyememiştim. Durmadan katil olduğumu haykırıyordum. O kadar yorgundum ki, yaptığım tek şey çaresizce Utku'nun beni araca götürmesini izlemiştim. Bir şey söylemiyordu ama artık ağlamıyordu da.

"Mehir, iyi misin?" diye sormuştu nasıl olduğumu görerek. Yine de bir şey söylemeden birkaç saat önce kalktığım koltuğa geri oturmuştum.

Cevap vermediğimi anladığında motoru çalıştırarak mezarlıktan uzaklaşmıştık. İşte o an kalbimin hep geride, Serpil'in yanında kaldığını anlamıştım. Birini hiç kaybetmiş miydiniz? Ben ilk kez bu kadar çok kaybetmiştim. Kayıplarımın hepsi aynı anda olmuştu ama en kötü hissettiğim an şu andı. Yaptığımız şeyin farkına şimdi varıyordum. Biz ne yapmıştık? Ben ne yapmıştım? Ben kaç kişinin canına sebep olmuştum öyle? Hep birilerini düşüneyim derken başka birilerini unutuyordum? En başından beri bu teşkilata katılmamam gerekiyordu. En büyük hatam ise her şeye en başından itibaren son vermekti. Bunun yerine ben devam ettim; hırsızlık yapmaya, yalan söylemeye, birinin arkasından iş çevirmeye.  Ama bunlar bu kadar ağır şey yaşamam gerektiğine kanaat getirmiyordu.  Ben sadece  mutlu huzurlu bir hayatımın olmasını istemiştim o kadar. Ancak Serpil'im yoktu. Kardeş gitmişti; ben bu acıya katlanamazdım ki. Üstelik o hamileydi; iki canlıydı. Tıpkı benim gibi. Peki ya Cenk'in ne suçu vardı? Başımı sertçe koltuğa vurdum. Keşke onların yerine ben ölseydim. O zaman her şey daha kolay olurdu.