I think i love us

Hoofdstuk 24

Pov Robin

Ik lig op mijn bed naar het plafon te staren en ben mijn gedachten een beetje op een rijtje aan het zetten. Er word aangebeld en aangezien ik al weet dat het Roy is doordat ik hem zag lopen buiten, besluit ik niet open te gaan doen. Ondanks dat gedoe net met owen geloof ik hem wel en ben ik dus echt niet van plan in contact met die Roy te komen, dat was ik als ik eerlijk anders ook niet van plan maar dat ga ik dus mooi niet toegeven.

Er wordt nog een keer aangebeld en ik zucht geïrriteerd, ik pak me kussen en leg die op me hoofd zodat ik het geluid niet meer hoef te horen. "Robin" hoor ik dan een onbekende stem zeggen. Ik haal het kussen van mijn hoofd af en kijk recht in Roy zijn ogen. Ik spring gelijk op en kijk hem verbaasd aan. "Wat doe jij hier" zeg ik en bestudeer hem nogmaals van top tot teen.

Ik blijf Owen zijn woorden door mijn hoofd heen halen en word Lichtelijk bang doordat ik niet precies weet waarom ik uit Roy zijn beurt moest blijven van Owen. Ik wil mijn telefoon pakken om Owen een berichtje te sturen dat hij moet komen maar dan pas merk ik dat ik niet weer waar mijn telefoon is. "Zoek je dezen" vraagt Roy die mijn telefoon in de lucht houd.

Ik kijk hem verbaasd aan en pak mijn telefoon uit zijn hand. "Hoe kom je hier aan? Wat doe je hier eigelijk? Hoe kom je binnen? Hoe weet je ubberhoud waar ik woon?"

Roy begint te lachen

"Stop met zoveel vragen tegelijk stellen" ik weet niet waarom naar ik smelt van zijn lach. "Ik ben gewoon verbaast" zeg ik zachtjes en Roy gaat zonder toestemming op mijn bed zitten. "Stel je vragen een voor een"

Ik ga naast hem zitten.

"Hoe kom je binnen" "je broer liet me binnen" ik knik, natuurlijk dat ik zo dom kan zijn die zijn natuurlijk ook gewoon thuis.

"Hoe weet je waar ik woon" vraag ik en Roy ziet er uit alsof hij daar lang over na moet denken terwijl de vraag helemaal niet zo moeilijk was. "Zoals ik al had verteld was ik een vriend van rein, we fietsen hier ooit langs en toen zei hij dat je hier woonde" ik knik maar geloof hem niet helemaal, ik weet ook niet precies waarom.

"En me laatste vraag hoe kom je aan me telefoon." "Gevonden" "hoe wist je dan dat ie van mij was" zeg ik en kijk hem aan hij twijfelt even. "Ik zag dat je hem verloor" ik kijk Roy wantrouwend aan. Ik geloof werkelijk helemaal niks van wat hij zet. "Ik wil dat je gaat" zeg ik en sta op om met hem mee naar beneden te lopen.

"Nee" zegt hij simpeltjes en ik kijk hem verbaasd aan. "Ik heb rein beloofd een beetje op je te letten dus dat doe ik" mijn ogen worden groot en ik kijk hem verbaasd aan. "Jij hebt rein nog gesproken?" Hij knikt een zachtjes "ow" verlaat mijn mond en ik ga weer naast hem op bed zitten. Het is een hele tijd stil en ik draai wat met de ring om mijn vinger die ik voor kerst van rein had gekregen.

"Hoe kan dat, niemand mocht bij hem in het ziekenhuis" Roy haalt zijn schouders op. "Stiekem" "maar hij was bewusteloos" Roy staart voor zich uit en moet dus nadenken over zijn antwoorden. Ik weet niet waarom maar er knapt iets in me, hij liegt alles in me lichaam zegt het, schreeuwt het. Hij liegt hij liegt.

Ik sta weer op. "Ik wil dat je gaat. Je liegt alles bij elkaar" Roy kijkt me verbaasd aan. "Ik spreek de waarheid" "ik wil dat je gaat" Roy staat op. "Maar"

"Snap dan dat ik het moeilijk genoeg heb en geen zin heb ik jou leugens" ik open de deur van mijn slaapkamer. "Waag het niet je hier nog eens te vertonen" ik weet niet waarom maar ondanks dat hij me verschrikkelijk irriteer blijf ik rustig en kalm. Roy loopt de deur langzaam uit. Die zullen we nooit meer terug zien.

Pov rein

Ik wacht in de auto op Roy en zet de radio aan als tijd doder, en muziek maakt me rustig. na enkele minuten zie ik Roy alweer aan komen lopen. "Zo snel al terug" vraag ik grijnzend en hij kijkt me niet zo blij aan "rein het ging niet goed, totaal niet goed"

Ik slik eventjes "wat dan" Roy verteld me alles wat gebeurd en gezegd is. "We hadden als antwoorden moeten bedenken van te voren, die vragen waren te verwachten" zeg ik balend. "Ze wil me nooit meer zien wat nu" Roy start de auto en ik leun met me hoofd uit het raam.

We rijden over de snelweg en ik staar naar buiten

"Ik vrees dat er maar 1 oplossing is"

Roy kijkt me vragend aan. "Wat dan"

"De waarheid"