I think i love us

Hoofdstuk 20 - 2/2

Pov Robin

Ik friemel wat aan de onderkant van mijn jurkje en staar naar de mensen om me heen. Aan het praten helemaal druk in hun eigen gesprek ieder met zijn eigen gedachtens. een jongen valt me op hij staat te praten met een anderen jongen die diep in zijn jas gedoken zit met een Chicago cap op, ik ben ze druk aan het bestuderen tot ik twee handen voor mijn ogen voel die mij het zicht ontnemen. "Rein" zeg ik uit automatische omdat hij dat altijd doet maar bedenk me dan dat, dat natuurlijk helemaal niet kan. De genen haalt zijn handen weg en ik draai me verdrietig om. Dave kijkt me schuldig aan "ik wou je niet" "ik weet het, niet jou schuld" val ik hem al in de reden en slik even.

"Het doet pijn he" ik zucht "onbeschrijfelijk veel"

dave geeft me een knuffel wenst me sterkte en verteld dat hij me snel weer op school hoopt te zien, maar eigenlijk gaat het allemaal een beetje langs me heen.

In de film 'the fault in our stars' is de hoofdpersoon ziek en krijgt op een gegeven moment geen lucht meer ze beschrijft dat kwa pijn als een 9 op een schaal van 1 tot 10 omdat ze de 10 wou bewaren voor wat ergers. Toen overleed haar vriendje in de film en beschreef ze de pijn als een 10 ik heb het nooit begrepen hoe je dat erger kon vinden dan stikken, totdat nu. Nu is hier sta zou ik liever elke avond tijdelijk geen lucht meer krijgen en rein terug hebben dan hoe het nu is. Helaas heb ik geen keuze en zal ik mijn 10 al weg moeten geven zonder een 9 8 of ubberhoud ook maar een 7 kwa pijn gevoeld te hebben.

Ik haal mijn hand even door mijn haar en staar wat voor me uit. "Roy" word er van achter gezegd en ik draai me om, er staat een jongen nonchalant naar me te glimlachen terwijl hij zijn hand uitsteekt ik neem hem aan en schud hem "Robin" "weet ik" nou dat verbaasd me helemaal niks het lijkt wel of iedereen me kent vandaag , fijn natuurlijk om te weten dat rein zoveel van me hield dat hij het met heel de wereld deelde maar als ik eerlijk ben was ik liever door iedereen met rust gelaten maar ik kan het niet maken dat te zeggen dus houd me mond maar en maak 'gezellig' een praatje met iedereen terwijl dat dus het genen is waar ik het laatst zin in heb.

"Hoe gaat het nu met je"

Owja die Roy was er ook nog

"Gaat wel met jou"

"Zelfde" de jongen die ik niet ken steekt zijn handen in zijn zaken en staart een beetje voor zich uit. De stilte is niet bepaald prettig en eigenlijk ben ik van plan om richting Tim te lopen maar dan zie ik al dat hij naar mij toe komt. "Hey" zegt hij en komt naast me staan. ik leg me hoofd tegen hem aan en hij slaat een arm om me heen.

Roy blijft ook naast me staan wel op 1 meter afstand maar hij blijft naast me staan.

Een man zegt dat we gaan beginnend en opent de deuren van de kerk.

Toen we eenmaal binnen waren is alles langs me heen gegaan. Als een soort waas. Ik zou geen enkel woord meer kunnen herhalen van wat er gezegd is. Ik weet nog wel dat de man Van wie ik geen idee heb hoe hij heten, mijn naam zei om mijn grafreden voor te komen dragen. Tim had nee geschud naar de man die daarna veder was gegaan met praten. eigenlijk heb ik zowat heel de begravenis tegen tim aangezeten zonder enig woord te zeggen met alleen maar de tranen over me wangen te laten rollen.

We zitten inmiddels alweer in de auto opweg naar huis. "Gaat het" vraagt me vader en ik haal me schouders op. Tim kijkt me medelevend aan wat hij ongeveer al heel de dag doet. Ik draai een kwartslag naar rechts en leun met mijn hoofd tegen het raam aan.

"Half zes aan tafel voor het eten" zegt mijn vader nog als we naar binnen lopen ik doe m'n jas uit en hang hem op. "Ben boven" zeg ik en loop de trap op. Ik ga op m'n bed zitten en mijn gevoel is onbeschrijfelijk. Ik leun naar achter en bal mijn handen even tot vuisten. Er komt automatisch een glimlach op me gezicht door de gedachten die door mijn hoofd heen zweven stuk voor stuk, gaan ze over rein. Eentje in het bijzonder