I think i love us

Hoofdstuk 25

Pov Robin

Het is inmiddels 2 weken later sinds de begrafenis er is niet zo veel meer gebeurd, al heb ik het wel bijgelegd met owen. We waren allebei gewoon moe, emotioneel en voelde ons kut en kregen daarom ruzie. Veder heb ik owen ook nog gevraagd of hij me leuk vond maar dat was niet zo het gebeurde perongeluk zei hij. Alles loopt veder wel goed het normale leven gaat door al kom ik wel lastig in slaap. Altijd word ik wakker door nachtmerries over rein... Maar niks aan te doen. Ik ga vanavond naar de bioscoop met britt er draait een film die we zo graag willen zien.

Ik sta voor de spiegel en ga met een hand door mijn haar waardoor ik het in model breng, Zou ik het misschien een keertje bruin verven? Zou me denk ik wel leuk kunnen staan. Ik tuit me lippen en breng een laagje lipgloss op pak me schoenen uit me schoenen rek in de kast en tada klaar. Ik klop op Tim zijn kamer en loop naar binnen hij kijkt op van zijn laptop en glimlacht naar me. "Je ziet er leuk uit" "vind je" zeg ik en draai een rondje. Tim knikt. "Wil je mee fietsen naar de bioscoop alsjeblieft. Vraag ik en kijk Tim smekend aan die begint te lachen. "Vooruit dan maar" we lopen samen naar beneden en ik geef me moeder en vader allebei nog een knuffel. "Tot morgen veel plezier bij oma vanavond" zeg ik nog en loop dan samen met Tim naar de fietsen.

"Het is weer goed met Julia he" zegt Tim als we al een tijdje onderweg zijn. "Echt wat leuk." Ik ben oprecht blij voor hem Julia was altijd super aardig. "Ja, ik wou vanavond naar haar toe vind je het erg om alleen te zijn?" Ik schud me hoofd. "Lukt me wel voor een nachtje en als er wat is bel ik je" "okee mooi"

"We zijn er" zeg ik en parkeer mijn fiets in de rekken. "Moet ik je ook weer ophalen" vraagt Tim en ik schud me hoofd. "Nee ga maar naar Julia ik red me wel" "oke tot morgen" ik geef Tim een knuffel en hij fiets weg.

Na ongeveer vijf minuutjes wachten komt stopt er een zwarte auto voor de bioscoop die ik uit duizende herken. Britt stapt uit en komt me enthousiast tegemoet. "Hey Robin wat zie je er leuk uit, je hebt trouwen de laatste paar weken anderen kleren aan leuker dan je vorige kledingstijl, je vorige kledingstijl was ook leuk maar dit is nog leuker." En ze ratelt maar door wat me aan het lachen brengt.

"Kom we gaan naar de film" zeg ik en we kopen kaartjes waarna we achterin in het midden gaan zitten.

Vanaf een leuke avond in de bioscoop met britt fiets ik naar huis. het is al vrij donker en een koud briesje blaast door mijn blousje heen ookal heb ik een leren Jack er over heen aan, de kou is nog goed voelbaar waar ik de rillingen van krijg. ik kijk naar de grond naast mijn fiets en zie mijn schaduw weg fietsen van mij als hij mij voorbij is begint hij weer achter mij en dat gaat zo maar door, ik weet niet of je dat herkend maar als je dan op je fiets zit en je ziet je schaduw jezelf inhalen geeft dat toch zo raar gevoel, alsof je weg wil fietsen van jezelf, van je problemen van alles. ik zou het liefst willen dat het kon, wegfietsen van mezelf. van alle problemen. ik zucht helaas kan dat niet en zal ik er mee moeten dealen dat dit mijn leven is. ik mijn voormalige beste vriend kwijt ben en ook mijn vriendje. Ik ben rein echt voorgoed kwijt... bij de gedachten krijg ik alweer tranen in me ogen en ik probeer aan anderen dingen te denken. het werkt gelukkig! voor ik het weet ben ik al bij huis

ik sta nu voor mijn huis zoekend naar me sleutel. Het was leuk met Britt, fijn even zo'n afleiding denk ik me nog tevreden toe. nog steeds zoekend naar mijn sleutel.

Als ik eindelijk mijn sleutel uit me tas heb gevist steek ik hem in het slot en loop naar binnen ik trek me jas uit en hang die aan de kapstok, de voordeur trek ik achter me dicht. En ik heb het opzich best koud en ben ook wel moe. ik gaap even en besluit gelijk naar bed te gaan.

ik wil de woonkamerdeur openen maar zie dat hij al geopend is. onmogelijk! ik doe hem altijd dicht als ik weg ga en de rest ook, of zouden pap mam al terug zijn of Tim nog niet weg? Maar die is bij Julia en pap en mam bij oma.

ik knijp me ogen tot spleetjes voor beter zicht en kijk zo zoekend de woonkamer door. Hu? Het lijkt wel of ik iemand zie lopen?!? Ik denk na, Wie het kan zijn, de rest van de familie is weg of zoude ze toch al eerder thuis zijn??

Een beetje bang ga ik met me hand de muur over richting het lichtknopje. Het stuk van de kamer waar de licht knop is, is namelijk pikke donker. en aangezien ik het gevoel heb dat er iemand is weiger ik er naar toe te lopen.

Ik voel een hand dicht bij die van mij, die naar het licht knopje zocht.

Ik schrik en deins achteruit de schim loopt naar voren en me mond valt open.

Daar staat hij dan! Rein! Hij kijkt me met een grijs aan een grijns die ik zo erg heb gemist. Ik laat me tas uit mijn handen vallen en ren op hem af. Ik knuffel hem stevig en hou hem zo dicht tegen me aan dat hij echt niet dichterbij kan gaan staan. ik ben niet van plan hem ooit nog los te laten. De tranen van geluk stromen over me wangen. rein slaat zijn armen ook om me heen en verstevigd even zijn grip.

Rein gaat met zijn hoofd iets naar achter, zodat we elkaar aan kijken en legt zijn handen op mijn wangen hij kijkt me aan met zijn bruine ogen die schitteren in het maanlicht dat door de ramen naar binnen schijnt. "Hey" zegt hij zachtjes en glimlacht naar me. Het genen wat ik zo erg heb gemist. ik heb heel rein gewoon gemist alles aan hem. Ik druk een kus op zijn lippen en knuffel ik hem weer stevig en ik hoor hem zachtjes lachen.

"ga je me nog loslaten" zegt rein na nog een hele lange tijd te hebben staan knuffelen midden in de kamer.

"nee" zeg ik, maar laat hem toch maar los.

hij kijkt me aan met een hele groten glimlach op zijn gezicht, en ik glimlach terug ik kan er niks aan doen maar weer gaap ik, ik ben echt dood op.

"Moe" vraagt rein en ik knik.

"Ga dan lekker slapen, we praten morgen wel"

"Ik wil niet slapen ik wil bij je blijven, ik heb je zo gemist"

"Ik blijf bij je vandaag en morgen oké"

Ik knik en loop naar boven met rein vlak achter me aan. Ik loop de badkamer in en poets me tanden nog steeds ongelovig maar gelukkig schud ik me hoofd.

Ik loop mijn slaapkamer in waar ik rein zoekend naar buiten zie kijken, en vervolgens de gordijnen dicht zie doen. Ik ga op bed zitten en blijf rein volgen elke beweging die hij maakt. Hij merkt na een tijdje dat ik dat doe en kijkt me verbaasd aan.

"Wat is er" vraagt hij lief terwijl hij naast me komt zitten en zijn hand op mijn been legt.

Ik schud niet begrijpt mijn hoofd.

"Rein ik dacht dat ik je kwijt was, dat je dood was" zegt ik en enkele tranen lopen alweer over me wangen. ik voel rein mij stevig tegen zich aan drukt. "Ik leg het je morgen allemaal uit, maar ik leef nog ik ben niet dood en je raakt me never kwijt" zegt hij terwijl hij me iets van hem af haalt zodat ik hem in zijn ogen kan kijken. ".Het is allemaal in scène gezet, maar we hebben het er morgen over er is wel een ding" zegt hij terwijl hij me een beetje moeilijk aan kijkt en steeds zachter begint te praten ik knik.

"Je kan me alles vertellen"

"Je mag niemand vertellen dat ik nog leef"

Ik kijk hem geschrokken aan, en de vragen beginnen binnen te stromen waarom niet, waar verblijft hij, ben ik de enige die dit weet, kan ik hem wel vertrouwen? Hoe is dit allemaal mogelijk, waarom deed hij dan alsof, waarom mag niemand het weten?

Rein kijkt me sireus aan.

"Beloof je me dat"

"Natuurlijk, ik ben al lang blij dat je nog leeft" zeg ik terwijl ik naar hem kijk. Hij knikt.

"Nou hup, kleed je om dan gaan we slapen" zegt rein terwijl hij nog even snel ze hand door me haar haalt. Ik trek me pyjama kleren aan en gooi rein een jogging broek van Tim toe, wand hij heeft natuurlijk niks bij zich.

Ik ga in bed liggen en rein gaat dicht tegen me aanliggen en slaat ze armen om me heen. Ik voel hoe rein nog even snel een korte kus op mijn lippen drukt. En "slaaplekker beautifull" mompeld. Dan val ik na een lange tijd eindelijk weer in een diepe ongestoorde slaap.

GELUKKIG NIEUWE JAAR ALVAST