I think i love us

Hoofdstuk 19

(Het boek zal vanaf nu flashbacks bevatten let hier goed op wand het zijn een soort raadsels)

"Kom gewoon" "NEE IK ZEI TOCH AL IK HEB NERGENS ZIN IN" Tim trek het dekbed van me af waar ik onder verscholen zat en ik pak gelijk me kussen en leg die over me hoofd heen. Tim loopt naar er gordijn toen en opent die. "Morgen is de begrafenis ben je dan wel van plan om uit je bed te komen want je kan je bed niet mee nemen hoor" ik haal me schouders op "boeiend" je nieuwe favoriete woordje he" ik kijk hem vuil aan. "Tim ik heb geen zin in jou, eigenlijk heb ik nergens zin in" "ja en dat blijft ook zo als je niet wat gaat leuks gaat doen ik laat jou niet depressief worden hier, ik ga straks naar de stad voor een wit overhemd voor onder mijn zwarte colbert en jij gaat mee voor een geschikt zwart jurkje voor morgen"

"maar"

"Geen gemaar als je niet klaar bent ga je gewoon in je pyjama mee"

Ik rol met mijn ogen en Tim loop de kamer uit. Fijn nu moet ik me dus gaan omkleden omdat ik weet dat Tim me anders serieus nog mee sleurt in mijn pyjama ook. Ik ga voor me kast staan en zoek een simpel zetje kleren uit. "Klaar" schreeuw ik naar Tim en laat mezelf op bed vallen. Tim loop me kamer in en kijkt naar me "mooi dan gaan we" zegt hij en trekt me mee naar beneden. "Trek je schoenen aan dan gaan we" ik knik en trek me schoenen aan bind mijn sjaal om mijn nek en trek ook mijn jas die ik van de kapstok af pak aan.
~~~
Voor ik het weet is het al weer negen uur s'avonds en lig ik al in mijn bed. De laatste paar dagen gaan als wazen aan me voorbij alsof ik niet meer de genen ben die doet wat ik doe maar het een automatische piloot is zo voelt het een beetje, als je nog nooit de persoon waar je het meest van houd op heel de wereld kwijt bent geraakt zou je mij waarschijnlijk niet begrijpen je zou bevoordeeld kunnen denken waarom huilt ze niet dag en nacht? Geloof me, op een gegeven moment zijn je tranen gewoon op. Me emoties lijken wel helemaal te zijn verdwenen het enige wat ik nog voel is liefde zoveel liefde naar rein toe, en elke keer als ik daar aan denk verdwijnt het geluk gevoel weer omdat ik die liefde nooit neer zou kunnen uiten in iets anders dan tranen.

Ik zucht en draai me hoofd om zodat ik naar buiten kan kijken ik ben erg moe de laatste tijd ik ga vroeg naar bed maar in slaap kom ik pas rond een uur of 5 omdat ik gewoon heel de nacht wakker lig van me eigen gedachten. Het is zo raar om in het dagelijks leven dingen alleen te doen die je eerst of voorheen wel eens samen met iemand Deed.

Ik sluit me ogen en een voor een rollen er tranen over mijn wangen die op me kussen kapot vallen overdag hou ik me sterk maar s'nachts en als ik alleen ben lukt het me gewoon niet. en ten tweede waarom zou ik? Er is toch niemand die me ziet.

Ik wil wel slapen maar aan de anderen kant ook weer niet alles komt in een zo dichtbij morgen is gewoon de begrafenis en ik weet nog dat owen het mij vertelde

"Robin de operatie is niet geslaagd rein is overleden" ik kijk hem schaapachtig aan en begin dan zenuwachtig te lachen "een grapje toch" owen schud zijn hoofd en tranen rollen over zijn wangen ik sta daar maar voor me uit te staren tranen ook over mijn wangen rollend en versteend alsof ik niet meer kan bewegen. Ik kijk naar rein zijn ouders die in gesprek zijn met dezelfde dokter als gister middag ik kijk naar owen die heen en weer loopt alsof hij niks weet wat te doen ik snap het niet hoe kan dit gebeuren. Ik loop naar de dokter toe "zijn telefoon trouwens, zou ik die misschien mogen" de dokter kijkt bedenkelijk en schud dan zijn hoofd "zijn telefoon had hij niet mee toen hij verongelukte" ik kijk verbaasd omdat ik zeker weet dat rein hem in zijn zak had toen ik bij hem was maar ik zou me wel vergist hebben. Ik wens rein zijn ouders sterkte en owen, ik loop het ziekenhuis uit en besluit om naar huis te gaan, Slapen. Hopelijk wakker worden en beseffen dat het allemaal maar een droom was.

Helaas toen ik was gaan slapen werd ik die ochtend er na wakker in dezelfde nachtmerrie en vanaf de dag dat rein dus overleed ookal is het pas 5 dagen geleden hoop ik nog elke dag wakker te worden en te blijken dat het allemaal 1 grote nachtmerrie was.

Ik draai me weer om ik wil zo graag slapen maar ook weer niet wetende dat morgen een verschrikkelijke dag wordt maar ook wil ik wel slapen omdat ik gewoon oververmoeid raak ik sluit me ogen en voel me langzamerhand moeier worden en uiteindelijk val ik in een onrustigen slaap.

Ik word wakker en kijk op mijn telefoon voor de tijd 03:38 fijn, in slaap zal ik voorlopig ook wel niet meer komen. Ik bedenk me dan dat ik nog een grafreden moet schrijven en sta op ga aan mijn bureau gaan zitten pak mijn laptop en begin met tikken en het lijkt wel alsof het vanzelf gaat de woorden komen in een trein versnelling op papier en dan is die af. Ik kijk er met een beetje trots naar wand vind ookal zeg ik het zelf dat hij best mooi geworden is. Ik besluit weer te proberen om te slapen en ga in bed liggen.

Maar hopen dat het nooit morgen word....

Na enkele minute is het gewoon zeker Ik kan niet meer slapen. Ik besluit even op mijn telefoon te gaan en scroll me whatsapp contacten door bij rein stop ik even en klink er op bekijk zijn profielfoto wat die foto van ons samen is waarbij rein wat uitbundig aan het vertellen is en naar mij kijkt met een glimlach op zijn gezicht en ik terug kijk met een enorme glimlach op mijn gezicht. Dan bekijk ik zijn statues "don't wait for a miracle make your own" een glimlachje verschijnt op mijn gezicht en ik blijf maar naar zijn profiel staren zonder enig idee waarom en dan zie ik iets wat me hart even laat stilstaan me ogen grootmaakt en me ademhaling onrustig

"Online"