The Moon in her Broken Home (Broken Series #1)

Fractum 49

Broken 49: Captain of the Flight

The large doors in front of opened widely for me. Napangiti ako agad nang makita si Clarkson sa dulo ng pasilyo, at pinapakinggan ang instrumental ng Iris, na siyang ginawa naming wedding march song.

It’s a magical moment, I realized. Akala ko noong bata ako, sobrang corny lang ng mga kasalanang ganito at scripted lang ang pag-iyak ng bride. Pero ngayong ako ang bride at naghihintay sa dulo ng pasilyo ng malawak na simbahan na ito ang groom ko, hindi ko mapigilang mapaluha.

I smiled even with tears in my eyes. Mabagal ang kada hakbang ko sa puting karpetang dinadaanan ko papunta sa magiging asawa ko at mahigpit ang hawak ko sa bouquet ng puting tulips na paborito ko.

Every step towards my Clarkson, I remember the times of our start up to now. Nakakatawa mang pakinggan, dumaraan sa utak ko pati ang una naming pagkikita ni Clarkson. The first meeting, the first intraction, and our wedding right now.

Nakakatawa. Kung iisipin kong maigi muli ang mga nauna naming pagkikita at unang interaksyon namin sa isa’t-isa, mukhang walang pag-asang maging kami ngayon. Na ang lalaking kinaiiritahan ko dahi hinihingi ang number ko ay papakasalan ko na ngayon. Iyong tinawag tawag kong creep kay Xandra, magiging asawa ko na ngayon.

Ang corny. But that’s life.

Every interaction of us made beautiful glitches in my mind. The first meeting after almost a decade, the first brush of our skins, the first kiss, the tears, the fears, the way he understood me, the way he healed me.

Kahit puno ng sakit ang nakaraan ko, ang pagiging parte ni Clarkson ang pinakamagandang nangyari roon.

He loved the broken me, he loves the healed me. He loved me shattered, he loves me complete and as a whole. He saw me even with my façade, he felt me without it. Na kahit anong pagmamahal ko sa dilim, siya ang liwanag na sisilip roon at siya rin ang liwanag na hindi ko inaaasahang kakapitan ko.

He healed me. He loves me. That’s all I need.

I laughed a bit because of my tears overflowing in my eyes. Nanginginig ang kamay ko habang hawak ang bouquet. Tinanaw ko si Clarkson, malawak ang ngiti sa akin.

Nang makarating ako sa harap niya, agad niya akong inalalayan. Inilabas ko ang kamay ko mula sa belo ko. I wiped the tears that rolled down his cheeks. Himuli niya ang kamay ko, binigyan ng marahang halik ang banda ng singsing ko.

“I’ll make sure you won’t have a broken home again. I’ll make sure of a secure home for us and our future children. I’ll make sure…” he said and he the softest smile he can give to me.

It’s one of the best moment of my life. His words are the best thing that he can guve me because I know that his words turn into actions once he says them. 

I smiled at him so much. I smiled to him with the best smile I can give him. Even with tears in my eyes, even when my mother did not attend my wedding, I’m happy… marrying the man I love. I’m marrying the man that healed me. I’m marrying the man who showed me how love is real and how love is his foundation for me. I’m marrying the man who made me solely believe in love.

I am marrying Travis Clarkson Montealgre, and I’ll be Agape Sanguine Laude-Montealegre after a few seconds now.

“Good morning, passengers. This is the pre-boarding announcement for Flight 47A to Canada. We are now inviting those passengers with small children, pregnant, PWD, and any passengers requiring special assistance, to begin boarding at this time. Please have your boarding pass and identification ready. Regular boarding will begin in approximately ten minutes time. Thank you,” someone announced on the speaker.

Pumasok na ako sa eroplano dahil kabilang ako tinawag na mga passenger. Nangingiti ako habang hawak ang passport ko na Montealegre na ang apilyedo sa pangalan ko.

Kinakabahan ako. It’s my first time riding a plane but my husband is the Captain of this Flight I am entering. I should be at peace.

Kumalma ako nang makaupo na ako sa tabi ng bintana ng eroplano. Nangiti ako nang tiningala ko sa bintana ang malinaw na langit. I should really calm down. I’m either kabado or excited.

Isang may katandaang babae ang umupo sa tabi ko kaya napalingon ako sa kaniya ng may ngiti pa sa labi. She smiled at me and glanced down at me. Napababa din ang tingin ko sa sarili kong katawan at mas lalo akong napangiti.

I’m six months pregnant with Clarkson and I’s first child. Halos pitong buwan na rin noong ikasal kami ni Clarkson. my pregnant mood swings have been in action and Clarkson can really handle me well.

“Ladies and gentlemen, welcome on board Flight 47A with service from Manila to Canada. We are currently the first in line for take off and are expected to be in the air in approximately three minutes time. We ask you to please fasten your seatbelts at this time and secure all baggage underneath your seat or in the overhead compartments. We also ask that your table trays are in upright position for takeoff. Please turn off all personal electronic devices, including laptops and cellphones. Smoking is prohibited for the duration of the flight. Thank you for choosing Archeios International Airlines. Please enjoy the flight,” a man’s voice said.

Napanguso ako nang hindi boses ni Clarkson iyon. kanina pa ako attentive para pakinggan kung si magsasalita ba si Clarkson mula sa harap ng eroplano. Naeexcite akong pakinggan ang boses ng asawa ko na nagsasalita para sa lahat ng tao ng flight na ito. Kinakabahan rin akong masigaw ko na aswa ko ang nagsasalita sa speaker.

Hindi ko mapigilang mapangiti sa mga kalokohang naiisip ko. sinunod ko naman ang sinabi ng lalaki sa speaker. I stared lovingly at my bumpy stomach and I gently caressed it.

Hindi pa namin alam ang gender. I want a healthy baby boy. Saka na ang mga susunod. Hindi pa ako tapos sa six year residency ko.

“Good morning passengers,” the very familiar voice called in the speaker, “This is your Captain speaking,” Clarkson’s voice said.

Napaangat ulit ako ng tingin sa ibabaw ng eroplano, hinahanap ang speaker. It’s an introduction and I’m sure there’s more that he will stay. Ngumiti ako lalo at inilibot ang tingin sa buong eroplano. Nginitian ko ang matandang babae sa tabi ko at ngumiti rin siya sa akin pabalik.

“First I’d like to welcome everyone, including my wife, on Flight 47A. We are currently cruising…” Clarkson’s voice got drowned by the passenger’s voices.

“Uy, asawa ni Captain, sino kaya?” rinig kong boses ng isang excited na babae.

“Captain’s wife is here?” tanong ng isang babae.

“Captain Montealegre has a wife?” inosenteng tanong ng isa pang babae.

“Who’s the wife of the captain?” mapangasar na sigaw ng isang lalaki sa malayo.

“Sana all asawa ng piloto!” nag-e-eskandalong sigaw ng isang babae sa malayo.

“Gusto ko rin ng asawang piloto!” sigaw pa ng isang babae.

Pakiramdam ko lahat ng dugo ko sa katawan ay umangat sa mukha ko pero hindi ako napatigil sa malawak na pagngiti. Hindi na lang ako nag anagat ng tingin sa takot na maisigaw kong ako ang asawa ng pilotong kapitan ng eroplanong ito. Hinayaan ko ang natutuwang titig ko malaking umbok nang tiyan ko.

“…If the weather cooperates, we should get a great view of the city as we descend. The cabin crew will be going out around in about ten minutes time to offer you a light snack and beverage, and the inflight digital entertainment will begin shortly after that. I’ll speak to you againbefore we reach our destination. Until then, sit back, relax, and enjoy the rest of the flight,” Clarkson’s deep voice said smoothly.

Willing akong tumango roon nang maiangat ko ang tingin ko. His last lines were said smoothly and I can here his smile in the smooth glides of his voice.

Keep me and your child safe, Clarkson. I’ll believe in you through the whole flight. Fly us to safety.

I kept myself attentive. Hindi naman na ako kinabahan kahit noong umangat na ang eroplano sa ere. Sumilip pa ako sa ibaba at natuwa sa sarili kong lumilipad, sa tulong ng asawa ko.

Kain ako nang kain habang nakaangat sa ere at nakatanaw sa mga ulap. Kung hindi rin naman ako nakain, hinahaplos ko lang ang tiyan ko habang nakatanaw pa rin sa bintana.

Ang ganda ng mga ulap. Mukhang abot kamay ko lang ang mga ito kung pwede lang buksan ang salamin ng bintana. Pati ang pastel na asul na kulay ng langit ay nakakamagha para sa akin. It looks heavenly and beautiful even when the moon is my favorite heavenly body. I appreciate the high sky so much.

Noon, sa lupa ko lang ito nakikita at sa mga bundok ko lang naiisip na abot kamay ko ang mga ulap. Sa Batangas, magaganda ang mga ulap at kitang-kita mo kung anong pinakakulay nila kahit sa malayo pa lang. sometimes they look like ashes or fogs, but that’s just what the Batangas clouds are.

I caressed my tummy where Clarkson and I’s unborn child is. How I wish he or she can see this right now, but I’m fine too with him or her feeling the experiemce right now. Ikekwento ko talaga sa kaniyang hindi pa siya pinapanganak, naranasan na niyang makasakay sa eroplanong ang daddy niya ang nagpalipad. I love my child since the day I knew he or she was already with me.

Nakatulog ako. Inaantok pa ako nang tiningnan ang paligid dahil hindi ko agad napagtantong na sa eroplano ako. Kinusot ko ang isang mata ko at inaantok akong napalingon sa matangkad na lalaking naglalakad mula sa malayo.

The Captain of the Flight is staring at me while walking. Wala siyang suot na coat at ang blue slacks lang na humahapit sa legs at magandang pwet niya at ang puting uniform niya na may dark blue na necktie at eagle pin lang ang suot niya. Napangiti ako at naibaba ko ang kamay ko sa tiyan ko.

Maraming napapalingon sa kaniya. May iilang bumabati sa kaniya at tinatanguan niya lang iyon. He walked seriously towards me and when he stopped in front of me, only then he smiled. Napatawa ako ng marahan.

“Ang ganda ng asawa ni Captain,” tila mangha at wala sa sariling sabi ng isang babae.

“May anak na pala sila…” halos tanong ng isang babae sa malayo.

“Kilala ko ang asawa ni Captain Montealegre. Magaling na doctor sa Archeios International Hospital. Neurosurgeon at kahit resident pa lang, pang-fifty years nang doktor ang levels ng galing,” sabi pa ng isang babae.

“Did you explore on the plane?” he asked.

Nakangiti akong umiling habang nakatingala sa kaniya. Sinubukan kong tumayo at inalalayan niya ako roon. Kumapit ako sa braso niya at napahawak ako sa ilalim ng tiyan ko.

I’m guessing it’s something like his break. He once said to me that a pilot can sleep in the flight as long as there is one that stays in control of the plane. Mukha rin namang na sa kalmadong estado ang eroplano.

Inosente ko lang na inilibot ang tingin ko sa buong loob. Wala namang natutulog na piloto. May mga gamit na nakahimlay roon pero wala namang tao. I brought my gaze to Clarkson and I smiled at him.

“You said to me before that I’m good for your eyes only and not in your life. Hindi pa rin ba ako maganda sa buhay mo ngayon?” magaan pero walang ngiti niyang tanong.

Naiangat ko pa ang tingin ko at napaisip ako roon.

What. Ano. Ano raw?

Hey, I was in grade seven back then! Iyong hinihingi niya iyong number ko! It was our first interaction and it angered me back then but I only laugh at it now.

Ngumuso na lang ako, nagpipigil ng ngiti. Naaalala pa niya iyon? Nalimutan ko na nga iyon.

“Kung ganoon ka pa rin hanggang ngayon, hindi ka pa rin magiging maganda para sa buhay ko,” sagot ko sa mga mata niya.

Humakbang siya palapit sa akin. Ngumiti ako ng malawak at ikinawit ko ang mga braso ko sa balikat niya.

“Maganda na ako para sa buhay mo ngayon?” tunog natutuwa niyang tanong at kalauna’y napangiti.

Nakangiti ng malawak akong tumango, “Pinakamagandang nakuha ko buong buhay ko. Thank you, my Captain,” I said sincerely to him.

Inalalayan niya ako papunta sa mga parte ng eroplano. After taking me to a few breathtaking spots on the plane and the cabin crew’s place, he brought me to the pilots’ sleeping compartments.

Nakatulog rin ako at pagkagising ko, napansin kong medyo madilim na ang itsura ng mga ulap sa malayo. Inosente at wala ng ngiting tinitigan ko iyon.

Habang palapit kami ng palapit sa madilim na parte ng langit na iyon, mas napapahaplos ako sa tiyan ko. The close up dark heavy skies look scary and marvelous at the same time. It looks dangerous and beautiful at the same time. It looks dangerously beautiful.

Iilang iritan, singhapan, at ingay ang narinig ko nang maatay ang ilaw ng buong eroplano na natatanaw ko. Mas lalong nag-iritan nang maramdaman ko ang bahagyang pagtagilid ng eroplano.

Sunod-sunod akong huminga ng malalim para kalmahin ang habang mahigpit ang kapit ko sa kinauupuan ko at hinahaplos ng isang kamay ko ang tiyan kung na saan ang anak namin ni Clarkson. Nag-iiirit na rin ang matandang babaeng katabi ko.

Baby, it’s alright. Your daddy will fly us into safety. He won’t let us meet danger, he’ll fly us out of danger. We’ll believe in the capabilities of Captain Montealegre.

Mabilis rin namang naibalik ang ilaw pero hindi agad natanggal ang ingay ng mga pasahero sa ere. Nang nilingon ko ang bintana at nakitang malayo na kami sa madilim at nakaktakot na mga ulap, napatanag agad ang loob ko. I caressed my tummy normally, saying my words to him or her through my mind.

Baby, we’re safe. Daddy brought us to safety. We believed in him.

“This is Captain Montealegre speaking…” Clarkson started in the speaker.

“I apologize to the sudden flight anomaly. The system error of ours has been fixed as of now. The sudden tilt of the aircraft was to avoid the storm surge and lightning from the bad weather we were heading before. I advise all of you to calm down and stay in your seats. Oxygen masks will drop down from above your seats, incase anyone needs it. Place the mask over your mouth and nose and pull the strap to tighten it. Again, I apologize to the sudden flight anomaly,” Clarkson said.

Napabuntong hininga ako roon. I was sure that the tilt was not because of the pilots’ incompetencies. Now I confirm that it was actually because of the pilots’ responsibleness and also the Captain’s, my husband.

Bumagsak nga ang mga oxygen masks. Napansin ko ang paghahabol ng hininga ng katabi kong babae kaya agad ko siyang tinulungan sa oxygen mask. I checked her pulse and made her breathe deeply and slowly, to calm her nerves. My doctor’s instincts came in.

Nakatulog ako hanggang sa malapit nang matapos ang flight. I’m either sleepy or emotional since my pregnancy. Narinig ko na lang ang announcement ng asawa ko sa speaker ng eroplano.

“We will be arriving at the gate momentarily. Please remain in your seats with your seat belts securely fastened until the aircraft has come to a complete stop at the terminal gate. Please check your surroundings for you to ensure that you have all of your belongings with you before leaving the aircraft. Once again, I’m sorry for the anomaly in the flight earlier,” Clarkson’s deep voice said.

Inalalayan ko ang matandang babae ko pati sa pagbaba. I didn’t carry her baggage but I helped her walk and calm down all the way. Nang makalabas na kami, tiningnan niya ako ng may kuryosidad sa mga mata niya.

“Hija, hindi ka man lang yata natakot sa nangyari kanina? Sanay na sanay ka na siguro sa mga eroplano…?” tanong niya sa akin.

Ngumiti ako sa kaniya. Umiling rin ako dahil hindi naman ako sanay sa eroplano, “First time ko po sa eroplano. My husband is one of the pilots and is the Captain of the Flight. I believed that he’ll fly us to safety and he did,” sagot ko kay nanay.

Napalitan ang kuryoidad sa mga mata niya ng pagkamangha. Napaawang ang labi niya at kalaunan, napangiti rin. I smiled more at her.

“Mabuti. Ito na yata ang asawa mo…” baling ni nanay sa mabilis na papalapit na Clarkson.

Clarkson immediately pulled me into a loose hug. Napagitnaan kami ng malaking tiyan ko kaya maluwag lang ang palaging yakap niya sa akin. Hinihingal siya ngayon at nararamdaman ko ang mabilis na pagtaas-baba ng dibdib niya. Nang maipaghiwalay niya kami sa pagkakayakap, mabilis niyang sinuri ang buong katawan ko.

“Are you fine? Are you hurt anywhere? Nataranta ka ba? Is our baby fine?” sunod-sunod at nag-aalala niyang tanong.

I gave a smile to him. Umiling ako sa kaniya at kinuha ang dalawang kamay niya mula sa mga braso ko. I caressed his big white hands.

“I’m calm. Our baby is alright. We believed in your captain capabilities,” marahan kong pagpapakalma sa kaniya, “How about you? Were you stressed about the anomaly? You look stressed.” kumento ko.

“Who cares about the anomaly. Nataranta ako sa pag-iisip sa mag-ina ko,” iritadong sagot niya na ikinatawa ko.

Ibinaliktad niya agad ang mga kamay ko at siya naman ang humaplos roon. Ibinaba niya ang nabawasag pag-aalala nang tingin niya sa tiyan ko. Ang isang kamay niya ay inilipat niya roon para damhin ang anak namin. Nang makalma siya noon, hinaplos na lang niya ng sabay ang kamay ko at ang gildi ng tiyan ko. Ibinalik niya ang kalmadong mga mata niya sa mukha ko. I smiled more at him and I held his hand on the side of my timmy.

“You brought us to safety. You controlled the flight really, really, well. Me and our baby appreciates your hard work and efforts. Thank you, Daddy Captain,” I said sincerely to him while smiling widely.