GECE 'tamamlandı

23.BÖLÜM: PERİ

Bütün gece Emir bir kere bile aklımdan çıkmadı, uyuyamadım, unutamadım.
Sabah olduğunda alarm ile yataktan kalkıp hazırlandım. Formamı giydikten sonra ihtiyacım olmasada hafif makyaj yaptım. Zaten makyaj isteyen bir cildim yoktu. Ayrıca kendimi beğendirmek istediğim biri de artık yoktu. Tamamen hazır olduğumda kahvaltı yapmak için mutfağa gittim. Hazır annemlerde ortalarda yokken yemeden okula gidebilirdim. Bende odama geçip yatağıma uzandım. Sonra gece Mert'e yazamadığım aklıma geldi.

Gece: Günaydın.
Gece: Mert kusura bakma uyumuşum.

Yalana bak.

Gece: Eğer gelemeyeceksen ben kendim de gelirim. Daha erken sonuçta.
Mert: Günaydın.
Mert: Geliyorum çık yavaştan.
Gece: Tamam. Çıkıyorum.

Daha fazla beklemeden evden çıktım. Hava almak iyi gelmişti. Mert geldiğinde hızla arabaya bindim. Konuşmadan sürmeye başladı. Uzun bir sessizlikten sonra Mert lafa atıldı.
"Kahvaltı yaptın değil mi?"
"Yapmadım."
"Neden? Neyse sormayacağım. Bana en yakın pastaneyi tarif et."
"Gerek yok."
"Gerek yok deme artık her şeye. Tamam söyleme ben kendim bulurum zaten."
"Şuradan dön bak, evet sağa. Hemen orada var. Ben alırım sen ne istersin?"
"İstersen burada da yiyebiliriz."
"İyi fikir." Beraber arabadan inip pastaneye oturduk. Yemeğe başlayınca yanımıza biri oturdu.
"Selam."
"Tanışıyor muyuz?" Kibarca ve sakince sormuştu Mert.
"Tanışalım. Ben sizin okuldayım." Eğer formasına baksaydık anlardık aslında.
"Yanlışlıkla bu yola girdim onun için size sormuştum. Nasıl okula varacağımı tam bilmiyorum." Mert bana sorar gibi bakınca ben cevap verdim.
"Olur biz götürelim seni." Bu sefer de şaşkın ve kızgın bir şekilde bakmıştı Mert. Içimden geliyordu bunları yapmak. Onu davet etmek. Ama istemiyordum aslında. Emir'e ihanet olurdu bu.
"Arabam var. Ben sizi takip ederim. Teşekkürler." Tam masadan kalkarken sorumla arkasını geri döndü.
"Tanışalım demiştin. Adın ne?"
"Yağız."
"Gece bende. Bu da Mert."
"Memnun oldum." Mert bu kadar soğuk olmak zorunda mıydın? Haklıydı, o bana şu an bunları sadece Emir'in yokluğundan yaptığımı hatırlatıyordu. Yapma, hata diyordu. Emir gelecek diyordu bakışları. O zaman onun yüzüne nasıl bakacaksın diyordu.
"Hadi gidelim." Hızlı bir şekilde hesabı ödeyip arabaya doğru ilerlemişti Mert. Arabaya binip ilerlesek de o hala sinirliydi.
"Mert sakin olur musun?"
"Mert."
"Mert cevap ver."
"Ne? Ne cevabi istiyorsun? Evet Emir gitti bıraktı seni ama daha yeni gitmişken bunu mu yapman gerekiyor? Hemen başka birini.."
"Mert öyle bir şey yok bak sen de biliyorsun. Ben iyi değilim. Ne yaptığımı bilmiyorum. Üzgünüm."
"Ben de üzgünüm Gece. Sen sevdiğini kaybettin, ben farksız mıyım senden? Kardeşimi kaybettim, canımdan bir parçayı. Ama Ben uğraşıyorum onu geri getirebilmek için. Sen.. Tamam haklısın çok kötü oldun çok üzgünsün ama toparlanman lazım."
"Yapabileceğimiz bir şey yok ki."
"Biliyorum ama uğraşıyorum işte. Sen de en azından başkalarına bu sürede umut verme. Sadece o çocuktan bahsetmiyorum. Güzelsin, okulda emin ol peşinde olacaklar. Biliyorsun. Ama eğer hala Emir için umudum varsa sen onu kır diye değil."

Ben ona bunları hissettirdiğimi bilmiyordum. O çok derin düşünüyordu ve haklıydı da. Sadece Emir'i unutmak için başkalarına şans verebilirdim. Biliyorum yapardım ve Mert de biliyordu. Bu yüzden bu kadar sinirliydi, üzgündü de. O da Emir'i özlüyordu benim gibi ama ağlamıyordu, bağırmıyordu, anlatmıyordu. Ve bugün bunları dışa vurmuştu. İyi de olmuştu, kendime gelmiştim.

Okula vardığımızda bizi takip eden çocuk da hemen arkamızdaydı. Yağız yani.
"Tekrardan teşekkür ederim." Bu sefer cevap vermek yerine Mert'e baktım yanıtlaması için.
"Önemli değil. Hadi Gece gidelim."
"Bu akşam benim doğum günü partim var. Davetlisiniz. İsterseniz tabiki."
"Tamam biz düşünelim." diyerek kolumdan tuttu Mert. Normalde ona böyle davrandığı için kızardım. Ama şu an kızamazdım. O da sinirlenmişti Emir gittiği için; duygularını benimle paylaşamıyordu ama içinde çok kötü olduğunu biliyordum, içinde bir şeylerin paramparça olduğunu hissedebiliyordum. Bu yüzden ona zaman vermek istedim. Sınıfa çıktığımızda uzun süredir gelmediğim için okul bana çok değişik gelmişti. Zaten okula geldiğim günlerde mahkeme süreci ile uğraştığım için bu okulda geçirdiğim süre toplam 1 hafta bile etmezdi. Gün içinde Emir hakkında değişik sorulara maruz kaldım. Hiç kimse bir şey bilmiyordu ama sorsanız herkesin fikri vardı. Kimisi benden ayrıldığı için gitti diyor, bu okulu sevmediği için gitti diyor, kimisi yurt dışına okumaya gitti diyor. Sadece bununla da kalmadılar. Arkamdan konuşulanları da duymuştum. Gece ile takıldı bir kaç gün şimdi başka kızla takılıyordur, Emir bu haftaya başka kızla okula gelir gibi.

Okul bittiğinde sonunda yüzüm de bir gülümseme oluşmuştu. Bu saçma düşüncelerden kurtulduğum için. Yarın yine aynıları olacaktı. Ama onlar da Emir'in yokluğuna alışınca susarlardı. Mert ile beraber okuldan çıktık. Arabaya binecekken Yağız arkamızdan geldi.
"Gelmiyor musun? Siz yani." bunu derken bana bakıyordu.
"Bir saniye." diyerek Mert'e yaklaştım.
"Biraz kafa dağıtalım. Hadi gidelim. Sensiz gitmem biliyorsun." Mert bana bakmıyordu bile ben de devam ettim.
"Lütfen lütfen lütfenn."
"Tamam." Hemen yağıza dönerek cevap verdim.
"Sen bana adresi at biz üstümüzü değiştirip geliriz."
"Tamam zevklerine karışamam ama bu birazcık da resmî bir parti. Orada kendine üniversite imkanı bile bulabilirsin benden söylemesi. Babam biraz şey de. Eli kolu uzun diyelim." ben gülmeye başlarken o devam etti.
"Ne giysen yakışır ama sen yine de beni dinle bence." Mert varlığını hatırlatır bir şekilde öksürünce ben de arkamı dönüp arabaya ilerledim.
"Gece perisi.. Numaran. Konum için."
Arabadan inip ona numaramı verdim. Ve sonunda arabaya binebilmiştim.
"Gece perisiymiş."
"Mert, kıskanma beni."
"Seni mi.. Evet kıskanırım. Yengemsin sen benim yengem."
"Tamam haklısın zaten onunla arkadaşım."
"Gece bak umudun yok farkediyorum. Ama biraz daha dayan. En azından benim umutlarım bitene kadar. Sonrasında onu unutup hayatına devam etmen gerekir zaten."
"Mert anlıyorum zaten. Ayrıca benim kalbim zaten dolu. Yeni birini alamam değil mi?"