GECE 'tamamlandı

18.BÖLÜM: ZAAF

Gelen mesajlardan önce Emir'e cevap verdim.

Gece: Uyumuşum evet. Saat de sekiz olmuş.
2 dakika geçti cevap yok.
Gece: Sende mi uyudun yoksa?
2 dakika daha.
Gece: Neredesin sevdiceğim..
Bekledim ama cevap gelmedi. Bende onun sayfasından çıkıp Mert'e yazdım.

Gece: İyiyim yahu beni merak etmeyin bu kadar.
Mert: Cevap da vermedin kaç saat daha da merak ettim.
Gece: Uyuyordum. Ee sen nasılsın?
Mert: İyi işte bende okula gidiyorum sen yoksun Emir yok. Evde yine annemlerle kafayı yiyorum. İyileş de ortamlara akalım.
Gece: Akarız akarız.
Mert: Emirle nasıl gidiyor yengee
Gece: Ya Mert
Gece: Deme şöyle, iyi gidiyor o da bugün beraberdik. Kahvaltıda. Keşke sende gelseydin unuttuk bak.
Mert: Olsun gelirim sonra.
Gece: Evett.

Emir'den hala cevap gelmemişti. Ayaz'a  yazma konusunda emin değildim ama dayanamayıp yazdım. En azından arkadaş kalabilirdik. Görüşmek istemişti yazdığı mesajda.

Gece: Hastaneye gelmene gerek yoktu.
Gece: Ayrıca neden görüşmek istiyorsun?
Ayaz: İyi olup olmadığını görmek için.
Ayaz: En son biraz olaylar yaşanmıştı.
Gece: Evet Emir'in katil olduğunu söyledin. Sana inanmayarak iyi yaptım. Suçsuz olduğu ortaya çıktı.
Ayaz: Galiba sinirlisin bana bu konuda.
Gece: Evet. Haklıyım. Emir'e suç attın ve en sonunda sonuç ortaya çıktı.
Ayaz: O konuda senin dediğin gibi olsun. Özür dilerim. Senden.
Gece: Dilemen gereken kişi ben değilim aslında.
Ayaz: Anladım ama senden diliyorum. Arkadaş mıyız?
Gece: Arkadaşız.
Ayaz: Ayrıca seni seviyorum. Ama beni sevmediğini de biliyorum. Bende içime gömerim.

Üzülmüştüm. Sinirli olmama rağmen yine de ona üzülmüştüm. Ama ben Emir'i seviyordum ve bu değişmeyecekti.
Ayaz'a da yazabilecek bir şey bulamadım. Emir'den cevap gelmemişti. Kulaklığımı alıp odamdan çıktım. Annemler yatmıştı. Balkona çıktım, oturdum ve müzik dinlemeye başladım. Aklıma doğum günümden önceki gece geldi. Her şeyin başladığı Gece. Yaklaşık bir saat orda oturup dışarıyı izlemiştim. Telefonumun titremesiyle daldığım düşüncelerden çıktım. Emir sonunda yazmıştı.

Emir: Geldim.
Gece: Hoşgeldin.
Gece: Uyumuşum. Kalktığımda  sekizdi. Şimdi on bir olmuş.
Emir: Dinlen demiştim zaten iyi olmuş uyuduysan.
Gece: Aslında sana bir şey söylemek  istiyorum. Yani söylemem gerekiyor gibi hissediyorum.
Gece: Ayaz bana yazdı.
Gece: Nasıl olduğumu merak etmiş. Ona  sinirli olduğumu anlayınca özür diledi.
Gece: Görüşmek istiyormuş.
Emir: Sen ne dedin?
Gece: Bir şey demedim.
Emir: Tamam ne istersen yap karışamam. Gece: Emir noldu sana iyi değilsin bence.
Emir: Başım ağrıyor biraz ondandır.
Gece: Pek baş ağrısı gibi değil seni tanıyorum. Ne oldu dedim.
Emir: Ayaz'a hayır demeni isterdim. Bunu taktım kafama. Ve başım da ağrıyor. Bir seni görsem iyi gelir belki.
Gece: Bencede. Bende seni görmek istiyorum.
Gece: Yarın okulda artık.
Emir:Geliyor musun?
Gece: Evet.
Emir: Tamam ben seni alırım sabah.

Artık mutlu olma zamanımız gelmişti,  beraber normal yaşamaya başlama zamanımız gelmişti.

Gece: Emirr.
Gece: Yatmadan önce bana bir fotoğrafını mı atsan acaba.
Gece: Nolur nolur nolur.
Gece: Gül ama.
Emir: He bir de sipariş veriyor.
Emir:

Gece: Off
Gece: Gerçek misin?
Gece: Nesin sen Emir?
Gece: Bu nee!
Gece: İnsan biraz hazırlıklı ol falan der.
Gece: Analar neler doğuruyor be.

Bir anda gaza gelip yazmıştım hepsini. Ama o kadar iyiydi ki tekrar aşık olmuştum. Şuan benden fotoğraf istemedi. Öyle  çekilip atmayı sevmediğimi biliyordu.
Ayrıca son yazdığım cümle bana annesini hiç anlatmadığını hatırlattı. Sormalı mıydım? Hiç bahsetmemişti. Kendi anlatmak isteyince anlatır diyip sıkıştırmamaya karar verdim. Emir cevap vermediğinden şaşırdığını anlamıştım. Normalde benden bu kadar rahat ve boş yorumlar duymazdı. Bende kendim olup bir cevap daha verdim.

Gece: Güzel yüzüne ve sana zaafım var ❤️
Emir: Sana ait..
Emir: Kalbine ve sana zaafım var ❤
Gece: Sana ait..
Emir: Seni seviyorum. Sabaha kadar hatta ömrümün sonuna kadar konuşurum ama uyuman gerek prenses. Seni almaya geleceğim zaten.
Gece: Seni mi kırıcam uyumaya gidiyorum o zaman ben.
Emir: İyi geceler.
Gece: İyi geceler..  

Şarkı hala çalıyordu. Emirle konuşurken atlayan şarkıları fark etmemiştim bile.

"Sen yokken ne gece ne de gündüz
Ne ay var ne tek bir yıldız
Her yer karanlık ve ıssız
Göremiyorum"

Çalan şarkıdan bir kesit dilime dolanmıştı. Kulaklığı çıkartıp mırıldanarak odama girdim. Yatağıma uzandım ve günlerimi düşünmeye başladım. Ne kadar çok şey yaşamıştım. Emir ile tanışmam zaten anlam veremediğim bir şekilde olmuştu ama iyi ki de olmuştu. Ondan sonra değişen hayatıma da anlam verememiştim. Belki farkında değildim ama ben kalp krizi geçirmiştim. Çaha fazla strese girmemem için annemler sürekli dinlen, sürekli yat diyerek beni sıkmıyorlardı ama iş ciddiydi. Ölebilirdim. Emir suçlu olduğunu düşünüyordu. Evet onun yokluğu sebep olmuştu. Onu düşünmekten, onsuzluktan, eksiklikten yorulmuştum. Ama değdi mi? Evet, değdi. Hayatta hiç kimseye bu kadar değer vermedim ama o farklıydı. Hayatta kendimden çok sevdiğim biriydi ve eğer bana illaki bir şey olacaksa onun yüzünden olmalıydı.  Bunları düşünürken yarın güzel bir gün olması dileğiyle gözlerimi kapatmıştım..

Aslında belki de kaderdi. Tanışmamız, yaşadıklarımız, ona bu kadar bağlanmam. Hepsi kaderdi veya gelecek için hazırlıktı.