My Adoption Story Ft Shawn Mendes

]44[

p.o.v Shawn

De volgende ochtend zitten we al vroeg in het vliegtuig. Gelukkig hoeven we niet zo lang te vliegen want dan kan ik dadelijk beginnen aan Ava haar schoolwerk.

'papa, waar gingen we ook alweer naar toe' vraagt Ava voor de 6de keer deze ochtend. Wat is zij toch vergeetachtig. Niet normaal. 'we gaan naar Italië liefje. En dan gaan we vannacht naar Australië toe' leg ik haar nog een keer uit.

Eigenlijk zou het beter aansluiten maar door de korte reis terug naar Londen is het allemaal wat anders gelopen. Maar het was het waard. Eindelijk is Ava haar vader opgepakt. Hij vormt geen bedreiging meer voor ons. 'oo, oke' zegt ze.

Een hele tijd later komen we eindelijk aan in Italië. 'kom papa, sneller lopen'. Ava trekt aan mijn arm op de hoop dat ik sneller ga lopen. Blijkbaar loop ik sloom.

In de aankomsthal voel ik paniek opwellen als ik veel fans zie staan. Ik ben wel wat fans gewend maar het staat echt vol, te vol. 'kijk papa. Kom, zwaaien'. Volgens mij is Ava in een goede bui. Ik laat me door haar naar de meiden toe trekken. 'Hallo' zegt Ava. Ze zwaait naar de fans die vrolijk terug zwaaien. Vele meiden maken foto's van ons. Ava heeft het ook door want gaat in haar foto stand staan.

'papa, lach nou eens' zucht ze wat mij ontzettend aan het lachen is. 'kom lieverd, ik vind het echt te druk. We kunnen beter gaan' zeg ik tegen haar. Ik voel me niet goed hier. Er blijven maar fans bij komen en sommige komen steeds dichter bij Ava.

Ik wil weglopen als ik Ava haar handje uit die van mij voel gaan. Ik draai me snel om en zie haar naar een vreemde man toe rennen die iets van snoep in zijn hand heeft. Mijn hart gaat tekeer zodra ik het zie en ik weet niet hoe snel ik naar de man toe moet rennen.

Hij pakt Ava op en wil weglopen. Maar gelukkig ben ik er net optijd en pak de man bij zijn kraag. Ik moet opletten want er zijn ontzettend veel fans. Als ik nu mijn woede niet beheers gaat mijn reputatie naar de knoppen. Al weet ik niet of die in deze situatie iets uitmaakt. Hij wil mijn kind ontvoeren!

'Wtf, waar denk je mee bezig te zijn man' schreeuw ik naar de man die me niet durft aan te kijken. Hij reageert niet maar houdt Ava wel vast. Ik probeer Ava uit zijn armen te pakken maar hij draait van me weg en houdt haar stevig vast.

Ava begint te huilen en weet duidelijk niet wat er aan de hand is. Ik snap het ook niet helemaal. Wat is dit ineens?

'Waar ben je mee bezig gast?! Geef mijn kind terug'. Ik raak in paniek en zie niet veel uitwegen. Dus ik besluit hem tegen zijn hoofd te slaan. Het lijkt te werken want hij is gedesoriënteerd waardoor ik Ava uit zijn armen kan pakken. Ik houdt haar goed tegen me aan. 'Ik krijg je nog wel. Als je aan mijn kind zit, zit je aan mij'.

Boos loop ik weg van de verwarde man terwijl hij door mijn bodyguard wordt meegenomen. Goed ook. Dat hij maar een goede straf komt. Je kan veel proberen maar je moet niet proberen om Ava van me af te pakken. Dan zit je echt bij de verkeerde persoon. Ik houdt veel te veel van Ava.

'papa boos' vraagt Ava. 'een beetje liefje, maar niet op jou. Dat was gewoon een hele stoute man'. 'net zoals oude papa'. 'jaa, net zoals hem'.

Samen met haar stap ik in de taxi die ons naar het hotel brengt. We zullen er niet lang zijn maar het is maar dat ik een bed heb waar ik Ava in slaap kan krijgen. Dan kan ik haar gewoon slapend het vliegtuig in krijgen. Het wordt een lange reis en ik weet niet hoe ze het gaat vinden zolang op dezelfde plaatst te moeten zitten. Dus als ze gewoon goed uitslaapt zou het goed moeten komen.

Vanavond heb ik eerst nog een show. Maar van Andrew hoef ik niet te repeteren enzo. Dan heb ik wat meer tijd om met Ava aan schoolwerk en vertrouwen te werken.

Ik heb een foto van haar moeder waar ik met haar over wil gaan praten. Als ze dat toestaat tenminste. Ik wil gewoon beginnen met open worden over wat er is gebeurd. Ik wil het duidelijk uit haar horen wat ze ervan vond. Natuurlijk kan ik dat ook wel raden maar het gaat om het idee.

Ze moet me leren vertrouwen. Ik maak haar niet belachelijk om haar verleden of wat dan ook. Ik ben hier om haar te helpen. Ze moet weten dat ze altijd steun kan vinden bij mij. En via die manier wil ik vertrouwen opbouwen.

Ook wil ik haar een dag met Andrew mee laten gaan. Hij is toch nog steeds een redelijk vreemde voor haar dus ik wil zien hoe ze het bij hem doet. Of ze dan inderdaad zo bang is als ze zeggen. Ik geloof er niks van maar ja.

Hoe ze gister met Mike muziek aan het maken was laat me weinig zien van hun woorden. Het is nou niet dat ze hem zou goed kent. Maar toch ging ze daar op zijn schoot zitten en plezier maken. Dus ik ben het er eigenlijk niet helemaal mee eens dat ze niet goed is met volwassenen.

Maar voor die vrouw haar plezier zal ik er toch maar wat aan werken. Het kan nooit kwaad.

In het hotel leg onze koffers neer voordat we naar de zaal van vandaag gaan. Daar aangekomen gaan we samen naar een aparte ruimte. Hier kan ik wel wat met haar werken. Eerst werken we gewoon aan vormen en kleuren benoemen. Zodra dat goed gaat besluit ik over te gaan naar haar persoonlijke ontwikkeling.

Uit mijn tas pak ik een foto van haar moeder. Ava kan hem nog niet zien maar kijkt al wel heel nieuwsgierig. 'Ava, je weet dat papa jou niet meer pijn kan doen toch?'. Wat onzeker knikt ze.

Ik draai de foto naar haar toe. Nieuwsgierig schieten haar oogjes er naartoe. 'je weet wie dat is toch?' vraag ik haar. 'm-mama' zegt ze verdrietig. 'jaa, dat is mama'. 'mama was lief toch' vraag ik haar. Ze knikt. 'wat deed jij met mama voor leuke dingen?'.

Ze kijkt me kort aan voordat ze naar haar schoot kijkt. 'het is oke om te zeggen lieverd. Je mag best huilen als je mama mist'. Maar ze doet niks. Niet huilen en niet praten. Ik probeer haar over te halen maar ze klapt volledig dicht en zegt geen woord meer tegen me. Wel houdt ze de foto in haar armen. Dit wordt nog wat.