My Adoption Story Ft Shawn Mendes

]4[

p.o.v Shawn

Zoals gezegd komt 2 uur later een zuster samen met een dokter binnen gelopen.

'we gaan haar proberen wakker te maken. Als ze niet snel wakker wordt gaan delen van haar lichaam zichzelf uitschakelen en kan ze blijvende verlamming oplopen' verteld de dokter. Bedankt, dit stelt me echt gerust. Ze doen wat testjes bij haar.

'oke, we gaan door haar infuus een stofje inbrengen die ervoor zorgt dat haar spieren en hersenen gelijk weer worden geactiveerd waardoor ze moeilijk buiten bewustzijn kan blijven' zegt de dokter tegen mij.

De dokters stappen van haar weg maar blijven wel in de kamer. Ik besluit weer te gaan zitten en haar hand vast te pakken. Zo wachten we een kwartier lang tot dat ik haar handje zie bewegen. Eindelijk gaat het gebeuren. Waarom ben ik toch zo blij dat ze wakker wordt? Ik ken haar niet eens.

Steeds meer beweegt ze. Bij elke beweging wordt ik blijer. De dokter heeft een glimlach op zijn gezicht terwijl Ava rustig wakker wordt. Ze knijpt haar ogen dicht en beweegt wat met haar mond. Zal ze dan eindelijk wakker worden? Ik ben zo benieuwd hoe ze is. Misschien heb ik hier wel gewacht op een kindje wat super grof en gemeen is. Dat denk ik niet maar ja, je weet maar nooit.

Ze maakt wat rare geluidjes en is dan weer stil. 'het kost haar heel veel energie. Het kan zijn dat ze soms even stopt om energie te winnen' zegt de dokter. 'zal het nog lang duren voordat ze echt wakker is?'. 'nee, hooguit een uur. Maar ze zal echt heel moe zijn dus zal bijna gelijk weer gaan slapen. En dan zal ze een paar dagen herstel hebben waarna ze pas weer normaal aanspreekbaar is. Dus verwacht deze week nog echt niet te veel. Ze zal heel moe zijn' antwoord hij. 'oke, bedankt'.

'de zuster zal hier blijven voor als het niet goed gaat. Ik moet weer verder' zegt de dokter voordat hij wegloopt. De zuster pakt ook een stoel en gaat zitten.

Een tijdje beweegt Ava niet meer. Ik ben dan ook bang dat ze weer is teruggezakt. Maar mijn hart begint weer sneller te kloppen wanneer ze haar hand tot een vuist knijpt. 'goed zo Ava. Je kan het' fluister ik naar haar.

Ik pak haar hand vast waar ze in knijpt. De glimlach op mijn gezicht wordt alleen maar groter door haar actie. Weer knijpt ze haar ogen dicht en opent haar mond een stukje.

Zo zitten we nog 20 minuten terwijl Ava allemaal kleine bewegingen maakt. Ze zal nu elk moment haar ogen open gaan doen. Ik kan niet wachten. Ze maakt weer wat geluidjes.

En dan eindelijk doet ze haar oogjes een heel klein stukje open. Ze laat ze weer dicht vallen, wacht even en maakt ze dan wat verder open. 2 helderblauwe oogjes komen tevoorschijn die me afwezig aankijken.

Voor 10 seconden houdt ze haar ogen open voordat ze weer wegvalt in slaap. Ik wrijf een keer over haar haren met een glimlach en geef haar een kus op haar voorhoofd. 'goed gedaan Ava. Je bent eindelijk weer wakker' fluister ik.

'nou het is goed verlopen. Meldt maar als er iets is. Ik zal gaan melden dat ze wakker' zegt de zuster voor dat ze de kamer uit loopt. En zo ben ik weer alleen met Ava. Maar dit keer is ze wel bij bewustzijn. Wat ben ik daar blij om.

Hoezo ben ik hier blij mee? Ik ken haar pas een paar dagen. Kennen is een groot woord. Ik ken haar naam, leeftijd en gezinssituatie. Maar daar houd het zo'n beetje op. Maar gek genoeg wil ik haar wel beter leren kennen.

Ik wil het gezellig maken met voor haar in het ziekenhuis. Ze heeft al zo veel mee gemaakt. Het minste wat ik dan kan doen is het gezellig maken in het ziekenhuis. Dan heeft ze tenminste een niet al te slecht beeld over een ziekenhuis. Daarna moet ze weer naar het weeshuis dus ik wil gewoon dat ze heel even een leuke tijd heeft. Gewoon voor heel even. Daarna kan ze met blijdschap terug naar het weeshuis. Misschien wil ze dan niet meer weglopen.

Na wat te hebben gegeten en wat spelletjes heb gespeeld wordt Ava na 4 uur eindelijk wakker. Ik hoop dat ze dit keer wel wat fitter is. In het begin merkt ze me niet op en kijkt recht naar voren. Maar na een tijdje laat ze haar hoofd naar de zijkant vallen en kijkt mijn kant op.

Haar wenkbrauwen trekken samen voordat ze ineens begint te huilen? Oke, dit is wat onverwachts. Ik deed toch niks verkeerd? 'hee wat is er aan de hand Ava? Ik doe je niks. Ik ben die jongen die jou op straat vond. Ik ben bij je gebleven. Je hoeft echt niet te huilen. Ik ben lief voor je'.

Ik probeer haar gerust te stellen maar ze wil er niks van weten. Ik besluit dan toch maar op de knop naast haar bed te drukken. Al snel staat er een zuster in de kamer. 'ze werd wakker en toen ze me zag zitten begon ze te huilen. Ik weet niet wat te doen want ze wil niet rustig worden' zeg ik in stress. Mag ze me niet?

'als jij even de kamer verlaat zal ik met haar praten. Ze zal geschrokken zijn' zegt de zuster. Zoals gevraagd verlaat ik de kamer en wacht op de gang. Ik wil weten waar het over gaat. Ze zal niet te veel uit Ava krijgen want ze kan amper praten door vermoeidheid. Ik hoop toch dat ze wat uit Ava krijgt.

Ik weet oprecht niet wat ik fout deed. Maar ik ga er gewoon vanuit dat ze is geschrokken. Dat zal het wel zijn. Op de gang loop ik alleen maar heen en weer van spanning. Dadelijk mag ik de kamer niet meer in. Waarom zou het me wat doen als ik de kamer niet in mag? Ik ken haar niet.

Ik word echt gek van mezelf. Wat is er toch ineens aan de hand? Ik ken haar niet eens en toch geef ik zo veel om haar en lijk ik wel een overbezorgde grote broer. Ik doe net alsof mijn kleine zusje voor de eerste keer op date gaat.

Waarom doe ik toch zo? Ik wil helemaal niet bezorgd om haar worden. Als ik bezorgd om haar word is afscheid nemen alleen maar moeilijker. Oke, onthoud niet bezorgd te gaan worden. Ik ga haar alleen een leuke tijd geven en dan ga ik weer verder. Ik heb een druk leven.

Na 10 minuten mag ik gelukkig weer naar binnen. De zuster staat in de kamer met een gekalmeerde Ava. 'zoals ik al dacht was ze gewoon heel erg geschrokken. Na wat er is gebeurt met haar vader was ze wat bang voor je. Maar ik heb net met haar gepraat over waarom je hier bent en dat je lief bent. Dus als het goed is zou het nu goed moeten komen. Anders kun je altijd op de knop drukken en kom ik' zegt de zuster voordat ze wegloopt.

Ik loop verder de kamer in en ga weer naast Ava haar bed zitten. Ze kijkt me onderzoekend aan maar zegt niks. Ik vindt het zo zielig haar hier te zien liggen. De meeste 4-jarige zijn heel energiek en alles. Maar Ava ligt er uitgeput bij. En dat allemaal door die rotvader.

Als ik hem nog ooit eens tegen kom doe ik hem echt wat. Je kan het gewoon niet maken om je eigen dochter te slaan. Dat doe je gewoon niet.