Na het concert van Shawn mendes krijgt zijn leven een hele rare wending. Nog geen maand later zit hij verwikkeld in een adoptie proces voor een 4 jarig kindje. Maar houdt hij het vol om een goede vader te zijn? Ook wanneer zijn werk veel van hem eis...
De rest van de week gebeurt er niet veel bijzonders. Ava raakt steeds meer gewend aan mij en is een super gezellig meisje. Ze is echt goed aan het herstellen en wordt steeds energieker.
Vandaag gaan we dan ook even naar buiten zodat ze wat kan doen. Ik ben me zo erg aan haar gaan hechten zonder dat ik het wil. Ik moet mijn moeder straks echt even bellen. Misschien weet zij wat dit is. Ze praat ook steeds meer. Dan zegt ze allemaal gekke grapjes wat mij dan weer aan het lachen maakt. Ze is zo'n gezellig kind, dat is zeker.
'wat is jou wens' vraagt ze me met haar schattige glimlach. 'dat ik later een lief meisje vind en dan kindjes krijg' zeg ik. 'en wat wil jij doen' vraag ik haar.
Dit soort vragen stelt ze vaker. Blijkbaar vindt ze het heel leuk om te praten over wat ik wil. Ik heb haar overigens nog niet verteld dat ik liedjes schrijf. Mijn inschatting zou zijn dat ze daar dan de hele dag naar zou luisteren. Ik ken haar al best wel goed, niet normaal.
'ik wil een lieve papa en mama. Een hele lieve' zegt ze. Mijn hart smelt door haar woorden. Een 4 jarig meisje die als wens heeft om geliefd te worden door ouders. Dat vind ik zo lief. De meeste zouden een pop ofzo iets wensen, maar Ava niet. Ze wil gewoon ouders. Niet te geloven hoe levens kunnen verschillen.
'nou, zullen we dan maar eens naar buiten gaan. Ik heb ook wel zin naar buiten te gaan' vraag ik haar. Enthousiast knikt ze en krijgt weer die twinkeling in haar ogen.
Elke keer als we iets leuks gaan doen krijgt ze een twinkeling in haar ogen. Het is echt heel lief om te zien. Ze geniet zo erg van kleine dingetjes. Ze staat op, trekt haar schoenen aan en pakt dan mijn hand.
'zal ik het brood voor de eendjes dragen?' vraag ik aan haar. 'jaa'. Na het brood te hebben gepakt besluiten we aan te lopen. We lopen naar het park toe. Ava voert de eendjes en is echt gelukkig. Wat is het toch mooi als een kind gelukkig is.
'kijk papa, die eend is dicht bij' zegt ze. Ik kijk met een glimlach naar haar tot dat ik besef wat ze net heeft gezegd. Ze noemde me papa. Huh, waarom noemt ze me papa? Oo nee, ze is aan me gehecht. Dit was echt niet de bedoeling.
'Ava, kom eens hier' zeg ik tegen haar. Ze loopt naar me toe en komt op mijn been zitten. 'ik ben niet jou vader. Ik doe gewoon even voor jou zorgen maar straks moet je gewoon weer naar het weeshuis toe' zeg ik.
Dit klinkt waarschijnlijk echt gemeen maar ik moet het haar duidelijk maken.
'jij wel mijn papa' zegt ze. 'nee, niet waar. Ooit komt iemand anders jou adopteren, maar niet ik'. 'wel'.
Ga ik nu serieus een discussie met een 4-jarige aan? Nee dus. Ik laat haar lekker zeggen wat ze wil.
Ze gooit ook de laatste stukjes en pakt dan mijn hand weer vast. 'gaan we weer naar je kamer toe?' vraag ik haar. Ze knikt en steekt haar armpjes uit. Ik snap wel dat ze moe is na de wandeling. Immers kan ze ook nog niet zo lang bewegen.
Ik til haar op en zet haar op mijn heup. Ze slaat haar armpjes om me heen. Zo lopen we terug naar het ziekenhuis. Gelukkig worden we niet gefotografeerd. Dat kan ik er nu gewoon even niet bij hebben. De zorg voor dit kleine kwetsbare meisje is al genoeg voor nu.
Op Ava haar afdeling aangekomen wordt ze begroet door haar dokter. 'ging het goed' vraagt hij aan mij. 'opzich wel. De hele heenweg heeft ze gelopen. Pas toen we terug liepen wou ze opgetild worden' vertel ik.
'dat is mooi. Gelukkig is er wat vooruitgang' glimlacht hij. 'weet jij of ze bijna weg mag' vraag ik aan hem. 'nee, daar kan ik nu nog niks over zeggen. Omdat ze nog zo jong is houden we haar nog even in de gaten' zegt hij. 'oke, bedankt'.
Ik loop met haar naar de kamer en zet haar daar op het bed neer. Ik wil net mijn telefoon pakken als er iemand binnen komt lopen. De vaste zuster van Ava komt binnen lopen en we begroetten haar.
'Shawn, kom je even mee? Ik wil wat met je bespreken' vraagt ze. Verbaast knik ik. 'ik kom zo terug lieverd. Rust maar even goed uit' zeg ik tegen haar voordat ik de kamer uitloop.
We lopen naar een kamer waar een bureau met 2 stoelen staat. 'wat wil je bespreken?' vraag ik haar. De besprekingen over Ava haar vooruitgang wordt meestal gedaan door de dokter, niet door zusters. Eigenlijk heb je nooit besprekingen met zusters. Dat maakt het dat ik zo verbaast ben.
'ik wil het ergens met je over hebben. Eigenlijk is het niet onze taak daar met jou over te praten maar voor deze keer hebben we een uitzondering gemaakt' begint ze.
Ik kijk vooral verbaast. Wat zal er toch komen?
'we hebben je een tijdje gevolgd met Ava, hoe je met haar omgaat enzo. Het valt ons op dat ondanks dat jullie eigenlijk vreemden van elkaar zijn, jullie goed op kunnen schieten. En dat terwijl een meisje met een verleden zoals zij dat meestal niet heeft met vreemden. Het is bijna ongewoon hoe goed jullie het samen kunnen vinden na zo'n korte tijd.
We hebben zitten nadenken. Aangezien Ava natuurlijk van het weeshuis afkomt en daar nog steeds zit wouden we je een voorstel doen. Je moet er echt eerst over nadenken voordat je ons een antwoord geeft' zegt ze.
O nee, ga nou niet zeggen wat ik denk dat je gaat zeggen.
'we wouden aan je voorstellen haar te adopteren vanwege jullie goede omgang. We kunnen regelen dat je een soepeler adoptieproces krijgt. Ik wil dat je er eerst over gaat nadenken voordat je hier een besluit neemt. Weeg de voordelen op tegen de nadelen en kijk gewoon goed naar haar.
Bedenk dat ze met een reden is weggerend uit het weeshuis, en het zo weer zal doen. Dan zal het zich allemaal weer herhalen.
Haar vader is gister voorwaardelijk vrijgelaten. Maar hij zal het er niet bij laten zitten. Dit is al de 3de keer dat ze hier ligt. Daarom zijn we zo blij me jou. Je hebt zo'n geweldige band met haar en we geloven gewoon dat je echt een goede vader voor haar zou zijn en zij niet steeds hier ligt' verteld de zuster.
Verbaast zit ik op mijn stoel. Ze denken serieus dat ik een goede vader zou zijn voor haar? Weten ze wat voor leven ik heb? Ik zal amper tijd voor haar hebben. Eerlijk denk ik nou niet echt dat ik een geschikte vader ben. Maar aan de andere kant heeft ze wel gelijk met dat Ava niet zomaar wegrent.
Ze zal snel geadopteerd moeten worden voordat ze vaker wegrent en haar vader haar krijgt. Ik wordt nu al gek van mezelf. Misschien moet ik dit eens met Andrew bespreken. Hij zal een peuter iniedergeval beter vinden dan een baby want die hebben volgens mij nog meer aandacht nodig.
'oke, ik zal erover nadenken' zeg ik. Ik geef de zuster een hand en loop dan even naar beneden. Ava zal vragen waarom ik weg moest. Als ik iets voor haar meeneem zal ze afgeleid zijn en niks vragen. Daarbij vindt ik het wel leuk haar iets te geven.
(Hele late Happy Birthday Hero. Morgen voor de eerste keer stage lopen in groep 1.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
