Na het concert van Shawn mendes krijgt zijn leven een hele rare wending. Nog geen maand later zit hij verwikkeld in een adoptie proces voor een 4 jarig kindje. Maar houdt hij het vol om een goede vader te zijn? Ook wanneer zijn werk veel van hem eis...
(Nieuw verhaal. Hoop dat jullie het leuk gaan vinden. Mijn eerste Shawn Mendes verhaal)
P.o.v Shawn
Vanavond mag ik eindelijk weer. Een optreden in de O2. Het voelt echt heel goed daar te staan. Best gek want ik heb wel voor grotere groepen mensen gezongen. Toch vind ik de O2 een mooie plek. 'kom je Shawn? Je soundcheck begint' zegt Andrew, mijn manager.
Hij doet zo veel voor me. Naast dat hij allemaal dingen voor me regelt zorgt hij ook nog dat ik overal optijd kom. Als ik dat zelf zou moeten doen zou ik waarschijnlijk altijd te laat komen. Ik ben niet zo goed in optijd komen. Maar ik ben eraan aan het werken. 'ik kom al' roep ik terug. Snel ren ik naar het podium toe. Er zijn nog allemaal mensen bezig met het opbouwen en aansluiten.
Niet normaal hoeveel werk ze wel niet hebben aan die anderhalf uur dat ik op het podium sta. Ik waardeer het echt.
'oke, zing Lost In Japan maar' zegt iemand in de zaal. Waarschijnlijk gaan hun over het geluid. De muziek wordt aangezet en ik begin met het zingen. Blijkbaar is het goed want ik hoef niet opnieuw. 'oke, ga je maar wat eten. Over 3 uur moet je op. Ik kom er zo aan' zegt Andrew. Ik knik en ga weer naar achter.
Er is wat friet gehaald. Ik leg wat op mijn bord neer en eet het zo op. Na me te hebben omgekleed, make-up op de hebben en me heb opgewarmd sta ik backstage klaar. Ik hoor de fans gillen wanneer de lampen uitgaan. Zo leuk dat de fans altijd zo enthousiast zijn.
De tonen van Lost In Japan beginnen te spelen. Niet lang daarna mag ik het podium op. Het publiek gaat uit zijn dak. Optreden is zo geweldig. Het lijkt wel alsof ik maar 5 minuten op het podium sta voordat In My Blood alweer op komt.
Waarom gaat het altijd zo snel voorbij als ik op het podium sta? Niet normaal. Ik bedank mijn fans. Snel ren ik nog langs de voorste rij en ga dan weer backstage. Ik ben helemaal bezweet en voel me plakkerig. Dat is het enige nadeel van optreden.
'oke, ga nog even douchen en dan gaan we naar de bus' zegt Andrew die me een broederlijke knuffel geeft. Ik ren naar de douches toe en zorg dat ik weer schoon ben. Zodra ik helemaal klaar ben ga ik naar de rest en vertel dat we kunnen vertrekken. Veel zijn al vertrokken maar mijn band, visagist en Andrew zijn er nog. Net zoals normaal. Altijd wachten ze.
We lopen naar de uitgang van het gebouw toe wanneer ik me ineens bedenk dat mijn ring nog bij de douche ligt. 'jongens, ik ga even snel iets halen. Ga maar vast ik kom zo' zeg ik. Bij de douches aangekomen ligt hij er gelukkig nog en doe ik hem om. Ik loop weer terug naar de uitgang en ga zo naar buiten. Gelijk komt een vrij koude lucht me tegemoet.
In de zomer is het hier lekker maar voor de rest van het jaar is het redelijk koud. Nou ben ik gelukkig wel wat gewend want in Canada is het nou ook niet altijd geweldig warm.
Ik loop naar de bus als ik wordt gestopt door gehuil. Wat zou er aan de hand zijn? Al snel hoor ik dat het niet van een volwassenen maar van een kind is. Dat maakt me nog nieuwsgieriger. Een kind huilt niet zomaar. Ik loop op het gehuil af en kom uit op de zijkant van het gebouw (Toch bijzonder bij een rond gebouw. In boeken kan alles).
Zodra ik rond kijk val ik bijna om van verbazing. Dit kan toch niet echt zijn? Mijn woede borrelt op en ik weet niet hoe vlug ik er naartoe moet rennen. 'ga van haar af' roep ik naar de man die aan het inslaan is op een klein meisje. Is hij gestoord?! Hij kijkt me boos aan maar gaat gewoon door terwijl het meisje alleen maar harder huilt. Wat is er mis met deze man?! Bij het meisje aangekomen sla ik zonder erover na te denken in zijn gezicht.
Boos komt de man omhoog en kijkt me bijna dodend aan. Het meisje ziet haar kans en kruipt snel weg. Voordat ik mezelf kan verdedigen wordt ik hard in mijn gezicht geslagen met een vuist. Ja, die doet pijn. Meteen grijp ik naar mijn gezicht toe.
Voordat ik de kans krijg om hem meer pijn te doen rent de man snel weg. Mijn oog doet pijn, niet normaal. Hard slaan kan hij zeker. Maar ik denk dat het meisje er veel slechter aan toe is. Ik moet haar echt helpen. Mijn handen haal ik van mijn oog af en help mezelf rechtop staan. Zodra ik me omdraai zie ik haar levenloos op de grond liggen. Ze is toch niet dood? Nee, dat kan niet zomaar.
Snel ren ik naar haar toe en voel gelukkig nog een hartslag. Ze moet naar het ziekenhuis, dat zeker. Nu even niet aan mijn eigen problemen denken. Dit meisje van waarschijnlijk nog geen 6 heeft mijn hulp dringend nodig nu. Dat is waarom ik haar besluit op te pakken en mee te nemen naar de bus.
(Ik ga proberen elk hoofdstuk een afbeelding van shawn erneer te zetten. Maar het kan zijn dat ik het vergeet)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Zo ziet Shawn er ongeveer uit in het verhaal. Dan hebben jullie een beeld van rond welke tijd het zich afspeelt. Maar ik post niet alleen maar foto's van die tijd. Kan ook best zijn dat ik ineens een foto van 2019 fzo plaats als zijn insta post.
