My Adoption Story Ft Shawn Mendes

]8[

p.o.v Shawn

Na nog een paar minuten wachten komen ze weer terug. Ava rent naar me toe en komt weer op mijn schoot zitten.

'nou, daar ben je zeker voor geslaagd' glimlacht Fleur. Ik kijk haar vragend aan. 'kleine kinderen zijn meestal heel eerlijk. De beste manier om erachter te komen hoe jij als vader bent is het vragen aan het kind zelf.

Ik heb nog nooit een kind zo enthousiast gehoord. Ze was zo blij en vertelde allemaal dingen die jullie deden' antwoord ze. 'oo jaa. Soms mag ze weg uit het ziekenhuis en dan neem ik haar mee naar het park' glimlach ik. 'jaa, dat vertelde ze'.

'Hoe een kind zich in jou omgeving voelt is voor ons heel belangrijk. Je kan het soms zo leuk maken als je wil maar als een kind zich niet fijn bij je voelt gaat het 9 van de 10 keer niet door. Daarom is dit een standaard test die gedaan moet worden. Maar zo te horen heeft Ava geen problemen met jou als vader' verteld Fleur.

'nee, ze noemt me ook ineens papa. Ik had het nog niet tegen haar gezegd maar ze zei wel steeds al papa. Ze wist het al eerder dan dat ik het wist'.

Ze begint met het vertellen van mijn verkorte proces en wat de zuster net zei. Ook zegt ze erbij dat het onder hoge voorwaarden wordt gedaan. Nou ik ben er best blij mee. Dan kan ik tenminste weer in mijn eigen bed liggen.

'is het allemaal duidelijk' vraagt ze. 'ik snap het helemaal'. 'oke, als je deze vragenlijst dan even invult. Daarna kun je met haar naar het ziekenhuis je spullen pakken'.

Zoals gevraagd vul ik een vragenlijst in over mijn leefsituatie, al weten ze daar best veel over. Toch moeten ze het op papier hebben.

'nou, heel erg bedankt. Ik hoop jullie snel weer te zien om het officieel te maken'. Allemaal geven we haar een hand. Daarna lopen we de ruimte uit terug naar het ziekenhuis. Ava is weer helemaal vrolijk zonder een echte reden. Hoe ben ik toch zo snel van haar gaan houden?

'Ava weet je wat we gaan doen' vraag ik haar. Ze kijkt me verbaast aan en schud haar hoofd. 'We gaan naar mijn huis toe. Je mag voortaan bij papa komen wonen' glimlach ik. Haar gezicht klaar op. 'echt? Bij papa wonen' vraagt ze me. 'jaa, eindelijk'. Ze knuffelt mijn been waardoor ik haar besluit op te tillen. 'vindt je dat leuk?'. 'jaa, heel leuk'.

De hele weg draag ik haar tot we aankomen op haar kamer. 'nou, pak de spulletjes maar die je mee wil nemen. Dan kunnen we gaan'.

Ik pak een tas onder haar bed vandaan en doe de spulletjes die ze verzamelt erin. Het is niet veel, vooral tekening en knuffels van mij.

'heb je alles?' vraag ik haar. Ze knikt. 'nou, dan zullen we eens afscheid gaan nemen en naar huis'.

Haar zuster staat nog in de kamer. We nemen afscheid en beneden meld ik haar af. Dan eindelijk kan ik haar meenemen naar mijn huis in Londen. Ja, ik heb hier een huis. Het is niet super luxe, maar het is iets.

Ik zet haar in de auto die hier echt al heel lang staat. Andrew heeft hem hier laatst neergezet. 'kom, dan gaan we in de auto zitten' zeg ik tegen haar. Met haar tasje op haar rug loopt ze achter me aan. Gelukkig is er geen paparazzi want dat zou ik nu echt niet willen.

Ava moet even een soort geheim zijn. Ik wil absoluut haar gezicht niet in de media. Dat zal ik ook heel snel duidelijk maken. Gelukkig heeft Andrew al een kinderzitje in de auto gezet. Anders had ik nog lopend gekund want ik zet haar niet zonder zitje in de auto. Dat zou ik echt niet doen. Helemaal nu dat ik nog in de gaten wordt gehouden. Ik wil haar absoluut niet kwijt.

Ook al wou ik een week geleden nog niks met adoptie te maken hebben, hou ik al zo veel van haar. Ze maakt me gewoon zo vrolijk.

Ik zet Ava in het zitje en stap dan zelf achter het stuur. Op naar mijn huis. Wat heb ik het gemist om op een normaal bed te liggen. Tijdens de autorit zingen Ava en ik uit volle borst mee op liedjes. Het zijn voornamelijk kinderliedjes die ik maar voor de helft ken. Ava wordt er iniedergeval heel enthousiast van.

Bij mijn huis aangekomen parkeer in de auto in de garage en haal dan Ava uit de auto. Ze kijkt met open mond rond.

'zullen we naar binnen gaan' vraag ik aan haar. Ze knikt, pakt mijn hand vast en loopt achter mij aan.

Ik open de deur en kom zo uit in de keuken. Ik begeleid haar naar de woonkamer waar ze op de bank gaat zitten. 'doe je jas en schoentjes maar uit. Dan doe ik even iemand bellen' zeg ik. Zoals gevraagd begint ze met het uittrekken van haar schoenen. Ik toets Andrew zijn nummer in en laat hem over gaan.

Andrew: 'Heey Shawn. Wat is er?'

Shawn: 'Ava en ik zijn thuis. Ik dacht ik laat het je even weten. Je kan straks langskomen als je wil. Ik ga dadelijk eerst even haar het huis laten zien en dan gaan we wat boodschappen doen. Maar daarna kun je wel komen'

Andrew: 'helemaal goed. Ik zie je straks. En veel plezier met haar'

Ik hang op en draai me dan weer naar Ava die haar jas probeert uit te trekken. Ze krijgt de rits niet naar beneden.

'kom maar. Ik zal wel even helpen'. Ze huppelt naar me toe. Ik maak haar jas open en doe hem uit. 'zal ik je het huis laten zien' vraag ik haar. Ze knikt enthousiast en steekt haar armen naar me uit. Ik pak haar op en loop dan naar de gang toe.

We gaan veel ruimtes in en ook boven laat ik haar alles zien. Ik heb helaas geen kamer voor haar dus moet ze het voor nu doen met de saaie logeerkamer. Als we in Canada zijn zal ik voor haar een kamer maken. Maar hier ben ik bijna nooit.

Zodra het adoptieproces is afgerond zullen we toch wel naar Canada gaan. Ik wil haar dolgraag aan mijn ouders voorstellen. Helaas kan dat nu nog niet. Alleen over de telefoon. Dat zal ik vandaag ook gelijk doen.