My Adoption Story Ft Shawn Mendes

]2[

p.o.v Shawn

Bij de bus aangekomen kijkt iedereen me heel raar aan. 'ik leg onderweg wel uit. Rijd naar het ziekenhuis toe' zeg ik tegen de buschauffeur. Hij start de bus en rijd weg. Onderweg blijf ik het kleine meisje in de gaten houden samen met de rest. Allemaal zijn we bezorgd om haar.

Waarom zou die man haar slaan? Wie was hij überhaupt? Er zijn zo veel vragen. Ik snap gewoon niet hoe iemand dit kan doen. Het is verschrikkelijk.

Bij het ziekenhuis aangekomen til ik het meisje op en breng haar naar binnen toe. 'ik heb met spoed een dokter nodig. Dit meisje heb ik gevonden en ze is bewusteloos' zeg ik tegen de vrouw aan de balie.

Ze zegt iets door een oortje en zegt dan dat er iemand komt. 20 seconden later komt er een dokter aangelopen met een bed bij zich. 'leg haar hier maar op. We komen jullie halen als we meer weten' zegt de dokter voordat hij met haar wegrijd. Daar gaat ze dan.

Moet ik hier nu blijven zitten? Ergens wil ik het wel graag want ik maak me zorgen om haar. Maar aan de andere kant heb ik niks met haar te maken. Ik heb het super druk en waarschijnlijk geen tijd voor ziekenhuisbezoekjes.

Toch besluit ik te blijven zitten. Ze heeft iemand nodig. Zolang haar ouders hier nog niet zijn blijf ik wel zitten. Ze zullen wel zo komen. Waarom was ze daar alleen? Misschien was ze wel verdwaald.

Na een half uur wachten zie ik nog steeds niemand die haar ouders zouden kunnen zijn. En na dan nog een half uur komt de dokter van straks opgelopen. 'familie van Ava?'. Zou ze dat zijn? Ik denk het. Ik besluit op te staan. Niemand anders staat op.

Zijn haar ouders niet gekomen? Waarom zou je niet komen als je kind in het ziekenhuis ligt? Ik zou alle verkeersboetes vriendelijk accepteren en gewoon doorcrossen. Maar ja, dat ben ik.

'ben je familie van Ava' vraagt de dokter. 'nee, ik ben de jongen die haar heeft gevonden. En aangezien niemand opstond dacht ik dan doe ik het maar. Iemand moet haar een beetje opvrolijken tot haar ouders hier zien' zeg ik. 'oke, voor deze ene keer. En als je op haar familie moet wachten kun je lang wachten, op haar moeder tenminste. Haar moeder is een jaar geleden overleden. Haar vader weten we niet. De politie heeft net wat onderzoeken gedaan bij haar en gaan nu kijken of ze de dader kunnen vinden. Jij kan hier blijven tot haar vader er is' zegt de dokter.

We lopen samen door de gangen van het grote ziekenhuis. 'hier is haar kamer. Ze is nog niet wakker. We weten niet precies wanneer ze bij komt. Het zal nog wel even duren voordat ze weg mag want ze heeft best nare inwendige verwondingen' zegt de dokter. Hij geeft me nog een hand en loopt dan weg.

Ik loop de kamer in en zie haar kleine lichaampje op het bed liggen. Ze heeft allemaal draadjes aan zich hangen en zit aan beademing. Dit is zeker niet goed nee. Ik hoop dat haar vader snel komt. Als ze wakker wordt denk ik dat ze hem graag ziet en niet een of andere onbekende gast.

Ik pak een stoeltje en zet die naast het bed. Ze is zo klein, niet normaal. Ik kan me niet eens meer herinneren dat Aaliyah zo klein was. Ik vindt het zo zielig voor blijkbaar Ava. Hoe hebben ze zo snel haar naam kunnen vinden? Verbazingwekkend.

Zouden ze haar vader al hebben gebeld? Ik denk het wel. Haar moeder is gewoon al dood. Dat is wel heel jong. Ik zou me niet voor kunnen stellen dat ik mijn moeder nooit gekend zou hebben.

Aan het bed zie ik iets hangen wat mijn nieuwsgierigheid overneemt. Tot mijn geluk zie ik er wat gegevens van haar opstaan.

Ava Booms, 4 jaar

Ze is pas 4 jaar?! Wow, dat is echt nog jong. Hoe kan iemand een 4 jarig kind het ziekenhuis in slaan? Hij is echt ziek. Ik ga weer terug zitten op de stoel en pak haar kleine handje vast.

Zo verstrijken de uren. Ik heb pas door dat het al echt laat in de nacht is als ik bijna in slaap val. Nog steeds is er niemand gekomen wat me echt verbaast. Waar blijft haar vader toch? Ik wil haar niet achterlaten. Dadelijk wordt ze wakker. Ze zal zo verdrietig zijn als er niemand zit. Dan maar hier slapen.

Ik leg mijn hoofd op het bed en val bijna gelijk in slaap.

(sorry voor de korte delen. Hoop dat ze langer worden)