Revival Of The Dead Heart (Completed)

Chapter 6: Strange

SHANE'S POINT OF VIEW

Was it my fault kung bakit siya naging malungkot?

"U-um . . . the girl thing . . . joke ko lang iyon, ah? Huwag mo namang seryosohin," wika ko sabay tawa. Oo na. Gagawin ko na lahat para hindi na ako ma-guilty.

Mas lumapit siya sa akin. Ikinakaba ko ito. Akala ko, papagalitan niya ako dahil sa sobrang seryosong mukha niya ngunit hinawakan niya lang ang ibabaw ng ulo ko at ginulo ang aking buhok.

"Itong buhok ko," reklamo ko. Sinamaan ko siya ng tingin. Nahirapan pa nga akong suklayin ito kanina tapos guguluhin niya lang? Paano ba naman kasi, maraming buhol-buhol. Wala nang maiiwan sa buhok ko niyan kapag nagkataon.

Tinanggal ko ang kamay niyang nakapatong sa ulo ko. Umatras siya ng kaunting hakbang ngunit nananatili pa rin ang tingin niya sa akin.

I sighed at mariing napapikit. "Bakit ka pala narito?" tanong ko, diverting the topic.

"Wala lang. Bawal ba?"

"Hindi. Nagtanong lang. Bawal ba? At saka, bakit mo pala kinuha ang phone number ko mula kay May?"

Ngumisi na naman siya. Magka-wrinkles ka sana sa kakangiti mo! "Wala lang. Bawal ba?" Different questions, same answer. Grabe. Napakahusay.

Pinaikot ko ang aking mga mata dahil sa inis. "Siyempre, it's private," seryosong sabi ko.

"Yeah. Private. For your friends only," dagdag naman niya.

Wala sa sariling umangat na naman ang kilay ko. "Alam mo naman pala. So, why did you get it?"

"Kasi kaibigan mo rin ako."

"Sorry, ah? As far as I can remember, hindi kita kaibigan."

Imbes na mahiya sa sinabi ko, he smiled. Hala! Hindi ba siya nagsasawa sa ngiti niya? Hindi ba siya nangangalay? Ako ang nangangalay sa kaniya.

"Okay. Miss Shane Smith, I'm Mister Andrei Williams. Will you be my friend?" Inilahad niya ang kaniyang kanang kamay sa harapan ko.

Tinaasan ko siya ng kilay for the nth time. Oh, so formal, huh?

Tiningnan ko ulit siya mula ulo hanggang paa. Wala namang sigurong mali kung makikipagkaibigan ako sa kaniya. "Okay, fine, Mister Williams." Iniabot ko ang kamay at nakipag-shake-hands sa kaniya.

"Now, we're friends."

"Fine, Sir."

~*~

"Hi! Let's play." May lumapit sa aking isang batang lalaki. Ang nakapagtataka, malabo ang kaniyang mukha.

"Okay."

Isa lang ang malinaw sa akin - naglalaro kami ng habulan sa isang park . . . pamilyar na park. Pagkatapos naming maglaro, umupo kami sa isang bench habang basang-basa sa sarili naming pawis.

"Nakapapagod," sabi ng kasama ko.

"Oo nga, eh," pagsang-ayon ko naman habang hinihingal.

"I have a question. Ano ang gusto mong maging paglaki mo?"

Wala sa sariling sumagot ako, "Ewan."

"Gano'n ba?" Tumango ako. "Kung ako naman ang tatanungin, gusto kong maging isang doctor."

"Nice. Bakit mo naman gustong maging doctor?"

"I want to cure my dad." Naging malungkot ang tono ng boses niya.

"Bakit? Ano'ng nangyari?"