Spirit Knights: Rise Of The Dark Era (Book 1) [DRAFT VERSION]

Chapter 94: Grievance

Third Person’s POV:

Sumapit ang buong maghapon, pero namalayan ni Jess na di na muling bumalik si Axelle sa kwarto ni Tory. Sinubukan niyang hanapin ito sa sarili nya mismong kwarto, pero wala rin siya ron hanggang sa makasalubong siya ni Grei.

“San lakad mo?” tanong ni Grei sa kaniya.

“Wala pa man akong lakad, hinahanap ko lang si Axelle. Nakita mo ba sya? Di pa sya nagtanghalian eh.” tanong niya.

“Hindi pa man. Magpatulong kaya tayo kay Ella?” suggest ni Grei. Sakto namang pagdaan ni Ella at Ericha sa tapat nila. “Ella, kaya mo bang hanapin si Axelle dito?”

“Bakit? Di nyo pa ba sya nakikita?” Umiling si Jess. “Sige.” sabay pumikit si Ella at ginamitan ng kaniyang kapangyarihan para malaman kung nasan tumambay si Axelle. Mula sa kaniyang vision, nahanap niya si Axelle na naka-ubob sa isang lamesa sa may library. “Nasa may library sya.” sabi ni Ella. Pero may halong pagtataka kung ano ang ginagawa doon ni Axelle. Baka nakatulog sya? Pero parang di naman.

“Ako nalang ang susundo sa kaniya.” sabi ni Grei sabay naglakad na palayo.

Ilang saglit lang ay narating niya ang library at hinanap kaagad ang kinaroroonan ni Axelle. Sa isang kahoy na round table, nakita niyang naka-ubob si Axelle na mahimbing na natutulog. Nilapitan nya sya at inuga para magising.

“Gising na sleeping beauty, hapon pa lang di pa gabi…” pabiro niyang sabi. Pero di man lang gumalaw sa kinauupuan si Axelle. “Psst. Hey, madona gising na. Sweeeeeettt caaakkkeee...” pag-ulit ni Grei. Nilakasan pa niya ang pag-uga kay Axelle nang mapagilid ang ulo nito, revealing her wet face. Di man dahil sa pawis, kundi dahil sa luha.

‘Bakit sya umiiyak?’ tanong ni Grei sa kaniyang sarili. Pinagmasdan pa niya ang mahimbing na natutulog na si Axelle, napansin niyang paminsan-minsan ay kumukunot ang noo nito, mistulang may masamang panaginip. Madahan at tahimik na hinila ni Grei ang upuan mula sa kabilang mesa at naupo katapat ni Axelle. Hinawi niya ang nakalaylay na buhok sa may mukha ni Axelle. “Bakit ka umiiyak?” pabulong na tanong niya. Hinubad niya ang suot niyang jacket at tinabon sa may likuran ni Axelle dahil malakas ang aircon sa may library baka lamigin sya sabay umubob din kaharap nya. Hindi sya nagsalita at nanatiling nakatitig lang sa natutulog na mukha ni Axelle. Something had happened… mamaya nalang nya itatanong pagkagising nya. He’ll wait.

Samantala, kanina pang sinusuyod ni Jiena ang bawat hallways sa white house upang hanapin si Grei. Nalaman na rin kasi niya na makakasabay niya sya pagbalik sa Spirit Realm, pero ilang minuto na ang nakalilipas ay di pa rin nya sya mahanap. Hanggang sa makasalubong niya si Jess.

“Hoy, asan si Raze?” mataray na tanong nya.

“Ewan.” maiksing sagot ni Jessica sabay nagpatuloy ng paglalakad, pero kahit ayaw man nyang sabihin ay nabasa na ni Jiena ang nasa isip nya. He’s in the library. Madali nyang tinunton ang daan papuntang library nang may galak at excitement, pero napawi lahat iyon nang makita nyang magkaharap na naka-ubob sina Grei at Axelle. Sobrang lapit nila sa isa’t isa kaya’t napakunot sya ng noo, at kalaunan ay lumapit sa dalawa. Tulog si Axelle, pero nakita niyang si Grei ay titig na titig kay Axelle at di sya napansin. She couldn’t take the sight kaya hinampas niya yung table gamit ang kamay niya, dahilan nang mapansin siya ni Grei at magising naman si Axelle.

“What the hell Jiena! Para san yon?!” naiinis na sabi ni Grei. “May natutulog oh…” dugsong pa niya.

“Wala akong pake Grei, Library toh hindi bedroom.” sabay napalingon siya kay Axelle na may irritated look. “Di ba?”

Inalis ni Axelle yung jacket na nakatabon sa kaniya at pinatong sa mesa bago tumayo at naglakad paalis nang walang sinasabi at emosyon. Tumayo din si Grei mula sa kinauupuan niya at sinubukang habulin si Axelle pero hinawakan ni Jiena ng mahigpit ang braso nya.

“We need to talk.” maiksing sabi ni Jiena.

“Mamaya na lang.” sabay pumakawala si Grei sa pagkakakapit nito sa kaniya at hinabol si Axelle sa may hallway bago pa man makapagsalita ulit si Jiena. “Axelle wait!” sigaw niya, pero tuloy-tuloy pa rin sa paglalakad si Axelle kaya kinapitan nya ito sa kaniyang braso para lang mapahinto. “Anong problema? Ba’t ka umiiyak?” nag-aalalang tanong niya.

“Wala ka nang pake don Gray Head. Leave me alone.” sabay hila ni Axelle pabalik ng braso niya at nagpatuoy sa pagalakad. Walang ibang emosyong nakita si Grei sa kaniya kundi ang malungkot na aura nya ngayong araw. Bakit kaya sya malungkot. Susunod pa sana siya nang dumating si Mr. Daniel at nakasalubong niya.

“Hayaan mo muna siya Grei.” sabi nito.

“Bakit sya malungkot? May nangyari ba?” pagtatanong ni Grei.

“Nabalitaan nyang namatay ang lolo nya sa isang aksidente, kaya ganyan sya ngayon. Bigyan mo muna sya ng panahon para makapag-isa.” sagot ni Mr. Daniel sabay napansin si Jiena na papalapit. “At mag-usap muna kayo ni Jiena.” huling sabi niya bago magpatuloy sa paglalakad.

Nakahabol naman si Jiena sa kaniya na may napakinggang sinabi ni Mr. Daniel kung anong rason sa pagkabalisa at lungkot ni Axelle at inulit muli kay Grei na may pag-uusapan sila. Pero bago pa siya makapagsalita ay sinimulan na ni Grei. "Alam kong malapit na ang departure ko, so ano ngayon?"

"Grei, gusto ko lang sa bihin na kailangan mong maintindihan, hindi 'to ang mundo mo."

"Anong ibig sabihin nyan? Hayaan ko nalang sya? Umalis ng matiwasay at masaya samantalang sya walang karamay? Wag ka ngang maki-alam sa desisyon ko. Di ba sinabi ko na sayo na tapos na ang ugnayan nating dalawa. Bakit ka pa nagpipilit?"

"Hindi mo pa masasabing tapos na tayo Grei, hindi pa hangga't walang apruba ng magulang natin. At bakit? Hindi naman dapat tayo nangingi-alam sa buhay ng isang mortal di ba? Grei, maawa ka naman na sa sarili mo. Di pa ba sayo sapat na sumugal ng isa? ngayon magdadalawa ka pa? Bilang na ang araw mo dito sa mundo ng mga tao."

"Kaya kong i-handle ang sarili ko Jiena, at wala akong pake kung bilang na ang araw ko dito. Kung gusto mo mauna ka na pabalik, tapos." sabay mabilos na naglakad papalayo si Grei sa kaniya.

"Tatlong araw Grei! Wag ka nang maki-alam sa problemang pampamilya nya at umuwi ka nalang sa tunay na pamilya mo, kasama ako."

"Sinong may sabing pamilya tayo?" napahinto si Grei. "I don't care if I only have three days left. Susulitin ko 'yon." at nagpatuloy ulit sya.

Lumaki ang pagkainis ni Jiena kay Axelle sa nangyari, kahit wala naman talagang ginagawang masama yung tao. Ramdam nyang patuloy syang tinutulak palayo ni Grei hangga't andyan yong babaeng 'yon. Hindi rin nya maiwasang sisihin kay Axelle kung bakit sila naghiwalay ni Grei, kung bakit nagbago ang pagtingin sa kaniya ni Grei. Inis na inis siyang naglakad papunta sa kabilang direksyon.

Habang naglalakad papunta sa labas para makalanghap ng sariwang hangin. At makapag-isip din. Ilang saglit pa ay natanaw niya si Mr. Daniel pasakay sa isang itim na kotse. At the same time may rason na siyang maibibigay sa kaniya.

He walked towards the car habang di pa nagsasara yung pinto ng pinasukan ni Mr. Daniel. Nang harangan niya ito ng kaniyang kamay ay napatingin sa kaniya si Mr. Daniel.

"Sabihin mo na." utos ni Mr. Daniel na parang matagal nang naghihintay ng sagot. And looks like he is expecting him.

"Give me two more days, gusto kong malaman at malinawan kung bakit ako nakakaramdam ng mga bagay na kahit ako'y di maipaliwanag."

Sandaling nahinto si Mr. Daniel bago tuluyang sumandal sa backseat, looking forward. "Sige, papagbigyan kita. Pero tandaan mo, before the sunset on the third day dapat ay nakaalis ka na." strikto niyang sinabi.

"Done." maiksing sagot ni Grei bago sarhan ang pintuan ng kotse.

Sa may likod ng isang rose bush na malaki malapit sa kinaroroonan ng dalawa ay tahimik namang nakikinig si Jiena. Once again, she is filled with grieve.

"I will make you look at me, Grei. I will." mariin nyang sabi sabay tinapakan ang isang magandang bulaklak na rosas.